मभागौदि २०२५ शशक - प्रश्न - हाडळीचा आशिक

झकासराव, निरुदा, देवकीताई, जाई, एस, मानवदा, सियोना, असामी, हर्पा, अस्मिताई, मृ प्रतिसादाबद्दल सगळ्यांचे मनापासून धन्यवाद

खालची तारीख जुनी टाकली असती तर अजून मजा आली असती..>>> जमलं असतं.

निवृत्तीनाथ आणि ज्ञानदेव दोघांचे नाते असेच होते.>>>
खरंतर लहान तोंडी मोठा घास.. ज्याचे शब्द अजरामर झाले त्याच्या मनीची व्यथा मांडताना मी तोकडा पडणार हे माहिती असूनही हा प्रसंग ताटीच्या अभंगांआधीचा म्हणून ही चूक करुन बघितली.

ऋतुराज, ऋन्मेष, माझेमन, सामी, मामी, rmd, फारएण्ड, छल्ला, नताशा, धनुडी, आबा प्रतिसादाबद्दल सगळ्यांचे मनापासून आभार

मात्र ही लेखनाची मर्यादा नाही. एकदा तो क्लू लागला की कथा जमली आहे हे लक्षात येते.>>>

मंदबुद्धी शब्द कथेच्या संदर्भात खूपच खटकला!!>>>
मलासुद्धा ! यासोबत आळशी हा शब्दही

मग का वापरलेत ते शब्द>>>
१) या शब्दांतून दोघा भावंडातील खेळकर संबंध दर्शवायचे होते.

२) समाजाकडून होणारी अवहेलना, आईबाबांचं अचानक अकाली जाणं, पोटातील भूक (मुक्तीकडनं 'चणे खावे लोखंडाचे' हे शब्द भुकेसंदर्भानेही आले असतील का हा विचार मनात आला.) आणि ज्याच्याकडनं (मोठा भाऊ -गुरु) आधाराचे शब्द मिळावेत त्यानं 'वेळ काढण्यासाठी' पत्करलेलं मौन, बाळगलेला संयम, सोबत जाणिवपूर्वक केलेला हठयोगसाधनेचा उपदेश - तिकडे भावंडांना वळविण्यासाठीचा प्रयत्न, दरम्यान मनाला पडणारे असंख्य प्रश्न आणि अखेरीस या सगळ्यातून निर्माण होणारी चीडचीड, राग व्यक्त करण्यासाठी वरील दोन्ही शब्दांचा आधार घ्यावा लागला.

निवृत्तीनाथांनी त्यावेळी संयम, मौन बाळगलं असेल असं समजण्याचं कारण म्हणजे वयानं लहान असलेल्या मुक्तीला पुढे यावं लागलं आणि त्यातनं ताटीचे अभंग आले.

आणखी एक म्हणजे शंभर शब्दांच्या मर्यादेमध्ये सहजावस्थेत तपसाधन करणारा शिव आणि पालनपोषणाची जबाबदारी वाहणारा विष्णू या दोघांमधील द्वैत-अद्वैत दाखवायचं होतं.

पुढे चालून ताटी शब्द ठेवूनही नामोल्लेख टाळून हे लिहिणं या महान व्यक्तीरेखांविषयी नाहीये असं म्हणायला जागा ठेवलीय कारण माबोच्या बाहेरील (असमंजस) लोकं हे असं लिहिणाऱ्याची चपलेनं आरती उतरवतील अशी सध्याच्या काळातील स्थिती आहे.

प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद हर्पेनदा