डास/मच्छर मारायचे रॅकेट कुठले घ्यावे? घ्यावे की न घ्यावे?

माझे बालपण मुंबईत गेले. त्यामुळे मुंबई उपनगरात किंवा पुण्यात राहणारे नातेवाईक जेव्हा मच्छरांच्या त्रासाबद्दल बोलायचे तेव्हा असे वाटायचे की राईचा पर्वत करत आहेत. किती तो क्षुद्र जीव. आला समोर, मारला एका टाळीत, आणि टाकला वाळीत.

पण नवी मुंबईत राहायला आलो तसे हळूहळू त्यांच्या सांगण्यावर विश्वास बसायला लागला. जेव्हा स्वताला चावायला लागले तेव्हा जाणवायला लागले. त्यामुळे चार वर्षे भाड्याच्या घरात राहून नंतर हक्काचे घर विकत घेताना मच्छरांचा फार त्रास होणार नाही याचा विचार करूनच घेतले. आणि तितका तो झालाही नाही. अर्थात थंडीचा सीजन येता संध्याकाळी जाळीच्या खिडक्या लावायची काळजी घेणे हे तेवढे एक रुटीन झाले. पण ते वगळता विशेष काळजी घ्यावी असा त्रास नाही. त्यामुळे एकूणच या विषयात काही सखोल ज्ञान वा अनुभव नाहीये.
-
पण गेले काही दिवस सोसायटीमध्ये उद्यान सुशोभिकरणाचे काम चालू असल्याने दिवसाढवळ्याच काही मच्छर घरात घुसू लागलेत. जे संध्याकाळ होताच रक्ताच्या शोधात आक्रमण करू लागलेत. त्यांना अटकाव करायला म्हणून संध्याकाळ होण्याआधीच बाल्कन्या बंद करायच्या हे पटत नाही. किंबहुना संध्याकाळीच तर बाल्कन्या उघड्या ठेवत तिथे बसायला मजा येते. पण सध्या ती सजा झाली आहे. असे वाटते जणू ते मच्छर कानापाशी येऊन गुणगुणताहेत "तुम मुझे खून दो.. मैं तुम्हे खिडकी खोलने की आजादी दूंगा..!

असो,
तर याआधी कधी मच्छरांना मारायला किंवा हुकसवायला अघोरी उपाय केले नव्हते. मुले लहान असताना घरात गूडनाईट अध्येमध्ये लावले जायचे ते सवयीनेच. मच्छरांचा विशेष त्रास होतोय म्हणून नाही. पण गेले काही दिवस नवीन गूडनाईट आणून लावले. आणि लक्षात आले की काळ बदलला आहे. हल्लीच्या जेन-अल्फा मच्छरांना गूडनाईटची सवय झाली आहे. काही मच्छरांच्या अंगात तर एवढा किडा आढळला की ते गूडनाईटवरच जाऊन जाऊन बसत होते. कदाचित त्यांच्यात सुद्धा वॅक्सिनचा शोध लागला असावा.

म्हणून मग आपला हात जगन्नाथ म्हणत त्या मच्छरांची एका फटक्यात हत्या करायला सुरुवात केली. पण नंतर सारखे सारखे हात धुवायचा कंटाळा येऊ लागल्याने त्यांचे रक्त हातावरच सुकू लागले. तेच हात घरभर कशाकशाला लागू लागले. जेवायच्याआधी हात धुवायचे लक्षात न आल्यास मच्छरांचे रक्त आपलेच रक्त म्हणून पोटातही जाऊ लागले.

एक छक्के ने वर्ल्डकप नही जिताया था, पर एक मच्छर आदमी को छक्का बना देता है.
सुरुवातीला टाळ्या पिटायला मजा यायची. हात उघडून त्यात मच्छर मेला आहे की आपल्याला चकवून निसटला आहे हे बघण्यात एक गंमत वाटायची. पण आता या हत्याकांडाचाही वीट आलाय. किंबहुना ते असे हाताने मारणे आता नकोसे वाटू लागलेय. सिनेमात देखील एखाद्या व्यक्तीला मारायला बंदूक वापरली तर त्याचे ईतके वाईट वाटत नाही. झाडली गोळी, खेळ खल्लास! पण तेच कोणी हाताने गळा दाबून समोरच्याला मारतेय, वा पोटात सुरा खुपसून कोथळा बाहेर काढत रक्ताची धार लावतेय, डोक्यात दगड घालतेय आणि मस्तकाच्या चिंधड्या उडवतेय असे दाखवले तर ती हिंसक दृश्ये बघणे नकोसे वाटते. मग ईथे दरवेळी आपल्याच हाताने एक जीव चिरडायचा. तो स्पर्श अनुभवायचा, ते रक्त आणि मांसाने लडबडलेले हात..... छे, आता नकोसे वाटू लागलेय.

कर्मसिद्धांतावर विश्वास आहे. खून का बदला खून. आपले रक्त शोषणार्‍याला त्याच्या कर्माची शिक्षा मिळायलाच हवी. पण ती अशी निर्घुनपणे*/निघृनपणे* नको (* यातला योग्य शब्द सांगा)

याचसाठी म्हणून सासूबाईंनी सुचवल्याप्रमाणे एक ईलेक्ट्रीक रॅकेट घ्यायचा विचार करतोय. कळ दाबा. विद्युतप्रवाह त्या रॅकेटमधून वाहायला सुरुवात होईल. ऊडणार्‍या मच्छराला ते हलकेच चिकटवा. उडता मच्छर हवेतच गतप्राण होत खाली जमिनीवर कोसळेल.
ना शस्त्र से ना अस्त्र से, ना आग से ना पाणी से, ना जमीन पे ना आसमान मे, तुम्ही कोई मार नही सकता असे वरदान मिळालेल्या मच्छरांना मारायला हा छान ऊपाय आहे.

पण तसलेच एक रॅकेट गेले काही वर्ष सासुरवाडीच्या घरात धूळ खात पडलेले बघतोय. याचा अर्थ त्यांच्या घरात मच्छरांचा त्रास नाहीये असे नाही. त्यांच्या खिडक्या संध्याकाळी सहसा बंद असतात. तरीही कुठूनतरी मच्छर ऊडत येऊन हुक्की येईल तसे चावतात. पण कोणी मुद्दामहून उठून ते रॅकेट हातात घेऊन बसत नाही. म्हणून म्हटले खर्चा करण्याआधी मायबोलीवर आणखी चार-चौघांकडे चौकशी करूया की ते रॅकेट नक्की वापरले जाते की वापरायच्या आळसामुळे वॅक्युम क्लीनरसारखे घरातल्या कोपर्‍यात पडून राहते?

त्यातून बसणारा करंट मच्छराचा जीव घेतो हे छान. पण चुकून आपल्याला लागला तर कितपत ईजा पोहोचवू शकतो?

तसेच पोराबाळांच्या घरात ते वापरणे सुरक्षित असते का? कारण नुकताच व्हॉटसपवर एक विडिओ पाहिला होता ज्यात एक सहा-सात वर्षांचे नागडे मूल ते रॅकेट नाचवत होते. चुकून त्या रॅकेटचा स्पर्श त्याच्या शेंडीला झाला आणि ओम, फट, स्वाहा.!

असेच एक अतरंगी कार्टे आमच्या घरात आहे. ज्याने प्रयोग म्हणून नुकतेच माझे रेडीशेवर ब्लेड घेऊन आपले ओठ आडवे तिडवे फाडून ठेवले होते. आणि मी त्याच्या ओठांना औषध लावताना मला निरागसपणे विचारत होता की पप्पा मग तू हे वापरून दाढी कशी करतोस.. कप्पाळ!

तर त्यापासून जपायला म्हणून ते कपाटावर टाकले तर मग कधीच वापरले जाणार नाही. समोर मच्छर उडताना दिसतोय आणि आपण रॅकेट काढायला कपाटावर चढलोय. परत येऊन पाहतो तर काय.... आणखी काय, मच्छर गायब! तो थोडी ना आपली वाट बघत एका जागी थांबणार. त्यामुळे याचा किती वापर होतो याबाबत थोडा साशंकच आहे.

जर हि खरेच वापराची गोष्ट असेल, आणि खात्यापित्या घरात एखादे रॅकेट असलेले बरे म्हणत असाल, तर प्लीज कुठच्या ब्रॅण्ड आणि फीचर्सचा घेऊ हे देखील सुचवा. ऑनलाईन पाहिले तर तीनशे-चारशेपासून हजार दिड हजारचे रॅकेट दिसत आहेत. या किंमती रुपयात आहेत, यू एस डॉलरमध्ये नाही याची नोंद घ्यावी. अन्यथा मागे माझ्या हेअर ड्रायर धाग्यावर ३० हजारापर्यंतचे ड्रायर सुचवण्यात आले होते. ईतका मेहंगा नही परवडताय. मच्छर मारायला तरी बिलकुल नाही.

असो, तर यापैकी कुठल्या ब्रांडचा आणि कुठले फंक्शन असलेला चांगला असतो? नाहीतर पुन्हा ते गूडनाईटसारखे नको व्हायला. आपण एकटेच वेड्यासारखे रॅकेट फिरवतोय आणि मच्छर टेनिसचा खेळ बघितल्यासारखे एंजॉय करत आहेत. जाळीवरच बसून जाळी कुरतडत आहेत. जळत्या रिंगमधून उडी मारणार्‍या सर्कशीतल्या माकडाप्रमाणे जाळीच्या या भोकातून त्या भोकात जायचा खेळ करत आहेत.

साधी सरळ मध्यमवर्गीय काटकसरी मानसिकता ठेवून मी जगतो. त्यामुळे मच्छर चावून लातडे आल्याच्या त्रासापेक्षा कष्टाचे पैसे वाया गेल्याचा त्रास जास्त होतो. वॅक्युम क्लीनरबाबत मायबोलीवर धागा काढायला उशीर झाला त्याची किंमत आजही मोजतोय. वर्षाला दोन वेळा पोरांच्या वाढदिवसाला फुगे फुगवायला तेवढा वापरतोय. आणि तेवढ्यासाठी म्हणून घरात हजारो रुपये स्क्वेअर फीटची जागा अडवून पडलेला वॅक्युम क्लीनर आजही छळतोय. पुन्हा तीच चूक करायची नाहीये म्हणून हा प्रपंच.

भले वॅक्युम क्लीनरने गंडवले,
पण फ्रीज , हेअर ड्रायर , आणि ब्रांडेड जेन्टस रुमाल , अरे हो, आणि मेहुणींना बर्थ डे गिफ्ट घ्यायला मायबोलीकरांची फार मदत झाली आहे. ईथेही तशीच अपेक्षा आहे.

अरे हो, धाग्याचा फायदा सर्वांनाच हे राहिले.
आगाऊ धन्यवाद ऋन्मेऽऽष