Döstädning उर्फ Death Cleaning उर्फ मोकळे हात !

अनिंद्य उत्तम प्रतिसाद. मला व्यक्त होणयाची संधी दिल्यबद्दल धन्यवाद. मी इथे लिहायचे थांबवते कारण मला रि जनरेशन व मरणा पुर्वीचे छान से रिव्हायवल ह्या बद्दल लिहायचे आहे. घरातील भौतिक कचरा काढणे हे फार प्राथमिक स्वरुपाचे चॅलेंज आहे. त्यामुळे गल्लि चुकली असे वाटत आहे . बरे देवावर विश्वासच नसलेले इथे बरेच सभासद आहेत त्यांना ऑफेंड झाले असावे. तर क्षमस्व. वाड्यातील आदर णीय सभासदांना त्रास होउ नये म्हणून मी तो गृपच सोडला आहे . महिन १५ दिवस झाले असतील. तुमच्या प्रतिसादांचा आदर आहे. माझी युनिक परिस्थिती कोणा स समजेल अशी आजिबातच अपेक्षा नाही.

मामी सपोर्ट बद्दल धन्यवाद. जमेल तसे देवघराचे फोटो नवीन बाफ काढून तिथे लिहीन. सततचा गृहपाठ कन्सेप्ट छान आहे. बेस्ट विशेस
अनिं द्य.

देव घराचा प्रतिसाद काढून टाकावा ही अ‍ॅडमिन साहेबांना विनंती.

अनिंद्य तुमची नवीन पोस्ट आणि नवीन प्रतिसाद ही खूप आवडले.

आमच्याकडे काय ठेवायचं आणि काय टाकायचं ह्यातून मी पूर्णपणे मन काढून घेतलं आहे. ते सर्व निर्णय नवीन पिढीकडे आहेत, तरी ही मला मोठेपणा देऊन घरातली एखादी वस्तू आई तुला हवीय का टाकू असं त्यांनी मला विचारलं तर क्षणाचा ही विलंब न लावता मी मला नको आहे असं सांगते.

घरातील जुनी ,मोडलेली, आता उपयोग नसलेली वस्तू ही केवळ मी तेव्हा दोन रुपयाला घेतली होती म्हणून मी ती टाकायला देणार नाही अशा वृत्तीचे ज्ये ना बघितले आहेत , जुन्या वस्तू गेल्याशिवाय मुंबई सारख्या खान घरं असणाऱ्या शहरात नवीन वस्तू घेणं शक्य नाही ही वस्तुस्थिती आहे. त्यामुळे आपण जुन्याला किंवा रादर कशालाच चिकटून राहायचं नाही हे मी ठरवल होतं पण मी ते प्रत्यक्षात ही आणू शकतेय म्हणून बरं वाटतंय. भविष्यात बुद्धी भ्रष्ट न होता हे शेवट पर्यंत असच टिकू दे ही प्रार्थना.

अमा, तुमच्या प्रतिसादातला जर्मन लोकांचा उल्लेख सोडला तर देवघराबद्दलचा भाग पटण्यासारखाच आहे. तुम्ही कृपया मनाला लावून घेऊ नका.
इतरांनी अनिंद्य यांचं कौतुक केलं म्हणजे तुम्हांला नाव ठेवली असं नाही.

तुम्ही तुमच्या देवघराबद्दल लिहा. मलाही तिथे लिहिण्यासारखं आहे.

घरातील जुनी ,मोडलेली, आता उपयोग नसलेली वस्तू ही केवळ मी तेव्हा दोन रुपयाला घेतली होती म्हणून मी ती टाकायला देणार नाही अशा वृत्तीचे ज्ये ना बघितले आहेत , जुन्या वस्तू गेल्याशिवाय मुंबई सारख्या खान घरं असणाऱ्या शहरात नवीन वस्तू घेणं शक्य नाही ही वस्तुस्थिती आहे. >>> १००++

भरत+१

मी पूर्णपणे आस्तिक आहे आणि वाडा/माबोवर कुठेही कधीही कुणाला दुखावलेले नाही. आताही कुणीही तुमच्या भावना invalidate करत नव्हते. बहुतेकांना अनिंद्य यांची पोस्ट खूप आपुलकीने लिहिलेली वाटली, सांगण्याची पद्धत आवडली, त्यांच्या घरचे वातावरण आवडले म्हणून कौतुक करावेसे वाटले.

मला खात्री आहे ज्यांनी अनिंद्य यांच्या पोस्टीचं कौतुक केलं आहे, त्या सर्वांच्या सदिच्छाच आहेत तुमच्या पाठीशी.

भरत+१
अमा, तुम्ही कशातुन जात आहात त्याची आम्ही कल्पनाही करु शकत नाही हे खरेच आहे पण माबोवर काय आणि वाड्यावर काय बरीच मंडळी आस्तिक आहेत. आमच्या प्रार्थना तुमच्या सोबत आहेतच. अनिंद्य यांनी खूप प्रेमाने लिहिले म्हणून त्याचा उल्लेख केला गेला एवढेच.

Submitted by अनिंद्य on 22 November, 2024 - 18:53 >> संपूर्ण पोस्ट आवडली.

दर वेळी सर्वांचे सर्वच मुद्दे पटतात असं नाही, पण त्यावर योग्य शब्दात प्रतिसाद कसा द्यायचा हे अनिंद्य यांच्याकडून शिकण्यासारखे आहे.

इतरांनी अनिंद्य यांचं कौतुक केलं म्हणजे तुम्हांला नाव ठेवली असं नाही. तुम्ही तुमच्या देवघराबद्दल लिहा. मलाही तिथे लिहिण्यासारखं आहे. >> +१

अनिंद्य यांची पोस्ट खूप आपुलकीने लिहिलेली वाटली, सांगण्याची पद्धत आवडली, त्यांच्या घरचे वातावरण आवडले म्हणून कौतुक करावेसे वाटले........ खरंय (कौतुक करण्याचे राहून गेले होते खरंतर).

होणारा वापर..हे ठीक आहे..
पण पुढे कधी लागले तर असो. पुन्हा विकत घ्यायला गेले तर याच्या तिप्पट किंमत असेल..
ह्या इनसिक्युरिटी चे काय करावे कळत नाही.

माळा ही एक अमूर्त संकल्पना आहे. डोक्यावर असलेला कडप्पा हे एक त्याचं मूर्त रूप असलं तरी ते नसल्यास इतर जागा त्याची नसलेली जागा भरून काढतात असा अनुभव आहे.

पुढे कधी लागले तर…
पुढे कधीच लागणार नाही अशी खात्री वाटून घरातले घमेले कामवाल्या बाईंना देऊन टाकले होते.
करोना काळात मैत्रिणीच्या मुलाचे लग्न निघाले तेव्हा तिची घरच्या होमाच्या वेळी हवे म्हणून घमेल्याची शोधाशोध चालू होती. मग माझ्या बाईकडून ते आणून मैत्रिणीला दिले.
पुढे चार लग्न करून माझ्या मुलाच्या लग्नाच्या वेळी ते माझ्याकडे परतले.
मागच्याच आठवड्यात दुसऱ्या एका मैत्रिणीकडे ते लग्न होमाकरता देऊन आले. आता तिला ते तसेच पुढे फिरवायला सांगितले.

अनिंद्य यांची पोस्ट खूप आपुलकीने लिहिलेली वाटली, सांगण्याची पद्धत आवडली, त्यांच्या घरचे वातावरण आवडले म्हणून कौतुक करावेसे वाटले........ खरंय (कौतुक करण्याचे राहून गेले होते खरंतर).>+११११११
आणि भरत, अस्मिता,स्वाती यांना मम
अनिंद्य हा लेख आणि त्या वरचे प्रतिसाद ही रोज वाचून आचरणात आणण्याची क्रिया आहे.. (मला नीट लिहीता आलं नाही, भावना समजून घ्या)
माळा नसल्यास इतर जागा त्याची नसलेली जागा भरून काढतात …>>> हे खरंय. आमच्या नव्या घरात माळा नाही. पण जी तिसरी बेडरूम आहे त्यात सगळं जुनं सामान ठेवलंय. जुन्या कपाटांच्या वर पण.

घरोघरी हे objects नेहेमी छान pack करून कुठेतरी “नीट” आणि “जपून” ठेवलेले असतात >> मनकवडे असतात तसे तुम्ही घरकवडे आहात

अगदी बरोबर.

घरोघरी हे objects नेहेमी छान pack करून कुठेतरी “नीट” आणि “जपून” ठेवलेले असतात >> मनकवडे असतात तसे तुम्ही घरकवडे आहात
>>>> मस्त पोस्टी.

आमच्या घरी व्यवस्थित ठेवले की सापडतच नाही, त्यामुळे वस्तू सापडेना गेली की आम्ही 'व्यवस्थित ठेवली असेल' असे म्हणतो.

माळा, टेबल, टिव्हीचे शेल्फ, स्वयंपाकघरातील वट्टा हे असले की सामानाने भरतातच, हे नसते तर आपण पसाराच केला नसता. स्मरणशक्ती स्पर्धेत मेंदूला आव्हान देण्यासाठी जसे पूर्णपणे वेगवेगळे सामान, बारीकसारीक गोष्टी ठेवलेल्या असतात तशा आमच्या ओट्यावर गोळा होतात. काय जादूटोणा आहे काय माहीत.

पुढे कधी लागले तर - यासाठी मी थंबरूल केला आहे, एखादी गोष्ट दोन वर्षे लागली नाही तर ती आयुष्यभर लागत नाही. कारण दोन वर्षांत सगळे ऋतू, सणवार, पाहुणे, कार्य, सुट्टी, प्रवास व विक्षिप्त लहरींचे प्रकार येऊन जातात. त्यामुळे तो एक ग्रीन सिग्नल समजून वस्तू डोनेट करणे/ विकणे/टाकून देणे ई करण्यासाठी आपण 'सेफ' असतो.

आणि डोनेट केल्यावर दुसऱ्याच दिवशी ती वस्तूच लागते.
नवं बकेट लिस्ट एस्प्रेसो मशीन घेतल्यावर जुनं क्युरीग मशीन (हे मार्केट प्लेस वरूनच घेतलेले सेकान्हांड) मी बेसमेंट मध्ये असू दे. एस्प्रेसो बिघडलं तर कॉफी चे वांदे नको, क्युरिग री युजेबल कप घेतलेत ते बेवारस होतील इ. काळज्यनपोटी ठेवलंय.

हे वाचताना मला
माझा होर्डिंग ओसीडी हा धागा आठवला. अनिंद्य खूप जिव्हाळ्याचा विषय मांडलात. वाचायचा राहून गेला होता. अलिकडे माझा विरक्तीचा वाढलेला वेग व बायकोचा जगण्याविषयी वाढलेला आसक्तीचा वेग यामुळे आमच्यातील अंतर फारच वेगाने वाढत चाललय. 180 अंश आउट ऑफ फेज जाईल अशी भीतीवजा शक्यता वाटते. माझ्या वैवाहिक सहजीवन या धाग्यात काही भाग मांडलाही आहे.

वस्तू इतरांना देतानाही आपण कसे उदात्त ही भावना सुखावून नेते. पण त्यावेळी त्यांना त्याची गरज आहे की नाही व त्यातील व्यवहार्यता विचारात घेतली जात नाही. मध्यंतरी माझ्या बायकोने अथेर ई स्कूटर हौसेपोटी घेतली. गॅरेजवाला म्हणत होता तुमची ती गरज नाहीये. आहे ती स्कूटर अतिशय उत्तम आहे. पण हौसेला मोल नसते. आता जुनी व्हिगो स्कूटर आमच्या कामवाल्या बाइला देउन टाकली. तिला सायकल देखील चालवता येत नाही. शिवाय तिच्या नवर्‍याकडे एक स्कूटर आहे. मी सांगत होती की स्कूटर विकून जे पैसे येतील ते तिला दे. पण आपली कामवाली स्कूटरवरुन आपल्याकडे कामाला यावी स्वप्नवत इच्छेपोटी तिने बळेवळॆ तिला ती स्कूटर दिली. शिकून घेण्याविषयी लकडा लावला. इच्छाशक्ती असेल तर सगळॆ काही करता येते. सायकल येत नसतानाही स्कूट्रर चालवता येईल. खर तर त्या मध्यमवायीन कामवाल्या बाईला पुण्यात या वयात स्कूटर शिकून घेऊन वापरणे हे फार रिस्की वाटले. शिवाय तिची तशी इच्छाही नव्हती.पण मालकीणबाईंच्या प्रेमळ सक्ती वजा आग्रहापोटी तसे म्हणण्याचे धाडस ही होत नव्हते. शिवाय तिला ती स्कूटर नावावर करुन घेण्यासाठी खर्चही करावा लागला. दर वेळी नवर्‍याकडून शिकून घे अन्य नातेवाईकाकडून शिकून घे असा दरवेळी आग्रह होत गेला. प्रत्येक वेळी ती काही तरी कारणॆ सांगून विषय टाळत असे. नंतर तिचे एक मोठे ऑपरेशन झाले. त्यावेळी तिला स्कूटर ऐवजी पैशे दिले असते तर उपयोगाला आले असते असे मी बोलून ही दाखवले. मग तिने अतिरिक्त पैसे बाईला दिले. शिवाय आजारपणाच्या काळात पगारी रजा दिली. आता स्कूटर बद्दल तिला जाब द्यावा लागत नाही. त्या स्कूटर चे तिच्याकडे पुढे काय झाले हेही आता माहित नाही. वयाच्या चाळीशी नंतर आपल्या मोलकरणीने स्कूटर शिकून घेउन आपल्याकडे कामाला येतान ती स्कूटर घेऊन यावी ही बायकोची इच्छा अपूरीच राहीली.
आमच्या सोसायटीत विनावापर धूळ खात पडलेल्या सायकली दान करण्याविषयी आवाहन करण्यात आले. खर तरे तसे आवाहन मीच केले होते.सोसायटीत सायकल सुरवातीला सायकली उत्साहाने घेतल्या जातात. थोड्या दिवसांनी त्याचा कंटाळा यायला लागतो मग त्या वापरण्याकडे कल कमी होतो. हळू हळू त्या वापरायच्या बंद होतात. नंतर वापरु असे म्हणत त्या विनावापर धूळ खात पडतात. हवा कमी झाल्याने टायरला क्रॅक जाउन रिम ही गंजायला लागते. तरी दुरुस्त करुन वापरु असे म्हणत सायकली पुढे माहिनोन्महिने व वर्षानुवर्षे तशाच ठेवल्या जातात. अशा धूळ खात गंजत पडलेल्या सायकली एक तर जागाही खातात व सोसायटीच्या सौंदर्यालाही बाधा आणतात. खरे तर वास्तू शास्त्रानुसार तर अशा वस्तू आपल्या घरात वा जागेत निगेटीव्ह उर्जा निर्माण करतात .त्यापेक्षा त्या आत्ता डोनेट केल्या तर गरजू लोकांना त्या उपयोगाला तरी येतील. खेड्यातील व गरीब विद्यार्थ्यांना सायकली मिळाल्यावर त्यांच्या चेहर्‍यावर एक आनंद दिसतो. या सायकलदाना निमित्त आपण तो त्यांना मिळवून देउ शकतो. याचा जरुर विचार करा. आमच्याकडे गेली किमान दोन वर्षे धूळ खात पडलेली सायकल होती. ती दान करण्यासाठी मी बायकोला सांगितले तिने ते अजिबात ऐकले नाही. आम्ही दुरुस्त करुन नंतर वापरु असे सांगितले. मुलगी सुद्धा ती सासरी वापरणार नाहीये हे माहित आहे.

माळा ही एक अमूर्त संकल्पना आहे. डोक्यावर असलेला कडप्पा हे एक त्याचं मूर्त रूप असलं तरी ते नसल्यास इतर जागा त्याची नसलेली जागा भरून काढतात असा अनुभव आहे. >>>>

>>सायकली पार कुजेपर्यंतचा काळ “विचार करण्यासाठी” लागणार असेल तर >> हे कळतं पण वळत नाही प्रकारचं आहे.
मी बिर्याणी केली की साधरण जास्त करतो/ होते. दुसर्‍या दिवशी आवडीने खाल्ली जाते अर्थात. पण जर ती दुसर्‍या खाण्यातही संपली नाही आणि थोडी उरलीच तर ती तेव्हाच टाकवत नाही आणि फ्रीज मध्ये सारली जाते. मग आठवडाभराने त्यावर यथासांग बुरशी येते. मग टाकली जाते.
ती दुसर्‍या दिवशी खाण्यायोग्य चांगली असताना टाकली तर टाकताना गिल्ट असतो. तोच गिल्ट बुरशी आल्यावर टाकताना फारच कमी होतो. हे माहिती असलं आणि त्यातील फोलपणा समजत असला तरी दरवेळी पहिले पाढे पच्चावन्नच होते.
तरी दरवेळी जेवण करताना फ्रीज मध्ये ठेवायची वेळच येणार नाही अशाच हिशेबाने करतो.

तुम्ही घरकवडे आहात .., :हा हा:
वाचतेय ...
अनिंद्य, खूप कौतुक!