तीन शतशब्दकथा

उत्तम..... विचार करायला लावणार्या आहेत.... खुपच छान.

कमी शब्दांतल्या, खोल कथा.

छान!
पहिली स्टोरीतील शब्द संख्या मोजली ...खरच १०० शब्द आहेत..

मस्त कथा..

खुपच छान मस्त कथा..

आवडेश

मस्तच.....

खुपच छान

मस्तच!

खूपच छान तीनही कथा.
ते शीर्षक 'तिन' ऐवजी 'तीन' कराल का?
विद्या.

कथा चागल्या आहेत. पण हा शब्दसंख्येचा आटापिटा नक्की कशासाठी सुरु आहे? मागच्या पण तुमच्या एका धाग्यात "कमी शब्दात मोठी कथा" साठी "मेंदूला खुराक" नावाखाली तुमची आणि इतरांची ससेहोलपट सुरु होती. नक्की काय साधायचे आहे यातून?

माफ करा पण मला हे सगळे पोरखेळ वाटत आहेत. वैचारिक अपरिपक्वता. जेवताना घास आणि लिहिताना शब्द मोजू नयेत. पोट भरेल इतपत खा आणि भावना पोचतील इतपत लिहा/बोला. ओघवती भाषा, अर्थपूर्ण संवाद आणि नेमके वर्णन यातून उत्तम कथा जन्माला येते. तिकडे लक्ष द्या. मग शब्दसंख्या कितीही असुदे. एक किंवा शंभर. काय फरक पडतो?

खरा कथाकार तोच ज्याचे लिखाण वाचकाकडून वारंवार वाचले जाते. आणि शब्दसंख्येसाठी कोणीही वारंवार वाचत नाही.

तिसरी खूप आवडली

मस्त! तिसरी फार आवडली

शतशब्दकथा (शशक) - एक कथाप्रकार आणि चर्चा
http://www.maayboli.com/node/52824
ईथे आपली मते जरूर मांडा

>>>शब्दसंख्येसाठी कोणीही वारंवार वाचत नाही.---इनामदार +१

२ आणि ३ आवडल्या.

ऍट्रॉनोत + 100

.. हा प्रकार चांगला आहे..पुलेशु
उगाच पाल्हाळ कशाला लावायचा..

शेवटची कथा जास्त आवडली !

लेखक म्हणून मला एकाच पारंपारिक चौकटीत अडकून पडायला आवडत नाही म्हणून वेगवेगळे खटाटोप करत असतो

>> अभिव्यक्ती नैसर्गिक प्रवृत्तीला धरून होत असते. ती तशी होणेच योग्य असते. कुसुमाग्रजांनी त्यांना त्यांच्या खास पद्धतीच्या कवितांच्या "पारंपारिक चौकटीत अडकून पडायला आवडत नाही" म्हणून तमाशाचे वग लिहायला घेतले असते तर काय झाले असते? किंवा आता बस्स झाले म्हणून त्यांनी चारोळ्या लिहायला सुरवात केलीय असे कधी झालेय का? कारण कोणत्याही नैसर्गिक अभिव्यक्तीला स्वत:च्या पद्धतीने व्यक्त होणे कधीच "चौकट" वाटत नाही. वाटत असेल तर ते नैसर्गिक नव्हे इतकाच त्याचा अर्थ आहे.

कमी शब्दांतल्या कथा लिहणं वैचारिक अपरिपक्वता आहे असं मी मानत नाही

>> तुम्हाला माझा मुद्दाच कळलेला नाही. कारण तसं मी हि मानत नाही. पण "चला आता आपण कमी शब्दात लिहायला बसू" किंवा "अमुक एका शब्दमर्यादेत लिहू" म्हणून लोकांना कौतुक दाखवण्यासाठी काहीही लिहिणे हि नक्कीच वैचारिक अपरिपक्वता आहे. केवळ चार रेघात चारशे ओळींना सुद्धा लाजवेल असे चित्र काढून तोच संदेश देता येतो. अरे पण ते नैसर्गिकरित्या तुमच्यातून यायला हवे ना. मग जे काय निर्माण होते त्यात कदाचित चार रेघा असतील पाच असतील किंवा साडेतीन सुद्धा असतील. हू केअर्स? पण "आज काही झाले तरी साडेतीन पेक्षा जास्त नाही" असले काहीतरी ठरवून कुंचला हातात धरून बसले तर ती परिणामकारकता येईल का? हा प्रश्न आहे.

केवळ इंग्लिश लोक करतात किंवा कोणी फलाणे डिमके करतात म्हणून चला आपणही करू हा युक्तिवाद कोणत्या परिपक्वतेचे लक्षण आहे? ते कच्चे बीफ खातात. पण म्हणून पचवायची ताकद नसताना आपणही ते खावे का? कि तशी नैसर्गिक उर्मी आणि पचनशक्तीची क्षमता असेल तरच खावे?

२, ३ आवडल्यात. १ तितकीशी कळली नाही.
अगदिच १०० पाहिजेत अस नाही, शॉर्ट कथा म्हणुन ही चालल्या असत्या.

विनय दादा,
तुझ्या आणि रवींद्रनाथ टागोरांच्या कथांमध्ये एक साम्य आहे... या कथा अखेरीस विचार करायला लावतात.
मला शतशब्दकथा हा प्रकार आवडला. अशा आणखी कथा वाचायला आवडतील.

मागच्या महिन्यात मिसळपाव वेबसाईटवर (http://www.misalpav.com/) शतशब्द कथा स्पर्धा घेण्यात आली,बरोबर शंभर शब्दात कथा लिहायची होती, विनय यांनी या कथा त्या स्पर्धेसाठी लिहिल्या असाव्यात.

>>>तमाशाचे वग लिहायला घेतले असते तर काय झाले असते?
तमाशाचे वग लिहिणे सुद्धा अत्यंत अवघड गोष्ट आहे.

मराठीत छंद, जाती आणि वृत्त ह्या तीन मुख्य पद्यप्रकारांत काव्यलेखन होते,

वृत्त:
वृत्तात अक्षरांच्या संख्येचे बंधन असते इतकेच नव्हे त्यांचा लगक्रमही निश्चित असतो , यास वृत्त म्हणावे.

अधिक माहितीसाठी: https://mr.wikipedia.org/s/zz

मला वाटते पद्यलेखनात जो "वृत्त" प्रकार आहे, तसाच प्रकार गद्यलेखनात करण्याचा विनय यांचा प्रयत्न वाखाण्याजोगा आहे.

शतशब्दकथा हा प्रकार आवडला. ३ री कथा विशेष आवडली.

तमाशाचे वग लिहिणे सुद्धा अत्यंत अवघड गोष्ट आहे.

>> काय सोपे काय अवघड याचा काय संबंध या चर्चेशी? नैसर्गिक अभिव्यक्ती जी ज्याची आहे ती त्याने अवलंबावी हा मुद्दा आहे.

पद्यलेखनात जो "वृत्त" प्रकार आहे, तसाच प्रकार गद्यलेखनात करण्याचा...

>> हे तुम्हाला कुणी सांगितले? कारण मूळ धाग्यात तर असा कोणताही उल्लेख नाही. असो. थोडा वेळ तसे मानून चालले तरी काही वैशिष्ट्ये/नियम त्या त्या कलाकृतीलाच शोभून दिसतात. गद्यलेखनात वृत्ताचे नियम म्हणजे "आज चहा मटणाच्या पद्धतीने केलाय" असे म्हटल्यासारखे झाले.

फ्लॅश फिक्शन ( खासकरून १०० ते ५०० शब्दांतल्या कथा) ... एकनाथी भारुडाने जगातील पहिली फ्लॅश फिक्शन कथा सांगितली.

>> चुकीचा निष्कर्ष. एकनाथांनी त्यांच्या सहज प्रतिभेला जे सुचले ते लिहिले. म्हणून ते लोकांना भावले. शंभर पाचशे वगैरे आकडे डोळ्यासमोर ठेऊन त्यांनी लिहिले असेल, ओढून ताणून टार्गेट पूर्ण केले असेल, असे तुम्हाला वाटते का? आधी लिहिले. त्याचे पृथ्थकरण करणाऱ्याला नंतर ते आकडे वगैरे दिसून आलेत. उलट नव्हे. हे लक्षात येते का पहा.

तात्पर्य: तुमची नैसर्गिक प्रतिभा मुळातच कमी शब्दात परिणामकारक व्यक्त करण्याची वगैरे असेल तर तुमच्या प्रत्येक लिखाणातून ते आपसूकच दिसून येते. एकीकडे इतर कथा इतक्या सपक आणि चऱ्हाट लावून लिहायच्या कि वाचाव्याही वाटणार नाहीत. आणि दुसरीकडे मात्र चौकटीत अडकून पडू नये वगैरे सबबीखाली कमी शब्दात, तीन शब्दात, शंभर शब्दात करत "मराठी साहित्यात नवीन प्रकाराची भर घातल्याचा" वगैरे आव आणायचा. अरे? कुणी सांगितलेय इतका आटापिटा करायला. जे निसर्गाने तुमच्या ठायी दिले आहे तेच सुंदर होऊन उतरू द्या शब्दातून. बस्स. बाकी काही लागत नाही. अभिजात कलेसाठी आकड्यांची बंधने आणि नियमांच्या कसरती आवश्यक नसतात.

असो. मला जे सांगायचे ते सांगून झालेय. म्हणून, या धाग्यावर हा माझा शेवटचा प्रतिसाद. बाकी चालू द्या.

विनय खुप छान. सगळ्याच छान आहेत. पण तिसरी जास्त आवडली.