संथ चालती ह्या मालिका, त्यांच्यावरची आमची टिप्पणी ऐका

>>ते दोघे हनीमूनला गेलेत म्हणजे मालिकेतून गायब झालेत की अख्ख युनिट घेउन हनीमूनला गेलेत.

मालिकेत आहेत ना. त्या अर्चनाच्या बहिणीचा नवरा आहे ना तो एक गुजराती माणूस त्याची आधीची बायको आणि मुलगा पुण्यात आहेत आणि त्यांची आणि मानव-अर्चनाची नेमकी गाठ पडली आहे. आता दादोजी कोंडदेव पुतळा वाद मिटवायला मानव-अर्चनाने मध्यस्थी केलेली सुध्दा दाखवतील. काही नेम नाही.

सगळ्यांना प्रतिसादाबद्द्ल धन्स!

"महाराज, सेवकाचा प्रणाम स्वीकारावा"
"कोण? संजय? आज इतक्या रात्री? सगळं क्षेम आहे ना?"
"होय महाराज, चिंता नसावी. महाराणी गांधारीदेवींनी निरोप पाठवला म्हणून आलो. यायला अंमळ उशीर झाला"
"महाराणीने निरोप धाडला? मला काही बोलली नाही ती" असं धृतराष्ट्र म्हणतो आहे तोवर तिथे गांधारी येते.

"महाराणी, प्रणाम. यायला उशीर झाला त्याबद्दल माफ़ी असावी."
"माफ़ी आहे पण कृपा करून उद्या उशीरा येऊ नका. ७ आणि ७:३० च्या सिरियल्समध्ये आज काय झालं कळलं नाहिये. उद्या चुकायला नको"

"म्हणजे? अग नक्की कशासाठी बोलावलं आहेस तू संजयला?"

"इश्श, अहो असं काय करताय? २ दिवसांपासून सगळ्या हस्तिनापुरातलं केबल ट्रान्समिशन बंद नाही का झालंय. चैन पडत नाहिये मला. सारखं आपलं वाटत रहातं - जानकीची तब्येत ठीक असेल ना? काशीला त्रास द्यायची काय नवी युक्ती तिचा दीर, जाऊ आणि सासू शोधून काढत असतील? अभि दुबईला गेला असेल का? मनूची साक्ष कशी झाली असेल? अर्चना आणि मानव पुण्याला नीट पोचले असतील ना? नीता व्हॊल्वोने गेले म्हणजे काळजी नाही म्हणा. असो. तर संजय असले म्हणजे कुठल्या मालिकेत काय चाललंय ते कळेल म्हणून त्यांना म्हटलं केबल ट्रान्समिशन परत चालू होईतो रोज संध्याकाळी ७ ते ९:३० आमच्याकडे रहा आणि एकदम जेवूनच जा"
"अरे देवा!" धृतराष्ट्र एव्हढंच बोलू शकतो कारण गांधारी त्याला "आता जरा मला शांतपणे ऐकू द्या नाहीतर शकुनीकडे जाउन बसा द्यूत खेळत" असं दटावते.
"नको, नको, त्यापेक्षा मी इथेच बरा आहे"
"हं संजय, करा सुरू"

"पेंडश्यांचं घर. घरातली सगळी मंडळी दिवाणखान्यात जमली आहेत. अभिची आई त्याच्या बाबांकडे काळजीने पहातेय. अभि त्याच्या बाबांकडे काळजीने पहातोय. अभिची आजी त्याच्या बाबांकडे काळजीने पहातेय. शमिका अभिच्या बाबांकडे काळजीने पहातेय. अभिची मोठी बहिण त्याच्या बाबांकडे काळजीने पहातेय. अभिच्या मोठ्या बहिणीचा नवरा अभिच्या बाबांकडे काळजीने पहातोय.अभिची धाकटी बहिण त्याच्या बाबांकडे काळजीने पहातेय. अभिचा मित्र....."
"कळलं रे, पुढे सांग की.." धृतराष्ट्र वैतागून म्हणतो.

"तुम्ही चूप बसा हो. त्यांचं काही ऐकू नका तुम्ही संजय. संध्याकाळी बातम्या ऐकताना आज ह्या मंत्र्याने पैसे खाल्ले, उद्या त्याने पैसे खाल्ले हे ऐकताना ह्यांना कंटाळा येत नाही. पण महालातली सगळी कामं आटोपुन मी सिरियल्स पहाते म्हटलं की ह्यांच्या "डोळ्या"त येतं लगेच. तुम्ही जा बरं शकुनीकडे"
"राहिलं" धृतराष्ट्र हताश होऊन.

"अभिचे बाबा सांगताहेत ’मी हे घर गहाण टाकलंय’. अभिची आई त्याच्या बाबांकडे अवाक होऊन पहातेय. अभि त्याच्या बाबांकडे अवाक होऊन पहातोय. अभिची आजी त्याच्या बाबांकडे अवाक होऊन पहातेय. शमिका अभिच्या बाबांकडे अवाक होऊन पहातेय. अभिची मोठी बहिण...."
"परत अडकली का रेकॊर्ड तुझी?"
"महाराज, माझ्या दिव्य दृष्टीला जे दिसतंय तेच सांगतोय हो" संजय व्याकूळ होऊन म्हणतो.
"अगबाई? घर गहाण का टाकलं अभिच्या बाबांनी? पुढे सांगा हो लवकर"

"अभिची आई बाबांना विचारते्य ’अहो, असं का केलंत?’. अभि बाबांना विचारतोय ’बाबा, असं का केलंत?’. अभिची आजी त्याच्या बाबांना...."

"देवा रे! केबल बंद पडलं तेव्हा मी किती खूश होतो. आता वाटतंय की मी आंधळा असण्याऐवजी बहिरा असायला हवा होतो." धृतराष्ट्र महालातून निघून जाता जाता म्हणतो.

मूळ शेरः
यू तो सरे राह चलते कितने लोग मिलते है
जिसके लिये घरसे निकले, कोई ऐसा भी तो हो

शायराची माफी मागून बदललेला शेरः

अर्ज किया है......
यू तो केबलपर कितने चॅनेल्स आते है
जिसके लिये चॅनेल लगाये, कोई ऐसा प्रोग्राम भी तो हो

"कुठे अडकले हे चौघे जण? किती वेळ झाला. थोड्या वेळाने सूर्यास्त देखील होईल" अस्वस्थपणे येरझाया घालत युधिष्ठीर स्वत:शीच उद्गारला.

तहान लागल्यामुळे पाणी शोधायला सगळ्यात आधी सहदेव गेला होता. तो परत आला नाही म्हणून त्याला शोधायला नकुल, मग भीम आणि सर्वात शेवटी अर्जुन गेला. बराच वेळ झाला तरी चौघातील एकही जण परत न आल्यामुळे युधिष्ठीराची काळजी वाढत चालली होती. शेवटी त्याने स्वत:च जाऊन पहायचा निश्चय केला. जंगलातून थोडं अंतर कापताच एक सुंदर तळं द्रृष्टीपथात आलं. पण जवळ जाऊन बघतो तर काय, त्याचे चारही भाऊ काठावर निपचित पडलेले. युधिष्ठीराला दु:खावेग आवरेना. तळ्याचं पाणी पिऊन त्यांचं मरण ओढवलं असेल तर तेच पाणी आपणही प्यावं असा विचार करून तो तळ्याच्या पाण्यात उतरला तोच त्याला शब्द ऐकू आले.

"थांब युधिष्ठीरा, तुला ते पाणी पिता येणार नाही"
"कोण आहे? काय झालंय माझ्या भावांना? समोर येऊन बोला"

"मी ह्या तळ्याचं रक्षण करणारा यक्ष. तुझ्या भावांनी माझ्या सूचनेकडे दुर्लक्ष केलं म्हणून त्यांना आपले प्राण गमवावे लागले" उत्तर आलं.
"कसली सूचना?"

"माझ्या प्रश्नांची समाधानकारक उत्तरं दिली नाहीत तर ह्या तळ्याचं पाणी तुम्हाला प्राशन करता येणार नाही. तसं केल्यास म्रृत्यू ओढवेल. नाही ऐकलं त्यांनी. तू देशील माझ्या प्रश्नांची उत्तरं? दिलीस तर तू सांगशील त्या २ भावांना मी जिवंत करेन"
"विचारा."

यक्ष प्रश्न विचारत गेला आणि युधिष्ठीर उत्तरं देत गेला.
शेवटी यक्ष म्हणाला "शाबास युधिष्ठीरा, आत्तापर्यंतच्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं तू अचूक दिलीस. आता शेवटचा एकच प्रश्न. तीच तीच न संपणारी कथानकं असूनही टीव्हीवर लागणाया मालिका चालतात तरी कश्या?"

"अरे देवा!" युधिष्ठीर कपाळाला हात लावून म्हणाला "ह्या प्रश्नाचं उत्तर मला माहित नाही आणि कधी सापडेल असंही वाटत नाही"

तात्पर्य काय तर ज्या प्रश्नाचं उत्तर युधिष्ठीराला सापडलं नाही त्याचं उत्तर तुम्हाआम्हाला काय मिळणार? आपण फक्त आशा करू शकतो की २०११ मध्ये काही चांगलं पहायला मिळेल. क्योंकी उम्मीदपे दुनिया कायम है!

इसी बातपे एक शेर हो जाये:

मूळ शेर:
अर्ज किया है......
हमसे पूछनी है तो सितारोकी बात पूछो
ख्वाबो की बात तो वो करते है जिन्हे नींद आती है

शायराची माफी मागून बदललेला शेरः
अर्ज किया है......
हमसे पूछना है तो झी और सोनीकी बात पूछो
डिस्कव्हरी, नॆटजिओ की बात तो वो करते है जिनके पास रिमोट होता है

प्रतिसादाबद्द्ल सगळ्यांना धन्स! आता भेटू यात २०११ मधे!

धन्स मानुषी!

एक साड्यांचं दुकान. नवरा-बायको आत शिरतात. दुकानदार प्रेमाने स्वागत करतो (तो मराठीच असतो हं!).

"या, या, काय दाखवू"
"तुमच्याकडे नऊवारी साड्या आहेत का हो?"

इथे नवरा दचकतो. "नऊवारी? अग सुभाषच्या लग्नात तू नऊवारी नेसून फिरणार आहेस?"
"का काय झालं? मी काय बिकीनी मागितली का एव्हढं दचकताय ते? चांगलं मराठमोळं नऊवारी नेसणार आहे. तुमच्या आईला सांगा, निदान सुनेची एक तरी गोष्ट पसंत पडेल त्यांना" मानेला झटका देते. नवरा मौनव्रत धारण करतो. दुकानदार त्याच्याकडे सहानुभूतीचा एक कटाक्ष टाकून मोर्चा बायकोकडे वळवतो.

"हो, हो, आहेत की. दाखवतो हा"
दुकानदार आतून गठ्ठा घेऊन येतो. खूप वेळ रंग, पोत वगैरे सोपस्कार पार पाडल्यावर एकदाचं बायकोला एक नऊवारी पसंत पडतं. "हं, हे छान आहे."

नवर्‍याने टाकलेला निश्वास दुकानदार ऐकतो. दुकानदाराने टाकलेला निश्वास नवरा ऐकतो. बायको नऊवारी उघडून बघते.

"अगबाई, हे नाही पुरायचं. स्मॉल साईझ आहे वाटतं. ह्यात मिडियम साईज आहे का?"
"ऑ?" दुकानदार आ वासून बघतो.
"मिडियम साईज" बायको ठासून सांगते.
"अहो वहिनी, नऊवारीत स्मॉल, मिडियम, लार्ज असं काही येत नाही" बाईचा नवरा सीतेप्रमाणे धरती दुभंगायची वाट पहात असतो.
"कसं येत नाही? कालच्या बिग बॉसच्या एपिसोडमध्ये ती डॉली बिन्द्रा काय ह्या साईजचं नऊवारी नेसली होती का मग?"

भरत काल डॉलीला पाहून मला अगदी हेच वाटलं.

"काय भेंडे, झाला का आमचा चष्मा रेडी?" विश्वासरावांनी दुकानात गेल्या गेल्या विचारलं.
भेंडे पेपरातून डोकं वर काढून बघताहेत तोच एक बाई घाईघाईने दुकानात शिरली.

"तुमच्याकडे चश्म्याचा नंबर तपासून मिळेल का हो?"
"मिळेल की."
"पण नीट तपासता ना तुम्ही? नाही म्हणजे त्या दृष्टी ऑप्टिक्स, तिरोडकर किंवा भंगर ऑप्टिशियन्सकडे चांगला अनुभव नाहिये माझा"
"तुम्ही दृष्टी, तिरोडकर, भंगर सगळ्यांकडे जाऊन आलात?" भेंड्यांनी अविश्वासाने विचारलं.
"तर काय, गेले २ दिवस तेच तर करतेय. सगळे आपले सांगतात तुमचा नंबर बरोबर आहे. वैतागलेय नुस्ती."

भेंड्यांनी क्षणाचाही विलंब न करता त्या बाईला विचारलं "तुम्ही झी मराठी बघता का हो?"

"अय्या, तुम्हाला कसं माहित?"
"आणि माझिया प्रियाला प्रीत कळेना?"
"माझी आवडती सिरियल, तुम्ही काय चेहेर्‍यावरून हे असं ओळखता की काय?"
"तसंच समजा हवं तर. पण मग मी खात्रीने सांगतो की तुमचा नंबर अगदी बरोबर आहे. आमच्याकडे टेस्ट करूनही तुम्हाला हाच निष्कर्ष मिळेल."
"ते काही नाही, मला टेस्ट करायची आहे."
"बरं मग, जा आत" भेंडे हताश होऊन म्हणाले.

ती बाई आता जाताच मात्र विश्वासरावांना रहावेना "भेंडे, आहे काय ही भानगड? चश्म्याच्या नंबरचा आणि झी मराठीच्या त्या सिरियलचा काय संबंध?"
"सांगतो, सांगतो, अहो गेल्या २ दिवसातली ही १० वी बाई. सगळ्यांची हीच तक्रार. चश्म्याचा नंबर वाढलाय का पहा. चेक केलं तर नंबर बरोबर. पहिल्या ४ केसेसनंतर हैराण झालो आम्ही. शेवटी पाचव्या बाईला कारण विचारलं तर म्हणते कशी - अहो त्या 'माझिया प्रियाला प्रीत कळेना' मधल्या 'जय' ला सोडून सगळ्या मुली 'अभि'च्या मागे लागताहेत. आधी शमिका, मग रिया, मग आशू आणि आता प्रिया. मला वाटलं की मलाच अभिचा चेहेरा नीट दिसत नाहिये. म्हणून आले चेक करायला"

एव्ह्ढ्यात आत गेलेली बाई मोबाईलवर बोलत बाहेर आली "अहो, इथे पण तेच सांगताहेत. तुम्ही एक काम करा, त्या टीव्ही मेकॅनिकला बोलावून घ्या. म्हणावं चित्र नीट स्पष्ट दिसत नसावं बहुतेक. बघू त्याच्याकडून काही होतं का नाहीतर विजय सेल्स्मध्ये नवा टीव्ही पाहू ह्या विकेन्डला"

वि.सू. - प्रेम हे फक्त चेहेर्‍यावरच करता येत असं नाही तर अंगच्या गुणांमुळेही एखादी सुमार चेहेर्‍याची व्यक्ति समोरच्याला प्रेमात पाडू शकते हे एकदम कबूल. पण त्यासाठीही बर्‍याचदा काही काळ जावा लागतो. त्यामुळे दिसेल ती मुलगी पहिल्या १-२ भेटीतच अभिच्या प्रेमात पडते "ये बात कुछ हजम नही हुई".

मंडळी धन्स

यहासे पचास पचास कोस दूर गावमे जब बच्चा रातको रोता है तो सीमा परिहार कहती है "बेटा सो जा, सो जा नही तो डॉली बिन्द्रा आ जायेगी"

पोखरणची चाचणी यशस्वी झाल्यावर एक संदेश पाठवला गेला. तो होता ’आणि बुध्द हसला’. ह्या ऐतिहासिक घटनेप्रमाणेच एक घटना माप्रिप्रिकमध्ये काल घडली - आणि आशूदी बोलली. नाही, नाही, तिला आपल्याला कोणी ढकललं ते नाही आठवलं. तिला बालपणीची एक घटना आठवली आणि ती एकदम हिस्टेरिकल झाली. "ममा नको ना" असं १०० एक वेळा ओरडून झाल्यावर डॉक्टर नर्ससहित अभिच्या घरात अवतरले आणि त्यांनी तिला एक इंजेक्शन दिलं. मग अभिबाळने शेजारी साक्षात शमिका असताना चक्क आशूदीच्या कपाळावर हात ठेवून तिला शांत व्हायला सांगितलं. अरे बहिण कोणाची? तुझी का तिची? पण अभिबाळ हिरो असल्याने त्याचा हेतू शुध्द आहे हे मायबाप प्रेक्षकांनी समजून घ्यायचं. असो. तर शमिकाने सुध्दा शांत व्हायला सांगितल्यावर आशूदी शांत झाली. अभिबाळाने तिला शांतपणे सगळं सांगायला सांगितलं. असं सगळं "ओम शांति ओम" झाल्यावर अभिने डॉक्टरकडे पाहिलं. डॉक्टरने नर्सकडे पाहिलं. ती बाहेर गेली पण डॉक्टर रूममध्येच. रूमचा दरवाजा बंद करायची कोणी तसदी घेतली नाही. ते का ते चाणाक्ष प्रेक्षकांनी ओळखलं असेलच.

तर आशूदी सांगू लागली की ती लहान असताना (साधारण ९-१० वर्ष) कॅमेरातले फ़ोटो पहात असताना ममा (सॅन्डी) आणि तिच्या वडिलांचं भांडण झालं. ममा रियाला घेऊन घर सोडून जायला निघाली. तिच्या वडिलांनी रियाला द्यायला नकार दिला, तिला शमिकाशेजारी नेऊन झोपवलं आणि ममाला घराबाहेर जायला सांगितलं. ममाने लगेच पिस्तूल काढलं. आशूदी सोफ़्यामागे बसून हे पहात होती. ममाने पिस्तूल रोखलं आणि एकदम वडिलांना गोळी लागली. तो कॅमेरा कुठे गेला ते म्हणे आशूदीला माहित नाही. तो कशाला हवाय ते मला माहित नाही. त्यात फ़ोटो अस्तील बहुतेक. आता आशूदी २७-२८ आहे म्हटली तरी जवळजवळ २० वर्षांपूर्वीचा कॆमेरा आता कुठे शोधणार आणि तो आता चालत असेल का हे प्रश्न आपण विचारायचे नाहीत. गोळी लागलेल्या माणसाच्या शरीरातून रक्ताचा टिपूस नाही. का ते आपण विचारायचं नाही.

शमिका आशूला सांगते की डॅडी जिवंत आहेत. आशूचा विश्वास बसत नही. शमिका आणि अभि उठणार एव्हढ्यात रियाचा आवाज येतो "ममा". दरवाजा उघडा असल्याने ममाने सगळं ऐकलंय. मग २ मिनिटं कॅमेरा अभी, शमिका, ममा सगळ्यांच्या चेहेयावर आळीपाळीने फ़िरला.

आता ममाला जाब कोणी विचारायला हवा?
अ. शमिका.
ब. रिया.
क. अभि.

शमिकाच्या सख्ख्या वडिलांना रियाच्या सख्ख्या आईने मारलंय त्यामुळे उत्तर अ किंवा ब हवं, बरोबर? चूक. उत्तर आहे क. अभि हॉलमध्ये ममांना जाब विचारतोय. ते पण त्याच्या घरच्यांसमोर. शमिका आणि रिया गप्प. मग ममा म्हणतात ’पण अनिरुध्द (म्हणजे शमिकाचे वडिल) जिवंत आहे’. अभि म्हणतो ते तुम्हाला मी सांगितल्यावर कळलं. अभिचा चेहेरा नेहमीप्रमाणेच "कायमचूर्ण" ची गरज असल्यासारखा. आपण ममांना शमिकाचे वडिल जिवंत आहेत हे सांगून गाढवपणा केला होता हे त्याच्या गावीही नाही.

हे लोक रुमचा दरवाजा लावत नाहीत तसंच घराचा दरवाजा पण लावत नाहीत त्यामुळे शमिकाचे वडिल दरवाज्यात दत्त म्हणून उभे रहातात. आता पुढल्या एपिसोडमध्ये हॉलमध्ये असलेल्या सगळ्यांच्या चेहेयावरून कॅमेरा फ़िरेल आणि मग कमर्शियल ब्रेक होईल. जय हो बालाजीकी!