एक सकाळ

..आज सकाळी उशीरा जाग आली. नवर्‍याला ८:३० ची मीटिंग होती, मला ९ चा एक इंटरव्यु. तो घाई-घाई आवरुन पळाला. रोज सकाळी जी काय थोडी-फार कामं तो करतो ती पण न करता. उशीरच झाला मग त्याला इलाज नाही. लेकाला डब्यात बटाट्याचे पराठे द्यायचे म्हणून त्याची तयारी केली होती. पटकन दोन पराठे लाटू म्हंटल तर नेमकं एकदा डायपर इमर्जन्सी आली आणि एकदा अंगावर पाणी सांडून घेतल्यानं कपडे इमर्जन्सी! बर्नर बंद करा, त्याचं आवरा आणि परत कामाला लागा. डबे भरत होते तेव्हा त्याला जे काही खायला दिलं होतं ते सगळं अंगावर माखून घेतलं. पुन्हा धुवाधुवी. मग कपडे घालायला त्यानं इतकं पळवलं की शेवटी त्याला नुसतंच जॅकेट घालून घेऊन जावं असं वाटलं. कसं-बसं दोघांचं आवरलं तर घराची चावी सापडेना. सापडायला सोपी म्हणून गाडीची आणि घराची चावी माझ्या हँडबॅगमधे असते. आज-काल लेकाला झिप काढता येते, त्यानेच कधीतरी चावी काढून कुठे तरी भिरकावली असणार. नवर्‍याला फोन केला तर त्याने मीटिंगमधुन येउन हळू आवाजात काय सांगितलं त्यालाच समजलं नसणार. काहीतरी कॉफी टेबल असं ऐकू आलं. सगळ्ळा कॉफी टेबल धुंडाळला पण काही सापडली नाही. शेवटी एका टेबलाच्या खणात सापडली. दाराला कुलूप घातल्यावर लक्षात आलं माझं जॅकेट घरातच राहिलं. ते घेऊन एकदाची निघाले तर पहिल्याच रस्त्यावर काम सुरु होतं म्हणून रुट-१ला जावे लागले. तिथेही काम सुरु म्हणून एक लेन बंद होती. मग रुट-१ची नेहेमीची रहदारी, ते काम वगैरे मिळून तिथे पोचायलाच अर्धा तास आणि त्यापुढे रुट-१, मग एक गावातून जाणारा रस्ता आणि मग हायवे असं यायला आणखी वेळ. हायवेवर पण काम सुरु आहे. काम रात्री करत असले तरी सामान-सुमान-ट्रका मिळून एक लेन बंद. बॉसला फोन करु म्हंटलं तर मध्ये एक चढं वळण घेताना बॅग सीटवरुन खाली पडली होती. ड्रयविंग सीटवरुन तिथपर्यंत माझा हात पुरेना. रडत-खडत १० मिनिटांचं अंतर एक तास ड्राइव्ह करुन पार केल्यावर एकदाचं एक्झिट आलं. लेकाला एव्हाना झोप यायला लागली होती. आज-काल पाने झडून गेल्याने हाय-वे वरुनच पाळणाघराचे पार्किंग दिसतं. दोन जागा रिकाम्या होत्या. इतक्या उशीरा कोण येणार आहे असा विचार करत एक सिग्नल ओलांडून तिथे पोहोचेपर्यंत दोन्ही भरलेल्या. परत गाडी मागे घेऊन इमारतीतल्या आतल्या पार्किंगमधे गेले. आधी बॉसला फोन केला, तर तो जाग्यावर नव्हता. लेकाला गाडीतून काढून पाळणाघराकडे निघाले तर चष्मा गाडीतच राहिला. तरी बरं रस्त्याने चालताना चष्म्याची गरज अजूनतरी पडत नाही. एकदाचं त्याला पाळणाघरात सोडलं आणि धावत-पळत 9:45 वाजता ऑफिसला आले. आल्या आल्या मॉनिटरवर चिठ्ठी- Please join me in the empty room next to Pete's office- Dan 09:15 am. बॉस तसा भला गृहस्थ. त्याने पुष्कळच खिंड लढवली होती, इंटरव्यु अजून संपला नव्हता. टेक्निकल प्रश्नांसाठी माझ्याकडे हँड-ओवर करुन तो पुढल्या मीटिंगसाठी पळाला. इंटरव्यु संपवून जागेवर आले तेव्हा वाटलं, आधी एक तास झोप काढावी आणि मग कामाला सुरुवात करावी.

एखादी सकाळ अशीच येते ना, सावळ्या गोंधळाची...काय म्हणतात ते chaotic!!