चुकलेला गोरख

एकीकडे १ ऑगस्टला मैत्रीदिनाच्या निमित्ताने ठाणे गटगचा बेत ठरत असताना आणि दुसरीकडे अगदी गुत्प पद्धतीने गोरखगडची मोहीम आखली जात होती... बोरीवली परगण्यातील एका यो'दगड'ने फितूरी करण्याचा चंगच बांधला होता... स्वतःला कामानिमित्त गटगला जाणे शक्य नसल्याने शक्य तितक्या लोकांना फितूर करून टांगारू बनविण्यात कट त्याने आखला होता...

त्याच झाल असं... Yo Rocksने त्याच्या आवडत्या ट्रेकमेट गृपचा 'गोरखगड'चा मेल मला फॉरवर्ड करून माझ्यातील गिर्यारोहकाला जागृत केलं होतं... 'गोरखगड' सिर्फ नामही काफी है! मुरबाड पासून १२ कि.मी.वर सह्याद्रीच्या मुख्य रांगेपासून डोके वर काढून उभा असलेला एक सुळका... देहरी हे पायथ्याचे गाव... देहरीला पोहचायचे तर ट्रेकमेट्सच्या गृपला कल्याणला सकाळी ६ला भेटायचे होते... तेथून महामंडळ्याच्या बसने मुरबाड आणि मुरबाडवरून मग जीपने देहरीला ९.३० पर्यंत पोहचायचे असा झोपमोड पिलान तयार होता... (जल्ला ट्रेकला जायच म्हणून काय रविवारी पहाटे उठून परळ ते कल्याण प्रवास करायचा) पण गोरख तर करायचाच होता... एक... एक से भले दो... ईतर धारकर्‍यांची चाचपणी सुरू झाली आणि त्यातच गिरीविहारने आपण गाडीने थेट देहरीला जाऊया असा पिलान ठरवला... म्हंटले अर्धी चढाई इथेच जिंकली

ठरल्याप्रमाणे कांगारू गटला टांग देत मी आणि गिरीविहारने सकाळी सातच्या आसपास ठाणे सोडले... पाउस जेमतेम होता... हवेतील गारवा खड्ड्यांतील उत्साह बेगुणीत करीत होता... कल्याणल्या महापौर वर्षा मॅरेथॉनमुळे आमचा अर्धा तास वाया गेला... देहरीला पोहचण्यास उशिर होणार होता म्हणून ट्रेकमेट्सशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला. ठरल्या वेळे प्रमाणे ट्रेकमेटस् १० वाजता चढाईला सुरवात करणार होते. आम्ही बरोबर १०च्या ठोक्याला देहरीला हजर झालो पण त्या आधीच मित्रांनी चढाईला सुरवात केली होती. म्हंटले काही हरकत नाही आपण गाठूच त्यांना... एक वडा, चहा पोटात ठकलून लगेच मार्गस्थ झालो...

मुख्य रस्त्यावरील एका ईसमाकडून पायवाटेची खात्री करून पुढे चालू लागलो... लगेचच एक ओहळ लागला आणि त्याला साष्टांग नमस्कार करून झाला... तेथून पुढे जाता पायवाटांच जाळ दिसू लागलं... अजून थोड पुढे गेल्यावर करवंदीची जाळी गालगुच्चे घेऊ लागली... मग मात्र मागे फिरण्यात धन्यता मानली... सुरवातीलाच रस्ता चुकलोय हे ध्यानी आलं म्हणून स्वतःवर खूष झालो... मागे परताना कपाळमोक्ष करणार ओहळ जपून पार केला... त्या ओहळाच्या डाव्या बाजूने एक वाट थेट गडाकडे जात होती... तेव्हढ्यात ट्रेकमेटचे उशिरा आलेले ५ शिलेदार भेटले... जिवात जिव आला... त्याच्या सोबत डाव्या बाजूचा रस्ता पकडून जंगलात मार्गक्रमण केलं... चांगला मळलेला रस्ता होता... आम्ही योग्य रस्त्यावर आहोत हे वाटेतील बुटमार्क्स बघून खात्री वाटत होती. 'एSSSSS ओSSSSS' ची साद देत पुढे जात होतो पण प्रतिसाद मिळत नव्हता...

बघता बघता ४ मोठे ओहळ पार केले तशी ती वाट मुख्य जंगलात शिरू लागली... पुढल्या काही मिनिटांत आम्ही चक्क मश्चिंद्रगडाच्या खाली... उजवीकडे गोरखगड, डावीकडे मश्चिंद्रगड आणि सभोवती हिरवे जंगल... एव्हाना आम्ही बरीच उंची गाठली होती त्यामुळे मोबाईला रेंज मिळत होती... पुढे गेलेल्यांना फोनाफोनीचे सत्र सुरू झाले पण त्यांच्या नेटवर्कची बोंबलली होती. गावातील दुकानाराचा मोबाईला लागला... चुकल्याचे सांगितले पण कुठे चुकलोय ते कसे सांगणार... तो पण बापडा कातळात दरवाजा दिसेल तो पार करून जा असे सांगत होता...

थोड उंचावर चढून मी कातळाचा अंदाज घेण्याचा प्रयन्त केला... उजविकडे गोरखच्या खाली झाडीतून एक कातळ भिंत दिसत होती, पण त्यासाठी एक ओढा ओलांडणे गरजेचे होते. पावसाची संततधार सुरू असल्याने ओढ्याला पाणी बर्‍यापैकी होते. ओढा पार करणे तसे सोपे काम नव्हते... साधारण १५ फुट खाली उतरून परत तसेच १५-२० फुट वर चढायचे होते. निसरड्या जमीनीवर प्रत्येकाचा कस लागत होता... जंगलात वाढलेल्या वेलींचा आधार घेत आम्ही तो ओढा पार केला. एक अरुंद धार त्या कातळा पर्यंत जात होती पण पायवाट अशी नव्हतीच... गुढघाभर वाढलेली रोपे हाताने उपटूत वाट बनवत पुढे निघालो... कातळकडा अगदी नजिक दिसत होता... पण त्या उंच धारेवर एक मोठ झाड उन्मळून पडल्यामुळे पुढे जाणे केवळ अशक्य होत.

एव्हाना एक वाजला होता... ठरल्या वेळे प्रमाणे पुढे गेलेली मंड़ळी परतीच्या वाटेवर असणार याची जाणिव झाली... काय करावे? बराच खल झाल्यावर ठरलं की, मगाशी उतरलेल्या ओढ्यात जाऊन क्षुधाशांती करू आणि परतीच्या वाटेला लागू... परतीचा वाटेवर घसरत उतरण्याशिवाय पर्याय नव्हता... सोबतीला करवंदीची जाळी आपलं काम चोख बजावत होती... ओढ्यात उतरताना वेलींचा फार उपयोग झाला... सगळे ओढ्यात उतरल्यावर मग त्या वेलींवर मोगली क्रिडा करून झाल्या... खाद्यपदार्थ बाहेर येताच झाडावर हालचाल झाली... माकडांचे फोटो काढायची नामी संधी होती पण संततधार पावसामुळे कॅमेरा बॅगबंद होता... आप्तबांधवांना ठेंगा दाखवत खाणं अंगाशी येईल म्हणून आम्ही क्षुधाशांतीचा निर्णय बदलला आणि त्या ओढ्यातून काढता पाय घेतला...

सगळी वाट घसरणीची असल्याने वाटेत मिळणार्‍या रोपांचा, झाडांच्या फांद्याचा आधार घेत उतरावे लागत होते... करवंदीचे काटे रक्ततपासणीचे काम करत होते. अचानक जोरदार पाऊस सुरू झाला आणि आजुबाजूचे ओढे गर्जना करू लागले... त्या जंगलातील तो धिरगंभीर आवाज एक वेगळाच अनुभव देऊन गेला... जंगलातून बाहेर आल्यावर एका धबधब्या खाली मनसोक्त भिजून घेतलं... फलाहार आटोपून गावाची वाट पकडली.

गड सर करून आलेल्या गृपने आमच्या स्वागताला कांदेपोहे आणि गरमागरम चहाची व्यवस्था केली होती... वडा-थेपला, चहा-कांदेपोहे असा मस्त अल्पोपहार पार पाडला... गडाची वाट, चुकलेली वाट आणि आमची लागलेली वाट असा सगळा उहापोह झाल्यावर आम्ही मुंबईची वाट पकडली...