शहाणा मुलगा आणि ( असलाच तर ?) देवबिव

सुंदर!

मस्त!

14 - 15 वर्षं पूर्ण झाली की आई वडलांना अलगद गुंडाळून हक्काचं स्वातंत्र्य घेतलं जातं .. ते स्किल डेव्हलप होईपर्यंतच फक्त हुकूमशाही चालवून घेतली जाते .. मग आईवडिलांना त्यांच्याच नाण्यात उत्तर दिलं जातं - त्यांचंच बघून शिकून घेऊन ... अभ्यासाचा सिरियसनेस तोपर्यंत आलेला असतो बहुतेकांना . नसेल आला तर हुकूमशाही घरातली मुलं आईवडिलांना हँडल करायला कठीण तरी होतात , 2 - 4 वर्षं मनसोक्त स्वातंत्र्य उपभोगून मग आपणहूनच योग्य मार्गाला लागतात किंवा 4 - 5 वर्षं बाद करून घेतात .. काही थोडी शिस्त - अपेक्षा यामुळेही योग्य मार्गावर राहतात .. वेगवेगळ्या प्रकारची उदाहरणं पाहिली आहेत ..

प्रत्येक मूल ही वेगळी केस असते .. कोणी अपेक्षांच्या ओझ्याखाली दबून जातात तर कोणी अपेक्षा झुगारून देऊन आईवडीलांनाच वाकवतात , अपेक्षा कमी करायला भाग पाडतात / थोडक्यात समाधान मानण्याची वेळ आणतात ..

संस्कारा-बिंस्काराचे - उष्टेबिष्टे -कधी मधी - गार्‍हाणी-बिऱ्हाणी - कराबिरायची

या शैलीवरुन, खालील काव्य आठवले -

उसकी कत्थई आँखों में है जंतर मंतर,
चाकू वाकू छुरिया वुरिया खंजर वंजर सब.
जिस दिन से तुम मुझसे रूठी उस दिन से रूठे हैं,
चादर वादर तकिया वकिया सब.
मुझसे बिछड़ कर वो भी कहाँ अब पहले जैसी है,
फीके पड़ गए कपड़े वपड़े जेवर वेवर सब.

उसकी कत्थई आँखों में है जंतर मंतर,
चाकू वाकू छुरिया वुरिया खंजर वंजर सब.
>>>>>
@ सामो,
वाह काय आठवण काढलीत. या ओळी मी बॅचलर असताना ऑर्कुटवर मुलींना इंप्रेस करायला वापरायचो

@ धागा आणि कविता.. छान आहे
विषयावरचे मत नंतर मांडतो..

सामो लय भारी....

सामो
कुठून आणले हे रत्न?
पॅडीची मूळ कविता, हा धागा आणि ही सामोची कविता. "भयंकर" छान आहे. "भयंकर" अफलातून.
निवडक दहात साठवून ठेवतो.

केकू रेख्ता वरती आहे. कधीतरी वाचलेली. दसा, पॅडी - आभार.

मायबोलीकरांचं आणि देवाचं काय वाकडं आहे तेच कळत नाही. बाकी कविता मस्त आहे..!

>>>>फक्त त्याच्याशीच आपण बेधडक, बिनधास्त वाट्टेल तसे, वाट्टेल तेवढे भांडू शकतो...

हे मात्र खरंय

मस्त.

आवडलीच!

आज पुन्हा वाचली. पुन्हा आवडली!

छान स्फुरली आहे.

छान लिहिली आहे कविता..!

फक्त त्याच्याशीच आपण बेधडक, बिनधास्त वाट्टेल तसे, वाट्टेल तेवढे भांडू शकतो>>>

सामो, काव्य पंक्ती छान आहेत.

सगळी कविता नाही पटली... पण काही ओळी चांगल्या आहेत >>>

अवास्तव अपेक्षांचे वेताळओझे
कोवळ्या खांद्यांवर लादून
समजुतीच्या (त्याच त्या!) गोष्टी सांगत
त्यांना जन्मभर हाकारत जातो

कविता आवडली. पुन्हा पुन्हा वाचली

@सामो... जबरदस्त.... एक शेवटाची ओळ राहिली...
आखिर मैं किस दिन डूबूँगा फ़िक्रें करते हैं
कश्ती-वश्ती, दरिया-वरिया लंगर-वंगर सब

उसकी कत्थई आँखों में है जंतर मंतर सब
चाकू -वाकू, छुरियां - वुरियाँ, खंजर-वंजर सब...

पटली असे नाही
पण छान आहे.
कधी कधी back bencher नसण्याचे आणि आपण ना कॉलेज ना शाळा कुठलेही कांड न करता, एन्जॉय न करता सरळसोट बाहेर पडल्याचे आठवून मनात सल राहतो.
करायला पाहिजे होती दंगा मस्ती. शहाणं बाळ life फार बोरिंग असतं सांगायला किस्से सुद्धा नाहीत

सांगायला किस्से सुद्धा नाहीत>>> म्हणजे तुम्हाला काय वाटतंय की हे किस्से खरे ळूरे आहेत म्हणून. शहाणी मुलगी! हलके घ्यालच.

एन्जॉय न करता सरळसोट बाहेर पडल्याचे आठवून मनात सल राहतो.
करायला पाहिजे होती दंगा मस्ती. शहाणं बाळ life फार बोरिंग असतं सांगायला किस्से सुद्धा नाहीत >>>>

बारावी पर्यंत शहाणं बाळ, कॉलेज मध्ये धमाल..
पण त्यामुळे आठवणी जास्त (मजेशीर ) कॉलेजच्याच आहेत..

काही नाही होत ओ !!
साधी सरळ मुलं असतात ती, जरी वाट चुकली तरी आपली मर्यादा नाहीत सोडत !

आपल्या चाकोरीत पुन्हा येतात परत शहाण्या मुलांसारखी.
आपण उगाच टेन्शन घेतो !
.