..... तर तो/ती कुठलं गाणं म्हणेल? (भाग ५)

इतक्या कमी शब्दांत इतक्या भाषा बसवण्याचे कसबही महान आहे

कोडे आणि उकल भारी!

इतक्या कमी शब्दांत इतक्या भाषा >> सिद्ध करतात की आपण इतकी मिश्र भाषा रोज लीलया वापरतो, किंबहुना तीच आपली भाषा आहे. 'आपल्या मदरटंगमधून आपले थॉट्स जितके क्लिअरली एक्सप्रेस करता येतात ...' आठवलं.

मस्तं कोडं,
हो तर हर्पा , फक्त 'बावा लागी सुसू' होऊ नये एवढी काळजी घेतली की झालं ...

हर्पा, अस्मिता...
मामी, पुलंच्या पूर्वरंग पुस्तकातलं आहे. मलाय, इंडोनेशियन भाषेत सुसू म्हणजे दूध.. एका घरी असताना त्यांना चहात दूध हवे असते तेव्हा त्या बाई मेडला 'बावा लागी सुसू' (बावा म्हणजे आण) असं सांगतात.

प्यार ( PR) किया तो डरना क्या?

PR प्यार हे विसरूनच गेलो होतो.
प्यार करने वाले कभी डरते नही

PR . वरची दोन्ही बरोबर वाटत आहेत.

श्रद्धा, मला वाटतंय 'लागी' म्हणजे 'आण'.

छातीला 'दादा' म्हणतात पण पाठीला वहिनी म्हणत नाहीत!
शिवाय रॉंग नंबरला 'साला' म्हणतात मलाय भाषेत.

श्रद्धा, मला वाटतंय 'लागी' म्हणजे 'आण'.<<< नाही. बावा म्हणजेच आण. लागी म्हणजे 'पुन्हा/अजून'. पुस्तकात मात्र लागी चा अर्थ त्यांना माहीत नव्हता असे लिहिले आहे.

पुस्तक घरात आहे त्यामुळे 'लागी'च चेक करून घेतले.

ओह अच्छा!
लागी'च चेक करून घेतले.

लागीच

कोडं भारी होतं मामी.

लागी कलेजवा कटार हे हिंदीत पहिल्या प्रेमात तर इंडोनेशियन दुसऱ्या+ प्रेमात गात असतील.

रघुरामन, त्याची बायको कीर्तिप्रिया आणि त्यांची जुळी मुलं, कीर्तिसूर्यउदयन आणि त्रिभुवनविजयन असं चौकोनी कुटुंब पुण्यात रहायला आलं. तिथे त्यांच्या शेजारी लेले कुटुंब रहात होतं. लेल्यांना, मुख्य म्हणजे मिसेस संजना लेल्यांना या दक्षिण भारतीय नावांमधली अक्षरांची उधळपट्टी पसंत नव्हती. त्यामुळे त्यांनी लवकरच त्या सगळ्यांसाठी संक्षिप्त नावं वापरायला सुरुवात केली.
एकदा रघुरामनची दोन्ही मुलं लेल्यांच्या मुलाशी, संदीपशी खेळायला नेहमीप्रमाणे त्यांच्या घरी गेली होती. संदीपच्या आईने, म्हणजे संजनाने मनभावन ही बंगाली मिठाई बनवली होती. ती या दोन्ही मुलांना इतकी आवडली, की एरवी गोड न खाणाऱ्या त्या मुलांनी लेलेकाकूंची नजर चुकवून ती मिठाई संपवून टाकली. थोड्या वेळाने लेलेबाई स्वैपाकघरात गेल्या तेव्हा त्यांना मिठाई संपलेली दिसली. आपल्या पाककौशल्याला मिळालेली ही दाद बघून त्या मनात खूषच झाल्या, पण वर वर लटक्या रागाने रघुरामनला हाक मारून त्या मुलांची तक्रार सांगू लागल्या. रघुरामनला, आपल्या मुलांनी चोरून मिठाई खाल्ली याचं आश्चर्य वाटलं आणि तोही खेळकरपणे मिसेस लेल्यांना म्हणाला की माझी मुलं असं करणंच शक्य नाही!
फारसं हिंदी न येणारी कीर्तिप्रिया मात्र काहीशा संशयाने या दोघांमधला गाण्यातला संवाद ऐकत होती.
कुठलं गाणं म्हणत होते ते दोघे?

प्रचंड उत्सुकता आहे मला.. वावे काय खतरनाक चॅलेंज दिलेय ...

नावं वाचून त्रिभुवनकीर्तीची गोळी घ्यावी असं वाटायला लागलंय.

धमाल वर्णन आहे. बाजिराव-मस्तानी भेटी पोन्नियीन सेल्वन आले गा - असा अनुभव आला. आता कोड्याचा विचार करतो.

नाट्यगीत आहे का?

नाही मानव.
ह.पा.

आत्तापर्यंतचे सर्वात भारी कोडे....:-)
उत्तर काहीही असो....वावे...तुलाच शंभर पैकी शंभर मार्क्स!!!

बापरे मला आता टेन्शन आलंय

लेलेबाई नुसती तक्रार करत नाहीत, तर मुलांना घेऊन जायलाही सांगतात

जानेमन जानेमन तेरे दोन 'यन' (पोरांची नावं)
चोरी चोरी लेके गये देखो मेरा मन(भावन)
मेरे दोन यन चोर नही सजन (संजनाचं लाडिक रूप?)
तुमसे ही खोया होगा कही तुमहारा मन..

हा फारच अंधारातला तीर आहे! आणि रघुरामनला शेजारीण जानेमन म्हणत असेल तर कीर्तिप्रिया संशयाने पाहील, हे ओघानेच आलं.

जा ने 'मन' तेरे दोन यन... बसतंय आता बरोब्बर!