८ इति किलीमांजारो अध्याय सुफळ संपूर्ण

गिलमन पॉइंटला ९:३० ला फक्त मीच पुढे उहूरुपर्यंत जाऊया म्हणून उत्साहात होते, बाजूला रिम दिसत होते आणि खुणावत पण होते. निलाद्री आधी उत्साहात दिसला पण नंतर नको म्हणाला. परांजप्यांनी अख्खा ट्रेक गाऊटमधला ग सुद्धा उच्चारला नव्हता, पण तरी ते ही नको म्हणाले. शक्य असते तर मी त्यांना "You too Brutus ?" म्हटले असते. या क्षणीसुद्धा डेविड आणि वॉलेस यांची पुढच्या वेळेबद्दल आणि अंतराबद्दल एकवाक्यता नव्हती. तरी फार तर १ दीड तास अजून . माध्यान्हीच्या आधीच तिथे पोहोचले असते. परत यायला २ तास, किबो हट पर्यंत उतरायला २-३ तास. पुढे होरोम्बोला १२००० फुटांपर्यंत उतरेपर्यंत अजून ३ तास. रात्री ८:३० पर्यंत का होईना मुक्कामी पोहोचलो असतो. एका क्षणात मनात हिशोब झाला पण सगळेच स्थिरावले होते. डोंगरमाथ्याला पोहोचलो आहोत तर कुणाचाच पाय अजून पुढे उहूरुपर्यंत रेटेना. अदिती आणि मिहीर सोडले तर उरलेले ४ जण माझ्यापेक्षा बरेच मोठे. Age does take toll on you. आता call माझा होता, मी एकटीच guide बरोबर जाते म्हटले तर शक्य होते पण कच खाल्ली, group बरोबर रहायचे ठरवले. गाईडसुद्धा अजिबात प्रोत्साहन देत नव्हते. ७:३० - ८ लाच गिलमन पॉइंटला पोहोचलो असतो तर निश्चित पुढे गेले असते. इतके हळूच जायचे होते तर रात्री १२:३० च्या ऐवजी १० लासुद्धा चढायला सुरु करण्याची माझी तयारी होती. guides च्या अतीव ढिसाळपणाने आणि माझ्या वेळेच्या बाबतीतल्या ignorance ने ही वेळ आणली. त्यांनी सर्वांना एकाच अतिसंथ वेगाने चालवले. ज्यांना शक्य होते किमान त्यांना तरी पुढे जाऊ द्यायला हवे होते. आमच्या group मधल्या सगळ्या analysts नी ही time management इतक्या lightly कशी घेतली याचे वैषम्य वाटले. guides च्या मूर्खपणाचा, त्यांच्यावर डोळे झाकून विश्वास टाकल्याने स्वतःचाच चिक्कार राग आला. पाय -फुफ्फुस आणि instinct सगळे तयार असताना शेवटच्या २ तासांसाठी - २०० मीटरसाठी हा जिंकत आणलेला डाव थोडक्यासाठी हरले अशी भावना झाली.
१९००० cross केले नाही तरी १८६५२ फूटही वाईट नाही. आई -बाबा, आनंद - मिहीर आता आपलाच विचार करत असतील या कल्पनेने छान वाटले. या सगळ्यात काही ना काही प्रकारे सामील असणारे Orlando चे सगळे मित्रमंडळ एकदमच आठवले. मावेन्झी हट ला केलेले Parody song म्हटले - mood जरा light झाला. सभोवार बर्फच बर्फ होते आणि भीषण शांतता. गिलमन पॉइंटचे ते काही क्षण जरा जड अंत:करणाने का होईना पण साजरे केले.
उपाध्ये मंडळींकडे १२ वर्ष सोबत असणारी त्यांची कुत्री त्यांचा प्रवास सुरु व्हायच्या अगदी आदल्या दिवशीच वारली होती. त्यांनी तिच्या फोटोसह तिथे फोटो काढले. म्हणजे - हे सगळे दु:ख मनात ठेऊन गेले ७-८ दिवस ही मंडळी प्रवास करत होती या कल्पनेने काटा आला. DS , निलाद्रीपण शांत होते. परांजपे तर दिसलेच नाहीत, बहुदा खाली उतरायला लागले होते. प्रत्येकालाच तिथे काहीतरी वेगळी अनुभूती मिळत असणार.
परतीचा प्रवास चालू केला. आता ridge वरून स्कीईंगसारखे घसरत खाली यायचे होते. थोडे समाधान, थोडा राग, थोडी शांती अशा संमिश्र भावनेत ते ridge उतरायला सुरुवात केली. भुसभुशीत मातीवर sticks रुतवत भसाभस ridge उतरू लागले. १९००० फूट क्रॉस न केल्याने मनात साचलेल्या रागाला उतरताना मुक्तद्वार मिळाले. रडू येईल असे वाटले पण आले नाही. गेल्या काही वर्षांत पूर्ण समर्पित होऊन, तन मन अर्पण करून इतक्या इर्षेने काही केले नव्हते, पण आता तसे काहीसे घडून गेले असे क्षणभर वाटले. ७-८ महिने वाट बघून, एक रात्र प्रसववेदनेत काढून एक जन्म घ्यायचा - द्यायचा आणि जन्मलेले क्षणातच विरून गेल्यावर लगेच निर्लेप, सगळ्यापासून अलिप्तसुद्धा व्हायचे असा काहीसा मनाचा प्रवास झाला. असेच अलिप्त होत होत आधी किबो हट , तिथून होरोम्बो हट आणि मग उरलेला सगळा परतीचा प्रवास झाला.
असो, या ब्लॉगच्या निमित्ताने हा प्रवास मनातल्या मनात पुन्हा एकदा करून झाला. हळूहळू या स्मृती विरळ होतील तत्पूर्वी पंचेंद्रियांनी आणि त्याच्या पल्याड जे जे काही अनुभवास आले ते जमेल त्या शब्दांत पकडायचा यत्न केला, ते बरेच झाले असे वाटते. दुर्गाबाई भागवत लेखन संपले की जो अनुभव येतो त्याबद्दल लिहिताना म्हणतात तसे सर्व काही आवरून तृप्त मनाने सुपारी चघळत भिंतीला टेकून बसले आहे - यानंतर पुढे कोणत्या अनुभवांचे ताट येणार आहे याची स्वप्ने पहात. इति किलीमांजारो अध्याय सुफळ संपूर्ण ।