गिलमन पॉइंटला ९:३० ला फक्त मीच पुढे उहूरुपर्यंत जाऊया म्हणून उत्साहात होते, बाजूला रिम दिसत होते आणि खुणावत पण होते. निलाद्री आधी उत्साहात दिसला पण नंतर नको म्हणाला. परांजप्यांनी अख्खा ट्रेक गाऊटमधला ग सुद्धा उच्चारला नव्हता, पण तरी ते ही नको म्हणाले. शक्य असते तर मी त्यांना "You too Brutus ?" म्हटले असते. या क्षणीसुद्धा डेविड आणि वॉलेस यांची पुढच्या वेळेबद्दल आणि अंतराबद्दल एकवाक्यता नव्हती. तरी फार तर १ दीड तास अजून . माध्यान्हीच्या आधीच तिथे पोहोचले असते. परत यायला २ तास, किबो हट पर्यंत उतरायला २-३ तास. पुढे होरोम्बोला १२००० फुटांपर्यंत उतरेपर्यंत अजून ३ तास.
पोले पोले एकेक पाऊल टाकायला सुरुवात केली. आगगाडीच्या डब्यांसारखे एकाच दिशेत एकाच वेगाने सर्वजण चालत होतो. डेविड पुढे मागे परांजपे, मग निलाद्री, मग उपाध्ये फॅमिली मग DS , मी आणि वाकणकर. एक गाईड मागे, दुसरे २ आणि काही पोर्टर्स आजूबाजूला. ते सतत जवळ येऊन कसं वाटतंय हे विचारत होते, पाण्याची नळी बॅगबाहेर काढणे, poncho घालणे वगैरे मदत करत होते. डेव्हिडने भयंकर slow pace set केला. रात्रभर चढायचे आहे, श्वास लागू नये, शरीर हळूहळू तयार व्हावे, आणि त्यांना सगळा अनुभव आहे हे लक्षात घेता ते ठीकच वाटले. चालू लागलो आणि मी सर्वप्रथम काय केले असेल तर तीनताल डोक्यात ठेवून त्या तालात श्वासोश्वास चालू केला.
मावेन्झी हटला अखेर एकदाचा सूर्योदय झाला, तो अपेक्षेइतका स्वच्छ नसला तरी होता तितकाही हवाहवासा वाटत होता. फ्लॉरिडात सूर्यनारायण आमच्यावर जी अखंड कृपा करीत असतो त्याची व घराची एकदा आठवण झालीच. एकदाचे ते तळे बघायला मिळाले, छानच होते. आमच्या राहण्याच्या जागेच्या आसपास, टेकड्या होत्या त्यावर गेले. gloves न घालता बाहेर गेल्याने हातांची लाकडे व्हायची बाकी राहिली. वरून खालचे खोरे मात्र खल्लास दिसत होते. इथे cable car करावी असा Chinese investment चा प्रस्ताव आहे. ही कल्पना तिथल्या पोर्टर्सना बहुदा मान्य नाही.
किकेलेवाची रात्र जितकी रम्य तितकीच सकाळही प्रसन्न. मोठा canvas भवताली दिसत होता, सावरकरांना असाच कोणतातरी सूर्योदय बघताना 'दिक क्षितिजांचा दैदिप्यरथ तुझा सुटता ' सुचली असणार. मग त्या कवितेचे मनातल्या मनात पारायण झाले. पण पुढे जायचेच होते. सकाळचा ब्रेकफास्ट आणि बाकी तयारी नेहमीप्रमाणे झाली. ऊन होते त्यामुळे सुरुवातीला तरी काही वेळ हॅट लागणार होती आणि ती सापडत नव्हती. कपडे उबदार रहावेत म्हणून रात्री sleeping बॅग मध्ये घालून झोपत होतो. हॅट तिथेच राहिली असणार असे वाटले. छान पॅक केलेली sleeping बॅग उघडली, अपेक्षेप्रमाणे हॅट सापडली. रागारागात पुन्हा sleeping bag जास्तच चांगली पॅक झाली.
या hike मधली सगळ्यांत उत्साहवर्धक गोष्ट म्हणजे प्रत्येक सकाळ सुंदर असायची. माझ्यापाशी तोडी, भैरव किंवा ललत चे रेकॉर्डिंग नाही किंबहुना जाणीवपूर्वक आपण रेकॉर्डेड गाणी आणलीच नाहीत याबद्दल त्या सकाळी जरासे वाईट वाटायचे. पराग वाकणकरांनी गाणी आणली होती पण बहुदा पहिल्याच दिवशी त्यांचा फोन आणि player बॅगमध्ये उघड्या कप्यात राहून पावसात स्वाहा झाले होते, त्यामुळे तो मार्गही बंद होता. फोन कामातून जाऊनही गृहस्थ calm and composed आहे हे बघून थक्क झाले. माझे, इतरांचा फारसा विचार न करता स्वतःच्याच वेड्यावाकड्या आवाजात गाण्याचे प्रयत्न चालू होते आणि जास्त करून स्मरणरंजन.
सिम्बा कॅम्पची सकाळ सुंदर होती, सूर्योदयालाच उठले. DS ची लवकरात लवकर बाहेर जाऊन पहिला चहा घेण्याची इच्छा असायची आणि मला सगळं यावरून एकदम tent मधून बाहेर पडायला आवडायचे, त्यामुळे खूपच सोयीचे झाले. इथे सांगणे अप्रस्तुत ठरणार नाही पण इंका trail च्या मानाने आमच्या बरोबरचे portable टॉयलेट्स बरेच चांगले होते. इतक्या उंचीवर, इतक्या गैरसोयीच्या ठिकाणीही गैरसोय झाली नाही. सकाळी लख्ख ऊन पडले होते, किलीचे शिखरही स्वच्छ दिवस होते. अर्थात फोटो काढले गेलेच पण त्याआधी प्रत्येकाने सगळे कपडे, shoes, socks जे दिसेल ते उन्हात वाळवायला घातले होते. आदल्या रात्री पाऊस आणि गारठ्याने ओलसर झालेले.
१७ डिसेंबर ला निघून १९ डिसेंबरला किलीमांजारो एअरपोर्टला उतरेपर्यंतचा प्रवास अगदी इतर कोणत्याही प्रवासासारखाच झाला. अदिस अबाबा एअरपोर्टला कधी नाही ते पायधूळ झाडली. प्रवासातल्या गंमती जमती नेहमीसारख्याच. IAD ला अरुण परांजपे भेटले. उपाध्ये आणि फॅमिली अदिस अबाबाला. त्यांच्या मुलाचे नावही मिहीर. नेहमीच्या सवयीने त्याला दिवसांतून १० वेळा हाक मारत राहू असे वाटले, तसे झाले नाही पण चिरंजीवांची मात्र पुष्कळच आठवण आली. किलीमांजारो एअरपोर्ट एकदम टुमदार आहे, खूपच आवडला. गुलमोहर, अशोकाची झाडे बघून एकदम मुंबईच्या घराची आठवण झाली. वाटेत सूर्यफूल, केळी, मका, जोडीला cattle वगैरे पुष्कळ दिसले.
२०१९ मध्ये किलीमांजारो ट्रेक केला आणि त्याबद्दल २०२० च्या सुरुवातीला कधीतरी लिहून ठेवलं - स्वतःपुरतंच. आता आशुचॅम्पनी लिहिलेलं कांचनगंगा बेसचे वर्णन वाचलं - एकदम उत्साह आला - पुढील भागांच्या प्रतीक्षेत आहे. ते वाचताना या लिखाणाची आठवण झाली. पर्सनल असलं तरी what's most personal is most universal आणि इथे पोस्ट करायला हरकत नाही असं वाटलं, म्हणून टाकते आहे. त्यात माझे कुटुंबीय व अन्य माणसांची नावं आहेत ती संदर्भाने लक्षात येतील असं वाटलं म्हणून बदलली नाहीत.
----------------------------------------
