कलावंतीण दुर्ग भेट

लेख आणि फोटो आवडले.
अगोदरचा सांधणदरीचाही आवडला होता.
लिहिते राहा.

मोबाईल, गुगल, जीपीएस अस्तित्वात नसताना वाटा आणि भरकटलेले सवंगडी शोधायला फार मज्जा यायची. वर्णन आणि छायाचित्रे मस्तच. वाटाड्या गावकऱ्यांची नवीन व्यवसाय माहिती उत्तम. असेच भटकत आणि लिहीत रहावे. पुढील दुर्गभ्रमणासाठी हार्दिक शुभेच्छा.

मस्त ! मस्त ! असे धाडस मझ्यात नाही. म्हणजे हातपाय रोवुन अस्वलासारखे चढु शकेन, पण दोर बांधुन? छे ! छे !

मुंबई पुण्याहून आलेले आम्ही भिकारी ही संपत्ती मनसोक्त लुटत होतो.>>>>... आपण शहरी आता खरच भिकारी आणी कर्मदरीद्री आहोत या बाबतीत.

पायऱ्या चढ्या आहेत. मी फार पूर्वी तिकडे म्हणजे या कलावंतिण बुरुजाकडे न जाता माचीवरूनच उजवीकडे ( गडाची दक्षिण) टोकाला जाण्याचे ठरवले. म्हटलं हे आपल्याला जमेल. सपाट वाटेने जात राहायचं. थोडे पुढे गेल्यावर समजलं अरुंद पायवाट, दोन्हीबाजूने टोचणारं उंच गवत. वाटेसाठी कापलेलंही बोचत होतं जाडजूड आणि टणक. उंच गवतातून जाताना दिसतही नव्हतं कुठे चाललो आहे. सावधपणे विचार केला - आत हरवलो तर? मग परत आलो. गावकरी बोलले वाटाड्या घेऊन जा पुढच्या वेळेस.
असा आहे हतबल करणारा प्रबळ. माथेरानच्या सनसेट (पोर्क्युपाईन) पॉइंटवरून सूर्य डुबताना पाहतो तोच हा डोंगर, तेवढ्याच उंचीचा प्रबळ.

या अगोदर एकदा गेलो होतो प्रबळला. पण तेव्हा थेट दक्षिण टोकाकडच्या वाटेनेच वर जाऊन खाली आलो होतो. तिकडे माचीवरचे गाव लागत नाही. तोफ आहे.

पावसाळ्यात मात्र प्रबळच्या पायथ्याचे ओढे दणादण आवाजात जोरात वाहतात ते पाहण्यासारखं आहे.

लेख आणि फोटो मस्तच.
तुमचा यावरचा युट्यूब विडीओ पाहिलाय..कठीण ट्रेक आहे.

मीही फोटोच्या मोहात पडून हा ट्रेक केला... उतरताना अशी तंतरली होती की आजही आठवलं तर अगावर रोमांच येतो. मीही हा अनुभव लिहिणार होतो परंतु राहुन गेलं.

कलावंतीण ला मी हि जाऊन आलेय. रात्री चढताना मजा वाटली पण सूर्य वरती आला आणि खाली बघितल्यावर मी डिक्लेअर केलं कि मी खाली उतरणारच नाही. आता आठवून सगळे हसतात तेव्हा मला हि हसायला येत. पण तेव्हा मी माझ्या निर्णयावर ठाम होते. नणंद ट्रेक घेऊन गेली होती तिच्यावर जाम चिडले कि अग सांगायचे तरी कि कठीण ट्रेक आहे ते. शेवटी बसून च पूर्ण गड उतरले. असले धाडस पुन्हा करायचे नाही असे ठरवले.

हा हा हा .... शेवटून दुसरे वाक्य वाचून हसायलाच आले. उतरण खूपच अवघड आहे.

शेवटी बसून च पूर्ण गड उतरले>> मला तर हाताला धरून उतरवलं गेलं.. माझे पाय पायरीवर ठरत नव्हते.. नुसता थरथरायटीस झाला होता. आमच्या ट्रुप मधल्यांनी माझ्या पुढे हात टेकले होते.. दुसर्‍याच कोणा एका भल्या माणासाच्या हाती हात सोपवून मी कलावंतीण उतरलो.

सेम अनुभव गोरखगडाला आला मला. सगळे डोंगर आपल्याभोवती गरगरताना दिसत होते. मग डोळे मिटून हाताने चाचपडत खाली आलो. आणि त्यात खाली आश्रमात निघताना 'कोरा चहा' मिळाला होता. त्यांनी "चहा घेऊनच जा" म्हटल्यावर हो म्हणालो. पण कोरा चहा मला जमत नाही.
एकूण काय तर कानाला खडा 'उभ्या चढ्या पायऱ्यांचे गड ' चढायचे नाहीत. पाली ( देवस्थानच्या मागच्या) सरसगडावर जायचे होते जुलैच्या पावसात.
"वाट कुठे?"
"दोन आहेत. देवळामागची उभ्या उ़ंच पायऱ्यांची आहे तिकडून जाऊ नका. उत्तरेकडे खोपोली रस्त्याला एमएसइबी केंद्राकडूनची बरी आहे. छोट्या पायऱ्या. "
पण तिकडेही 'भय इथले संपत नाही" असा निसरडा प्रकार. गवताला धरावे खडकावरच्या तर तेही उपटून हातात येत होते.

नंतर काही तरुण लोकांनी "आम्ही हरिहरला गेलो"म्हटल्यावर उत्साहाने फोटो पाहिले आणि ट्रेक रहित केला.

म्हणजे अशा ठिकाणी 'वारंवार' जाता येईल नसून 'शेवटचे' ठरेल.

नंतर काही तरुण लोकांनी "आम्ही हरिहरला गेलो"म्हटल्यावर उत्साहाने फोटो पाहिले आणि ट्रेक रहित केला. >> सेम माझाही किस्सा आहे परंतु ती एक ऊर्मी आहे ती स्वस्थ बसू देत नाही. मन अजुनही उचल खाते की हरिहर करावा... भैरवगड करावा.. ए.एम.के. करावा.. तिथंही असाच अनुभव येणार हे माहित असुनही मन ताब्यात रहात नाही अन प्रत्येक गड उतरताना "हा शेवटचाच" असा निश्चय केला जातो

एक तर मी एकला जातो आणि राहाण्याची सोय असली वरती तर सोपे जाते. अवघड जागी एका दिवसांत जाऊन येणे जमत नाही. रात्री गडाच्या पायथ्याशी जाऊन मुक्काम पटत नाही.

म्हणजे तुम्ही म्हणता तसे घाबरण्यासारखे नाही तर जायला हवे.

पायऱ्यांवरून जेव्हा पावसाळ्यात पाणी वाहाते तेव्हा निसरड्या ( 'चिकाट' हा गावकऱ्यांचा शब्द) होतात. तेव्हा धोकादायक असतात.

मी तर अशा वेळी जातच नाही. जून ते सप्टेंबर नो ट्रेक्स..!

थोडे जुने ट्रेक्रसही लिहा.

https://www.youtube.com/watch?v=QBZgVa92ftU>>>>>>> इथे ४:३५ पासुन पुढे बघा. बर्‍याच जणांचे डोंगर किंवा टेकड्या उतरतांना असे होते.

:खरंय.. खरंय...

वैनी, तुम्ही कधी ट्रेकिंग्ला गेला की नाही..?? तुम्ही नाशिक मधे रहात होता ना... त्यामुळे तुम्हाला भरपूर ट्रेकिंग स्पॉट्स होते.

दुपारी लिहीते.

लिहा लिहा.. वेळ काढून लिहा..

मला नासिक मध्ये एवढा वेळ मिळाला नाही ट्रेकिंग करता. लहानपण नासिक / नगर आणी जळगाव मध्ये गेल्याने जवळची ठिकाणेच पहाता आली.

पण आमच्या शाळा - कॉलेजची सहल नेहेमी वणीची देवी सप्तशृंगी ( साडेतीन पीठांपैकी एक ) इथे जायची. आधी मी पाचवीत असतांना गेले होते, मग कॉलेजला असतांना. पाचवीत असतांना बस मात्र पायथ्याशी उभी रहायची हे आठवते. कारण तो पर्यंत वर नीट रस्ता नव्हता. आम्ही चक्क तीन डोंगर चढुन गेलो. पाय दुखले नाही नी कसला त्रास झाला नाही. पण दर्शन घेऊन उतरतांना सगळे मुले - मुली तारक मेहेताच्या बापुजी सारखे ( वरच्या लिंक मधल्या व्हिडीओप्रमाणे ) पळत सुटले. माझ्या एका मैत्रिणीला उतरत असतांना वेगच आवरेना. आता ही तोंडावर आपटते की काय असे वाटले. पण आमच्या पिटीच्या सरांनी तिचा हात धरुन तिला एका साईडच्या कपारीच्या खाचेत ढकलले. घाबरुन तिचे डोळेच तिरळे झाले होते.

नंत्तर एकदा ९ वीत असतांना सापुतार्‍याला गेलो होतो. तिथला सूर्यास्त बघायलाच लोक एका टेकडीवर जातात. तो इतका जवळुन कधीच पहायला मिळत नाही पण तिथे आहे. सापुतारा २ दिवसाची छान ट्रिप होऊ शकते.

औरंगाबाद जवळचा दौलताबाद / देवगिरी किल्ला पण शाळेच्या ट्रिप मध्येच बघीतला. औरंगाबादला बिबीका मकबरा, खुल्दाबाद आणी वेरूळची लेणी. दौलताबाद किल्ल्यातला तो खंदक पाहुन हादरायला झाले. पूर्वी शत्रु येऊ नये म्हणून खंदकात मगरी पण सोडायचे.

काल मुलीला गडांची माहिती विचारली तर म्हणते की साधे सिंहगडावर नेले नाही, मग पुस्तकी वाचनाचा काय फायदा? खरे आहे. आपल्या मुलांना हा पुस्तकी इतिहास शिकवण्या ऐवजी प्रत्यक्ष सिंहगड, तोरणा, राजगड आश्या अनेक गडांवर नेले पाहीजे. तरच मुलांना त्या काळातल्या मेहेनतीचे महत्व पटेल.

अजीत दादा, तुमच्या अश्याच जुन्या अनुभवां विषयी इथे लिहीत रहा. वाचायला नक्कीच आवडेल.

डिजे, तुमचे अनूभव पण लिहा.

Srd , तुमचे अनूभव वाचलेत. छान आहेत.

वैनी, भारी किस्से सांगितले आहेत
घाबरुन तिचे डोळेच तिरळे झाले होते>>

खरं आहे, मुलांना ट्रेकिंगला न्यायला हवं. त्यांच्या वयानुसार छोटे अन सोपे ट्रेक्स करायला हवेत. मीही लवकरच लिहिन कलावंतीण अनुभवाबद्दल.. जाम टरकली होती. केव्हातरी हे लिहिलेच पाहिजे. लवकरच लिहिन.

रश्मी भारी किस्से आहेत. मी पण शाळेची सहल जाणार असली की सगळ्यात पहिले वर्गात जायचो एरवी कंटाळा करायचो.

मुलांना ट्रेकिंगला न्यायला हवं.- DJ
Srd , तुमचे अनूभव वाचलेत रश्मी
शाळेची सहल जाणार असली की सगळ्यात पहिले वर्गात जायचो एरवी कंटाळा करायचो. - बोकलत

आपण इकडे किस्से लिहिले तर धागा हाइज्याकची तक्रार होईल का?
किश्शांचा वेगळा धागा हवा. ( फसलेल्या पिकनिक चांगल्या लक्षात राहतात

मी माझ्या मुलीला ट्रेकला ( डोंगर चढणे ) नेलं नाही. पण छोट्या सहलींला ( फक्त आमचे आमी) नेलं. सापुतारा,वापी,बोर्डी, नेरळ, भीमाशंकर, दापोली, महाबळेश्वर, खानवेल,अलिबाग,भंडारदरा,गुहागर,पालघर,केळवे, रायगड ( रोपवेमुळे) ,खंडाळा,लोणावळा, ( आणि दुसऱ्या राज्यांतल्या)

आपण इकडे किस्से लिहिले तर धागा हाइज्याकची तक्रार होईल का?
किश्शांचा वेगळा धागा हवा. ( फसलेल्या पिकनिक चांगल्या लक्षात राहतात>>>>> जरुर जरुर +११११

डिजेव, बोकलत धन्यवाद !

खंदक पाहुन हादरायला झाले. फोटो आहेच तसा.

Same.. असंच कलावंतीण दुर्गाचा फोटो पहिला. पायऱ्या वगैरे पाहून वाटलं भारी आहे, केलाच पाहिजे. आणि मग आम्ही फक्त ६ च जण गेलो होतो. १३ वर्षांपूर्वी . नो गूगल मॅप्स era. आम्ही एकमेंकाना मदत करायला लोक हि कमी होतो, एका पॉईंट ला भीती वाटली एकटं मधल्या दगडी patch वरून जायला. तो अगदी माझा डर के आगे जीत हे moment होता. नंतर उतरताना उलट मग खूप च भारी फीलिंग आली आणि उत्साह ही when you face and conquer your fears type. Definitely माझ्या आयुष्यातला अविस्मरणीय आणि आनंददायी ट्रेक होता हा.