आठवणी... पहिल्यांदा काही केल्याच्या/अनुभवल्याच्या

धमाल किस्सा आहे. तुम्ही इथे लिफ्ट चा किस्सा लिहीलात, पण इकडे माझ्या की बोर्डवर जादू झाल्याप्रमाणे कर्सर लिफ्टसारखा खाली वर सरकु लागला. प्रतीसादच लिहीता येईना.

मस्त अनुभव लिफ्टचा. मला दुसरा एक व्हिडिओ आठवला. दोन स्कॉटिश लिफ्टमध्ये अडकलेले असे नसतात, पण लिफ्ट त्यांचं 'ऐकत' नसते.

https://youtu.be/TqAu-DDlINs

छान धागा.
मी जेव्हा प्रथम परदेशात गेलो तेव्हाचा तिथल्या रुग्णालयातील पहिल्या दिवसाचा हा अनुभव.

तेव्हा माझे संगणकाचे ज्ञान अगदी जुजबी होते. तिथे गेल्यावर लक्षात आले की रुग्णालयातील प्रत्येक रुग्णाच्या सर्व नोंदी त्यांनी मध्यवर्ती संगणकीय प्रणालीमध्ये ठेवलेल्या होत्या. भारतात मला याचा काही अनुभव नव्हता. त्यामुळे आता पहिल्या दिवशी ती सर्व प्रणाली शिकणे आले. एक मध्यमवयीन कॉकेशियनवंशीय बाई मला ते शिकवणार होत्या. पहिल्या दिवशी तिथे गेलो आणि एकदम या स्कर्ट घातलेल्या बाई मला शिकवायला सज्ज झाल्या.

आम्ही संगणकासमोर बसलेले आणि ही प्रणाली वगैरे भानगड माझ्यासाठी पूर्ण नवीन. आणि त्यात शेजारी या स्कर्ट घातलेल्या बाई. त्यामुळे चित्त विचलित होऊ लागले. सुमारे अर्धा तास त्या मला काही काही सांगत होत्या आणि मी फक्त ‘हं, हं’ करत होतो. ते त्यांच्या लक्षात आले असावे. मग त्यांनी “आता आपण ब्रेक घेऊ” असे म्हणून आजचा धडा संपवला.
स्पष्ट सांगायचे तर मला काही सुधरले नव्हते. माझा बराचसा वेळ संगणकापेक्षा त्यांच्याकडे कुतूहलाने बघण्यातच जात होता !

आठवडाभरात त्या गोष्टीवर प्रभुत्व आले हा भाग वेगळा. पण अजूनही तो पहिला दिवस आठवला की स्मरणरंजन होते.

माझा थोडा विचित्र अनुभव आहे. कॉलेजमध्ये असताना २०१२ हा जगबुडीवरचा सिनेमा आला होता. आम्ही तीन मित्र नाईट शोला अलका थेटरात गेलो. मला जवळ असल्याने मी कायम सिटीप्राईड कोथरुडलाच जायचो पण ह्या एका वेळी गेलो होतो अलकाला त्यांच्याबरोबर. इंटर्वलमध्ये हलके होण्यास गेलो तर तिथे भली मोठी गर्दी आणि फार कमी बुथ होते त्यामुळे रांग लागलेली होती. पण त्याचवेळी महिलांच्या सेक्शनला मात्र कोणीच नव्हते कारण बाहेरून कडी तशीच होती बहुतेक का काय नक्की आठवत नाही आता. रांगेतले दोन जण धाडस करून तिकडे गेले आणि आमच्यापैकी एक युपीचा मित्रही त्यांच्यामागे गेला. आता आमचाही दम सुटत चालला होता मग आम्हीही मागे गेलो त्यानंतर थोड्या अवधीतच पण आमच्यामागे मात्र कुणीही येण्याचे धाडस केले नाही. इकडे आधीचे तिघे बाहेर पडले आणि आमचा मित्र आम्हा दोघांसाठी द्वारपाल म्हणून थांबला बाहेर. तोवर बऱ्याच महिला आल्या तिथे आणि त्याला भरमसाठ शिव्यांची लाखोली वाहून सगळ्या खानदानाचा उद्धार केला त्याच्या. बाहेर वातावरण तंग झाले होते कारण कोणीतरी सेक्युरिटीला बोलवले होते बहुतेक. हा सगळा तमाशा ऐकत असताना कुणाचे तोंडही न पाहता आम्ही दोघे जे सुसाट वेगात बाहेर पडलो थेट सिनेमाला येऊन बसलो परत. तो बिचाराही सगळ्यांची माफी मागून गयावया करून आला मागून आमच्या. पुन्हा असल्या फ़ंदात नाही पडलो आणि तशी गरज नाही पडणार अशी काळजी घेतो आता. तसे पहिल्या अनुभवांचे बरेच किस्से आहेत भन्नाट पण ते NSFW टाईप आहेत.

इंटरेस्टिंग धागा आहे.
सुरुवातीची इमेज पाहून ही एक रिक्षा :
'एका वाक्यातलं आर्ट ऑफ लिव्हिंग' - https://www.maayboli.com/node/25707

भारीए धागा..
माझी पण एक गंमत आठवली..
पहिल्या जॉबमधे असताना पहिल्यांदाच एकटीने विमान प्रवास केला होता. इंडिगो ने पुणे ते दिल्ली.
दिल्लीत लँड झाल्यावर ऐयरपोर्ट शटल बस मधे सगळे प्रवासी चढले... मी गोंधळात म्हणजे मला माहितीच नव्हते कि अशी बस पण असते ..सहप्रवाशाला विचारले हि बस कुठे जाते..त्याने काहिच नाही सांगितले... मग दोन तीन मिनटांत एयरपोर्ट वर उतरल्यावर माझ्या लक्षात आले कि ती बस फक्त इथपर्यंतच असते

संगणकाचे किस्से भारीएत..
अतुल..DI चा स्पेशली
लिफ्टवाला किस्सा पण मजेशीर आहे..

वावे.. विडिओ भारीए

अतुलजी किस्से भारीच

अतुल, कुमार मस्त किस्से
वाव्,

खरंय , एअरपोर्ट अनुभवासाठी वेगळा धागा हवा

"वहां एक ऱेड बटन है?"
"हां है. दबा दिया. आगे बोलो..."
"नही दबाना था! वो बटन दबाने से मेन इंजिन बंद हो जाता है"
असंच काहीस पहिल्यांदा दुचाकी वर बसले तेव्हा झालं होतं. मी दहावीत होते आणि स्कुटी ES तेव्हा एकदम प्रसिद्ध होती. माझ्या आत्याने नवीन च घेतली होती. ती कुठेतरी बाहेर गावी जाणार होती .त्यांच्या बिल्डिंग मध्ये सीट कव्हर वर ब्लेड मारायचे कार्यक्रम चालायचे , त्यामुळे १५ २० दिवस गाडी आमच्या कडे असणार होती.
तिच्या बस सुटण्याच्या ठिकाणावरूनच आम्ही गाडी पिक अप केली . मी सहज बसून बघितलं आणि विचारलं हे पिवळं बटन कसलंय ? बाबा म्हणाले गाडी सुरु करायच आणि झालं मी ते दाबलं, गाडी सुरु झाली, accelerator घट्ट धरून ठेवल्यामुळे पुढे गेली, तिकडून आत्या बस मधून बघतेय, इकडे बाबा ओरडत होते ब्रेक दाब ब्रेक दाब, मला काहीच सुधरत नव्हतं शेवटी गाडी एका झाडावर आपटली. मला काहीच झालं नाही पण गाडीचं नुकसान झालं
घरच्यांनी इतकं झापलं कि विचारू नका ,पुढे गाडी शिकाय साठी पण दुसऱ्याची गाडी चालवायची हिम्मत झाली नाही

हो हे स्कूटीचं माझ्या बाबतीतही झालंय एकदा. पण आपटले नव्हते. मैत्रिणीची गाडी होती. मला सवय नव्हती. जवळच जायचं होतं आणि वेळ नव्हता म्हणून घेऊन गेले होते आणि कंट्रोलच होईना. एक मुलगा बाजूला उभा होता तो ओरडला, ब्रेक दाबा, ब्रेक दाबा. तेव्हा एकदम डोक्यात प्रकाश पडला आणि ब्रेक दाबला.

यावरून आठवलं, माझ्या बहिणीने नवीन एम80 घेतली होती. तेव्हा मुली एम80 किंवा लुना चालवायच्या. स्कूटी/स्पिरिटपूर्वीचा काळ. तर त्या एम80 ला गाडी बंद करण्यासाठी एक बटण असायचं. हे सुरुवातीला काही दिवस बहिणीला माहितीच नव्हतं. गाडी बंद करायची वेळ आली, की ती गाडी गिअरमध्ये ठेवूनच क्लच, ब्रेक सगळं जोरात दाबायची की गाडी बंद पडायची एकदा सिग्नलवर गाडी चालू स्थितीत, न्यूट्रलवर अशी थांबलेली असताना मागे बसलेल्या मैत्रिणीने विचारलं, हे बटण कसलं आहे? बहीण म्हणाली, काय माहिती.. आणि तिने ते बटण दाबलं आणि गाडी बंद झाली. तिला मोठाच शोध लागल्याचा आनंद झाला

हे बटण कसलं आहे? बहीण म्हणाली, काय माहिती.. आणि तिने ते बटण दाबलं >>

एअरपोर्ट बाहेरच्या टॅक्सिचा अनुभव आहे. मी लंडनमध्ये पहिल्यांदा उतरल्यावर काळ्या टॅक्सित सामान कोंबून गन्तव्यस्थळी पोहोचलो आणि ४८ पौंडचे भाडे आले. अर्थातच भारतातील स्वस्तातमस्त रिक्षा आठवली आणि इथूनपुढे शिस्तीत पैसे खर्च करावे लागतील हा धडा मिळाला.

लिफ्टवाला किस्सा पण मजेशीर आहे..>>+१
सगळे किस्से भारी

छान किस्से आहेत.
मी एकदा पंधरा वर्षाचा असताना मला एकदा विजापूरला जावे लागले आजी आजोबांना आणायला, नागपूर जवळील आमच्या गावावरून. गावा वरून दौंड पर्यंत ट्रेन होती, दौंडला ट्रेन बदलून सोलापूर आणि सोलापूर वरून विजापूरला बस असा प्रवास होता. आमच्या गावी ऑटो रिक्षाही नव्हत्या, म्हणजे शेअरिंग वाल्या सुद्धा नाही. बाबांनी सांगितले होते सोलापूर स्टेशन वरून बस स्टँडला जायला काय मिळते पहा, शेअर रिक्षा असेल तर ठीक नाही तर मीटर प्रमाणे घेऊन चला म्हणुन सांग, नाही तर काही लोक जास्तीचे पैसे सांगतात. एकतर एवढ्या लांबचा आणि नविन ठिकाणी एकट्याने पहिलाच प्रवास होता. सोलापूर स्टेशन ते बस स्टँड पर्यन्त ऑटो रिक्षानेही पहिलाच प्रवास होता. तिथे शेअर रिक्षा नव्हती, एके ठिकाणी रिक्षांची रांग होती. त्या रांगेत गेलो आणि माझा नंबर आल्यावर मीटरनेच पैसे देणार सांगितले. ऑटो वाला हो रे बस म्हणाला. बस स्टँडला येई पर्यंत मी मीटर मध्ये पळणारे आकडे पहात होतो बस स्टँड दिसायला लागलं आणि मीटर मध्ये दिसत होते पाच रुपये काही पैसे. मनात म्हटलं काही फार नाही. उतरल्यावर मी मीटर प्रमाणे मोजून पाच रुपये आणि वरून एक रुपया काढला द्यायला, तोवर ऑटोवल्याने एक कार्ड काढले आणि सांगितले काही तरी वीस रुपयांच्यावर. मी म्हणालो मीटर तर एवढेच दाखवतंय. तरी त्याच्या लक्षात आले नाही आणि तो म्हणाला हो ना त्याप्रमाणेच एवढे होतात बघ. मला वाटले हा मला लुबाडतो आहे कसलेसे कार्ड दाखवून. मी हे कसले कार्ड दाखवताय म्हणालो तेव्हा त्याच्या डोक्यात प्रकाश पडला. म्हणाला कुठून आलास, पहिल्यांदा रिक्षात बसलास का? मला अजून वाटले हा लुबाडतो आहे त्यासाठी असे काही बोलतो आहे, याने मी नवीन आहे आधीच ओळखले असेल.
मी हुज्जत घालायला लागलो. त्याने कपाळाला हात मारला, दुसऱ्या एका रिक्षावाल्याला म्हणाला सांग रे याला समजावून. दोन तीन ऑटोवाले आले आणि कोणी मला सांगायचा प्रयत्न करू लागले तर कोणी कुठून कुठून येतात वगैरे बोलु लागले. कुणी हसत होते. मी पार गोंधळून गेलो. खरं सांगताहेत की मला फसवताहेत. तेवढ्यात एक ट्राफिक पोलिसच आला, जवळून जात असावा कुणी ऑटोवल्यानेच हाक मारली असावी बहुतेक. मग त्याने मला सांगितले की ऑटोवाला बरोबर सांगतोय मीटर जूनं असतं, ऑटोचे भाडे वाढले की मीटर आपोआप ते दाखवणार आहे का? म्हणुन हे कार्ड असतं.
मग मी चांगलाच वरमलो. माफी मागून पैसे देऊन अक्षरशः पळत बस स्टँड मध्ये शिरलो.

भारीच किस्से एकेक
का खायचा नाही ते आधी सांग. तसाही टेबल मोकळाच होता ना? मी बसून डबा खाल्ला तर तुम्हाला काय नुकसान आहे मग? >>>>>> बापरे एवढं डेअरींग

लहानपणी ची गोष्ट आहे. एकदा सगळे फॅमिली हॉटेल मध्ये जेवायला गेलो होतो. जेवण झाल्यावर पप्पानी बिलबुक बघून त्यात पैसे ठेवले. उरलेले पैसे आणून वेटर ने ते बुक परत समोर ठेवले. त्यातले 5 रुपये ठेऊन पप्पांनी बाकीचे पैसे उचलले व ते निघू लागले, तर मी ते पैसे पप्पा विसरले असावेत असे समजून उचलून आणले. सगळ्यांना समजल्यावर सगळे हसायला लागले. तेव्हा टीप बीप कुठली माहीत असायला. अजून सगळे जमले की मला चिडवतात.

आज दृष्यावरून धाग्यावर जी आठवण निघाली ती इथे टाकणे बरोबर ठरेल. आशिकी मधलं धीरे धीरे से गाणं खूप आवडतं पण सिनेमा तसा जुना असल्याने नंतर यूट्यूबवर गाणे बघितले गेले. त्यात अनु अगरवालचा चर्च मधला एक शॉट इतका जबरदस्त लक्षात राहिला होता - लायटींग, काँपोझिशन इ साठी! (दृष्यावरून धाग्यावर भाग्यश्रीने हा शॉट दिलेला आहे). मग चर्चमध्ये कधी नंतर जाण्याचा योग आला तर "असाच्च" एक फोटो काढायचा होता. पण तो प्रीस्ट आला नि इथे नाही यायचं अशा छापाचं काही सांगू लागला. तरी चोरून काढला एवढा एकच फिल्मी फोटो माझ्याकडे आहे. बाकी सगळे पटेल छाप टूरिस्टी फोटो लाईफमध्ये ..... पहिल्यांदा काढलेला फिल्मी फोटो. (अजून तरी तसा दुसरा फिल्मी कुठला काढलेला नाही म्हणून तोच शेवटचा)

सीमंतिनी मस्त गाणी आहेत आशिकीची. मंतरलेले दिवस- जादूभरी गाणी. परी थी मै तब!

आई ग्ग भारी किस्से आहेत एकेक

मस्त किस्से आहेत एकेक!

मस्त किस्से आहेत ...

सीमंतिनी येऊ दे फोटो

छे, फोटो शेयर करावा इतका खास नाही. मूळ गाण्यातील लायटींग इ सगळं कुठे आपल्याला जमण्यासारखं, त्यात परत त्या प्रीस्टचं तंत्र... पण तुका म्हणे त्यातल्यात्यात प्रकार.