तर गंमत अशी झाली ....

तर गंमत अशी झाली ....

आमच्या ऑफिसमध्ये एक प्रसाद नावाचा ईंजिनीअर आहे. साधारण वर्षभरापूर्वी त्याचे लग्न झालेय. अगदी हेवा वाटावा अशी सासू त्याला मिळालीय. सासुरवाडी म्हणाल तर अगदी हाकेच्या अंतरावर आहे. त्यामुळे वरचेवर तिथे जी पंचपक्वान्न बनतात, वा खास जावईबापूंसाठी बनवली जातात, ती याला घरपोच दिली जातात. आणि हा ते दुसर्‍या दिवशी ऑफिसला आणतो. किंबहुना ऑफिसला नेतो म्हणून त्याहिशोबाने जास्तच दिली जातात. त्यामुळे आमचीही चंगळ होते. प्रसाद आणि त्याची सासू अशी जोडी ऑफिसमध्ये प्रसिद्धच आहे. पण त्यापेक्षाही जास्त प्रसिद्ध आहे तो त्याच्या सासूने बनवलेला शिरा!

रवा, दूध, साखर, केळं, वेलची, मनुके ईत्यादींचे जे काही अप्रतिम आणि चविष्ठ मिश्रण तयार होते, आणि तोंडातल्या लाळेत ते असे काही विरघळते, की बस्स रे बस्स. ताटातली चिकन बिर्याणी बाजूला सारावी आणि त्याच्या शिर्‍याला जागा करून द्यावी ईतका भारी! आणि आम्हा सर्वांना पोटभर खाता यावा ईतका तो दिला जातो. बरेचदा मी गंमतीने म्हणतोही त्याला, "बायको मरो आणि सासू जगो, सत्यनारायणच पावलाय तुला

असो, तर आज कॅन्टीनमध्ये लंच टाईम संपता संपता अचानक त्याने सरप्राईजिंगली पिशवीत हात घालून शिर्‍याचा डब्बा बाहेर काढला आणि टेबलवर एकच जल्लोष उडाला. जवळच आमचे सेक्शन मॅनेजर उभे होते. काहीतरी कामानिमित्त, बहुतेक एखादा पर्सनल फोन करायला तिथे आले असावे. त्यांनी सहजच आम्हाला दंग्याचे कारण विचारले. उत्तरादाखल आम्ही त्यांच्यासमोर शिर्‍याचा डब्बा धरला. त्यांनी मोठ्या भक्तीभावाने चमचाभर हातात घेत विचारले, "प्रसादाचा शिरा का?" ... मी तितक्याच उत्स्फुर्तपणे उत्तरलो, "प्रसादाचा नाही सर.., प्रसादचा शिरा" आणि सारे हसायला लागले.

त्यांनी तो शिरा तोंडात टाकला आणि तोंड वेडंवाकडे करत निघून गेले.. त्यावर "हायला हा शिरा खाउन कोणी तोंड असे करू शकते का???" मी अगदी आश्चर्याने बोललो, आणि काहीतरी मोठा विनोद झाल्यासारखे सारे उगाचच पुन्हा एकदा हसले.

सर्वांचे जेवण उरकले, मी माझ्या नेहमीच्या शिरस्त्यानुसार फेरफटका मारून आलो, कामाला लागलो. शिरा खाऊन पोट जड झाल्याने सर्वांच्याच डोळ्यावर हलकीशी पेंग येत होती, पण दुपारी तीन वाजता रिव्यू मिटींग असल्याने सारे येनकेन प्रकारे झोप ऊडवून लावायच्या प्रयत्नात होते. दोन पंचाव्वन झाले तसे वॉशरूम गर्दीने खचाखच भरले आणि धावतपळत, ओले हात एकमेकांच्या शर्टपॅंटला पुसत, दोन एकोणसाठलाच सारे मिटींगरूम मध्ये जमा झाले. आजच्या मिटींगला एचओडी सरांनीही हजेरी लावली होती. नेहमीचीच वळणे, मध्यांतर, चहापाणी वगैरे घेत मिटींग शेवटापर्यंत आली. पण संपता संपता सेक्शन मॅनेजर सरांनी पुन्हा उगाचच उकरून काढल्यासारखा मी मध्यंतरी एक प्रोजेक्टमध्ये घातलेला घोळ बाहेर काढला. तसे सर्वांनाच ते माहीत होते, एचओडी सरांनाही माहीत असावेच, पण तरीही उगाचच त्यांच्यासमोर "हाच तो ऋन्मेष, हाच तो घोळ घालणारा कामचुकार मनुष्य" अशी पुन्हा आरती ओवाळली गेलेली कोणाला आवडणार होती. मी मुकाटपणे ऐकून घेतले. परत परत आपल्यातर्फेही तेच उगाळण्यात अर्थ नव्हता. माझ्यावर तोंडसुख घ्यायचे समाधान मिळवल्यावर अगदी उठता उठता सरांनी मला सहज म्हटले, "आणि हो ऋन्मेष, ते ‘प्रसादचा शिरा’ नसते. प्रसादाचा शिरा हेच बरोबर आहे ! ....

घ्या! .. मी मनोमन कपाळावर हात मारला. यांनी माझ्या म्हणण्याचा असा अर्थ काढला होता. मी शक्य तितक्या विनम्रतेनेच म्हणालो, "अहो सर तो शिरा प्रसादने आणलेला. म्हणून मी त्याला प्रसादचा शिरा असे गंमतीन म्हणालो. ईट मीन्स प्रसाद’स शिरा. बाकी तुम्ही त्याला अगदी ‘प्रसादीचा शिरा’ म्हटले असते तरी मी लहान तोंडी मोठा घास घेत तुमचे व्याकरण कर्रेक्ट करायला गेलो नसतो.

बस्स, एवढा वेळ आमचे संभाषण ऐकत बसलेले, आणि आतापर्यंत काहीही अर्थबोध होत नसलेले एचओडी सरांनी मध्येच उडी घेतली.. "अगदी प्रसादीचा शिरा म्हटले असते तरी म्हणजे काय? नक्की काय गैर आहे यात? आमच्याकडे प्रसादीचा शिरा, प्रसादीचे केळे असेच म्हणतात.. काय व्याकरण चूक आहे यात?"

..... मी एक ढेकर दिली आणि शांतपणे लाईटचा स्विच बंद करत रूमबाहेर पडलो.

तर ही अशी गंमत झाली

- ऋन्मेष