१०२४ सदाशिव..

नॉस्टॅल्जिक केलंस मीनू..
शुक्रवार पेठेत राहत होतो, ते ठिकाण अजूनही उगीचच बघायला जातो. तिथं सापडत काही नाही मग, अन खिन्न होऊन परत येतो.

--
बेशिस्तीला फक्त रिक्षावालेच जबाबदार नाहीत.
रस्ता अडवून वेड्यावाकड्या उभ्या राहिलेल्या रिक्षांत बसून आपणच त्यांना मदत करतो.

मीनू
खूप छान लिहिले आहेस.मी कधी वाडयात राहिले नाही.पण सुट्टीत आजोळी जायचो.तिथे छान वाडा होता.
पिंपळाचा पार होता.विहिर होती.
तो वाडा विकल्यापासून तिकडे आम्ही कोणीच गेलेलो नाही.
या लेखाने खूप हळवं केलं .

मीनू
फारच छान पुन्हा १०२४ च्या आठवणी जाग्या केल्यास.

मिलिन्द गुजर

मस्त लिहिलयस मीनू...

वाडा गेल्यामुळे चांगले सहजीवन असते हे मुलांना कळतच नाही.
खुप आवड्ले.

मस्त, अगदी मनापासून लिहिलं आहेस.

सुंदर लेख, वाचुन 'माझ्या' अमरावतिच्या घरि पोहोचले आणि आता पुन्हा तिथे जाता येइल कि नाही या विचाराने डोळ्यात टचकन पाणि आले.

मिनू.. फारच सहजसुंदर व मनापासुन लिहीले आहेस.. या लेखातल्या तुझ्या भावना वाचकांपर्यंत तर पोहोचतातच.. पण त्याचबरोबर प्रत्येक वाचकाला स्वतःच्या लहानपणीच्या घराची आठवण आणुन देण्यासही भाग पाडतात.. अतिशय सुंदर ललितलेख...

खुप छान लेख...
मला पण आमचा वाडा ७६८ सदाशिव पेठ आठवला. खुप चांगले दिवस होते आणी खुप आठवणी आहेत आजुनही. आजही आमचे घर पुण्यात मध्यवर्ति भागामध्ये आहे. सर्व नातेवाइकांना एक आधार होता विसावा घेण्यासाठी. कारण मंडइ, चितळे, जयहिंद, कजरी, गाडगीळ आणी इतर सगळे जवळच.
तसेच मित्र मंडळी पण मस्त पेकी वाड्याच्या दारात कट्यावर बसुन मजा करायचो. वाडा म्हणला की सर्व लोकांची एक मेकांना माहीती असायची. एकदा तर एक तक्रार आली आम्हां सर्व मित्रांकडे की कोणी एक व्यक्ति रात्री वाड्यात येतो आणि काय करतो ते माहीत नाही. मग काय आम्ही लावली फिल्डिंग एका रात्री आणी त्या चोरास पकड्ले आणी भरपुर चोप दिला.
वाड्यात खेळ खुप खेळलो. क्रिकेट त्यात खुपच आवडीचा खेळ. खुप काचा फोड्ल्या आणी मग पळुन पण जायचो. कधी कोणाची काच भरुन दिली नाही. चेंडु जायचा त्या वेळी, पण पुन्हा खेळ चालु दुसर्‍या दिवशी. कोणी विचारले तर आम्ही नव्हतो सांगायचे.
वाड्यात वेगवेगळे उत्सव साजरे केले. त्यात गणपती विशेष होते. वर्गणी मागायला जायचे सर्वांकडे पण जास्तीत जास्त आम्हा मित्रांनाच भरावी लागत होती शेवट्च्या दिवशी कारण अखेरची मिरवणुक वाजत गाजत आणी नाचत. सर्व भाडेकरु होते आणि वर्गणीला ही गरिबच असायचे.

तो चोर काय करायचा ते नाही सांगितलेत

ए आम्ही पलिकडच्या गल्लीत रहायचो..
कानिटकर वाडा, ८९२ जुना सदाशिव, चव्हाणांच्या गिरणीसमोर. आता तिथे सेवानंद नावाची बिल्डिंग आहे.
माझ्या आजीच्या वडिलांचा वाडा तो. वाड्यातलं आमचं घर (म्हणजे आमचं मेन घर.. मी, आई-बाबा दुसरीकडे रहायचो), तिथल्या सुट्ट्या सगळं आठवलं. मी तशी तिथे खरीखरी खूप कमी राह्यले पण वाडा पाडला तेव्हा तिथे रहाणार्‍या माझ्या चुलतभावाइतकीच मी पण भिरभिरी झाले होते.

वाडा असं नाही पण आम्ही आधी रहायचो तो फ्लॅट.. शुक्रवारातला. अकरा मारूतीच्या गल्लीतला. अजूनही प्रमोदबनच्या इथून गेलं की आपल्या घरात गेल्यासारखं वाटतं. सरस्वती मंदीरचं ग्राउंड, रतन सायकल मार्ट सगळं सगळं अजून आपलंच वाटतं..

सध्या आहोत(म्हणजे आता बाबा असतात आणि पुण्यात गेल्यावर मी) त्या घरात रहायला लागून २० वर्ष होऊन गेली, कानिटकरांचा जुना वाडा पाडून बिल्डिंग त्या नंतर बांधलीये पण अजूनही त्या घराला नवं घर आणि प्रमोदबन ला प्रमोदबन नी वाड्यातल्या काकाच्या फ्लॅटला जुनं घर म्हणलं जातं.
----------------------
चंद्राचा पहारा आभाळाचे कायदे
हंस उडू पाही अवघड इरादे

ये क्या जगह है दोस्तों, ये कौनसा दयार है.
हद्-ए-निगाह तक जहां गुबार ही गुबार है

ये किस मकाम पर हयात मुझको लेके आ गयी
ना बस खुशीपे है जहां, ना गम पे इख्तियार है.

तमाम उम्रका हिसाब मांगती है जिंदगी
ये मेरा दिल कहे तो क्या ये खुद्से शर्मसार है

बुला रहा है कोइ मुझको,चिलमनोंके उस तरफ
मेरे लिये भी क्या कोइ उदास बेकरार है?

बालपणीच्या घरी उमराव जान जेव्हा येते तेव्हा तिला तिच्या घराच्या खुणा पटू लागतात अन बालपणाची दृष्ये वर्तमानाच्या पार्श्वभूमीवर मिक्स होऊ लागतात , तेव्हाचे हे गाणे (अजूनही )डोळ्यातून पाणी काढते.

तसे मीनूच्या लेखाने सर्वच जण आपापल्या बालपणाच्या घरात जाऊन भावविभोर झालेत !

meenu, खुप छान लिहीले आहेस गं. मी वाड्यात वाढलेली नाही तरीदेखिल आपले बालपण, आपले घर, खोली ह्या गोष्टींच्या कुठेतरी खोलवर आठवणी आपल्या हृदयात दडलेल्या असतात. कितीही वर्षांनी गेलो तरी तो परिसर आपल्याशी बोलतो. आपल्या आयुष्यातील जुना काळ आपल्या डोळ्यासमोर आणतो.

आमच्या जुन्या घराची जागा आम्ही बिल्डरला डेव्हलप करायला दिली. जुने घर पाडतांना खुप वाईट वाटले. आता जेव्हापण माहेरी जाते, मला जुन्या घराचीच आठवण येते. कारण माझे अवघे बालपण त्या घरातच गेले. अजुनही स्वप्नात जुने घरच येते. आजी, घरासमोरील बाग, आंगण, झोपाळा सारे सारे.

मनाला स्पर्शुन जाणारं आहे हे.....
--------------------------------------------------------------------------

ख्वाब रंगी है, इस जहां के, देख ले देख ले तु सजा के,
अपने सायेसे तु निकल के, देख ले देख ले तु बदल के,
रंगोंके है मेले, खुशीयेंके है रेले,
धडकन पे पेहेरा क्युं है क्यु......

मीनु ,
छान लिहीलस , या आठवणी आपल्याला बालपणात पोचवतात.

मीन्वा,
प्रत्येक वाचकाला स्वतःच्या लहानपणीच्या घराची आठवण आणुन देण्यासही भाग पाडतात..
अतिशय सुंदर लेख !
कदाचित मी ही तुमचा वाडा पाहिला असणार, कारण मी नारायण पेठेत ,मोदी गणपती जवळच्या एका वाड्यात राहत होतो,खुप मस्त वाटायचं ...

छान लिहिलयस ग!

मीन्वा, छान लिहिलं आहेस गं! मीदेखील १६४६ सदाशिव मध्ये रहायचे अनेक वर्षं! बादशाही बोर्डिंगच्या अगदी शेजारी. तुझ्यासारख्याच त्या वाड्याच्या आठवणी मनात खूप खोल रुतून बसल्या आहेत!
आत्ता झक्कींची प्रतिक्रिया वाचल्यावर कळलं की ते व आम्ही समोरासमोर रहायचो म्हणून! आज तो आनंद पुस्तक मंदिरचा वाडाही शिल्लक नाही आणि तेथील माणसे तर कधीच पांगली. पण तरीही त्या रस्त्यावरून जाताना संपूर्ण कायापालट झालेल्या टिळक रोडवरच्या जुन्या खुणा आजही मी वेड्यागत शोधत असते. १६४६ची आठवण मनात जतन करत असते!

मीन्वा, या लेखाने मला ५३२ सदाशिव.. आठवलं, हे घर माझ्या मैत्रिणीचं.... पण स.प. महाविद्यालयात असतानाच्या आयुष्याचा सर्वाधिक काळ, माझा, या दोनखोल्यात गेलाय... असाच बोळ, अशीच बिर्‍हाडं, मागच्या वाड्याकडे उघडणारी खिडकी...... माझ्या मैत्रिणीला त्या घराबद्दल विशेष आपुलकी नव्हती पण मला मात्र तिथे नेहमीच छान गाsssर वाटायचं
कंप्लीट नॉस्टॅल्जिया !

माझे बाबा-आई आत्ता जिथे रहातायत त्या घरातच आजोबांचं अचानक सगळ्यांना सोडून देवाघरी जाणं, मग आई-बाबांचं लग्न, आमचा तिघींचा जन्म, शाळा शिक्षण, नातेवाइकांची शिक्षणं, आजीचं आजारपण आणि तिचं आम्हाला सोडून जाणं....तिथेच झालं. आता आमची माहेरपणंही तिथेच होतात. बाबा अजूनही भाडेकरूच आहेत. ५४ वर्षं होतील तिथे त्यांना..

मी इथे इतकी नॉस्टॅल्जिक होते....त्या दोघांचं काय होईल जर कधी वाडा सोडायचा झाला तर या विचाराने एकदा माझी रात्रीची झोप गेली होती.
मस्त लेख!

मीन्वा, खूप छान लिहिल आहे आणि तुम्ही लकी आहात एकाच घरात २५ वर्ष राहायला मिळाल.
मी आजपर्यंत जितक्या घरात राहीली ती मोजायला सुरुवात केली आणि त्या घरातील आठवणी. माझ्या वडीलांचा ट्रान्सफरेंबल जॉब होता आणि आम्ही क्वार्टसमध्ये राहत होतो त्यामूळे वाडा, चाळ ह्या संस्कृतीचा मला नेहमी हेवा वाटतो आणि ज्यांना एकाच घरात इतकी वर्ष राहता येते त्यांचाही. क्वार्टसमधील लाईफ खूप वेगळ असत सिव्हिलियन पेक्षा.

मिन्वा , छान गो बाय....
आम्ही ११४६ पेरुगेट वाले.... माझे दोन्ही मामा आजही तिथे राहातात्,सगळ्या दिवाळी आणि उन्हाळी सुट्ट्या पुण्यातच ...
ते आज्जीचे घर, त्यातली काळ्या पांढरी लादी, रात्री डोंगरची काळी मैना घ्या ओरडणारा, तो गाडीवाला, पुरंदरे प्रकाशनच्या वाड्यात नाना पाटेकर येणार होता त्याला बघायला, सकाळी ८ ते दुपारी ४ पर्यंत वाट बघणारे आम्ही,सगळी मामे आणी मावस भावंड, २५ पैसे तास करत पेरुगेट चौकी बाजुच्या, सायकल वाल्या कडुन भड्याने सायकल घेउन शिकलो ....

एकदम च भारी राव....

छानच लिहिलंय ... भिडलं !

छानच लिहिलंय....आमच्या चाळीतल्या घराचि आठवण झाली.....

मस्त लिहिले मि पन अमरवतिला अस्तना १ वर्श रहिले