तुझ्या मग्न प्रवासाला...

रंग रूप स्थायीभाव
आणि लाघवी स्वभाव
सर्वांनाच मोहविती
तुझे भाव, तुझे नाव

स्तुती कौतुक अफाट
जणू उधाणाची लाट
पदोपदी तुला तुझा
भास होतसे विराट

उंचावली तुझी मान
मन हळूच बेभान
घेता दखल जगाने
तुला खुजे आसमान

मग हवेसे वाटले
सारे कौतुकाचे झेले
क्षणोक्षणी स्वीकारावे
हार तुरे अन् शेले

कुणी नाकारूच नये
कुणी झुगारूच नये
भोवतीच्या प्रत्येकाने
कधी दुर्लक्षूही नये

आदबीनेच वागणे
शालीनता दाखवणे
खरे हेतू सारे सारे
किती खुबीने झाकणे!

सुरू जाहला प्रवास
एका फसव्या वाटेने
नाकारत खाणाखुणा
स्वतःच्याच सोबतीने

कुणी आपले नाहीच
तरी पाय रेटलेस
वेळोवेळी स्वतःचीच
समजूत काढलीस

सखे मागेच राहिले
जुने जाणते चांगले
आळ घातलेस तरी
सारे त्यांचेच चुकले!

तुझ्या मते योग्य तूच
तुझे चुकले नाहीच
कधी प्राक्तन अचूक
कधी हट्ट सहेतुक

क्षणभंगुर हे सुख
चतुराईने जगणे
असे कौतुक शोधत
जागोजाग भटकणे

भीती नकार येण्याची
भीती एकटे होण्याची
मग धडपड सारी
सोबत ती शोधण्याची

वाट अखेर थांबली
हतबल नि हताश
तुझ्या मग्न प्रवासाला
आता मोकळे आकाश

जरी जपलेस फार
जगापासुनी स्वतःला
पण जपले नाहीस
स्वतःपासुनी स्वतःला

- नचिकेत जोशी
(ब्लॉगवर प्रकाशित - http://anandyatra.blogspot.in/2013/08/blog-post_8.html)