कबीर. एका संपन्न घरातला, बांधकाम व्यावसायिकाचा मुलगा. थोडा मनस्वी. अजून सडाफटिंग. पण नुकताच एका इंटेरियर डिझायनरला प्रपोज 'करून बसलाय'. आपली दोघांची कामे एकमेकांना पुरक आहेत- त्यामुळे आपले जमेल असे तो तिला सांगतोय. तीही खुश. एवढे तिला सांगितले हेच नशीब. कारण हा थोडा अबोल, इंट्रोव्हर्ट. मनातलं सहज दुसर्याला न सांगणारा.
अर्जून. हा वर्कोहोलिक. म्हणजे कॉलेजात असताना प्रेमबिम कधीकाळी केलेलं. पण पैशाच्या मागे धावणं, कामाला वाहून घेणं आड आलं. मग प्रेमभंग. त्यानंतर ते विसरण्यासाठी कदाचित, कामाला आणखीच वाहून घेतलं. पैसा है तो जहान है. लंडनमध्ये एका कंपनीत अत्यंत बिझी फायनान्शियल ब्रोकर म्हणून काम करतोय. बर्यापैकी पैसेही कमवतो.
इम्रान. हाही हळवा. कवीमनाचा, मनस्वी. पण उपजतच उत्तम विनोदबुद्धी लाभलेला. आणखी एक म्हणजे, याच्या बापाबद्दल याला बराच तरूण झाल्यावर कळते- ही एक सतत दुखरी नस घेऊन वावरणारा. ते विसरण्यासाठीच की काय, पण सतत गलछबूपणा करण्याची सवय, हौस. पण कवीमनाच्या सार्यांसारखीच याचीही गोची. जगण्यासाठी काम कसलं करतोस?- या प्रश्नाचं नीट उत्तर याला देता येत नाही.
या तीन मित्रांची कहाणी- म्हणजे झोया अख्तरचा 'जिंदगी मिले ना दोबारा'. स्वीट अँड क्युट अभय देओल, बिगेस्ट हंक ऋतिक रोशन आणि सो-कॉल्ड-गाय-नेक्स्ट-डोअर फरहान अख्तर- असली तगडी रिफ्रेशमेंट. सोबत सुप्रसिद्ध कतरिनाबाई, देव-डी फेम काल्की. जावेद अख्तरचे संवाद आणि कविता. शंकर-एहसान-लॉयचं संगीत. झोया अख्तरचं तरूणाईला भावणारं अत्यंत फ्रेश टेकिंग. काय बिशाद आहे पिक्चर आपटण्याची?
***
कबीरचं लग्न ठरतं, तसा तो अस्वस्थ होतो. आपले सडाफटिंग दिवस आता संपतील, याची हळहळ. सांगणार कुणाला? तर कॉलेजातल्या एकेकाळच्या त्या दोन जीवलग मित्रांना. पण तेही असं अॅक्रॉस टेबल बसून भडाभडा पाच मिनिटात बोलून टाकणं त्याच्यासारख्याला कसं शक्य आहे? तर नीट वातावरण निर्मिती होऊ देत. जरा आठ दिवस कॉलेजचे दिवस आठवत गुजगोष्टी होऊ देत. मग सख्खे मित्र असतील, तर ओळखतीलच मनीचा सल.
कॉलेज संपून दहा वर्षे झाली, पण त्याने मनात प्लॅन करून ठेवलेली 'बॅचलर्स ट्रिप' अजून होऊ शकलेली नाही. आता थोडेच दिवस राहिलेत, तर ही ट्रिप होणं त्याला फार फार आवश्यक वाटू लागलंय.
मग स्वतःच कार्याध्यक्ष बनून दोघांना फोन करून सांगतो. इम्रान बापडा तयारच असतो, पण बिझी अर्जूनभाऊंना इमोशनल ब्लॅकमेल करून रडातराऊतच घोड्यावर बसवावं लागतं. काम आहे, पैसे कमवायचेत- हे कारण तर आहेच, पण इम्रानसोबत असलेला जुना हिशेब हेही.
तर असं एकदाचं एकत्र गाठोडं बांधल्यावर टीम लीडर कबीर तिघांना घेऊन सहलीला निघतो. जुनी भांडणे, रुसवेफुगवे, रागवारागवी, गुजगोष्टी, पार्ट्या, डान्स आणि कतरिना- हे सारे होत असतानाच काही प्रसंग असे घडतात, की तिघांनाही जगण्याकडे वेगळ्या दृष्टीने बघण्याचे आपापल्या परीने साक्षात्कार होतात. वेगळे पर्स्पेक्टिव्ह मिळतात. एकमेकांसोबत घालवलेल्या क्षणांना नुसत्याच 'मित्रांचे हितगुज' यापलीकडे आणखीही वेगळा अर्थ मिळतो. आता जगलेले हे अफाट क्षण, जगणं श्रीमंत करून टाकण्याची ताकद असलेली, नव्याने मिळालेली वेगळी दृष्टी घेऊन तिघे निरोप घेतात.
***
अगदी साधीसोपी सरळ कथा. अत्यंत प्रेडिक्टेबल. मुळात 'कथा' म्हणावं की नाही, असाच प्रश्न पडेल. पण हेच या सिनेम्याचे बलस्थान ठरते. त्या मित्रांच्या जगण्याला, त्यांच्या जाणीवांच्या अख्ख्या संचाला नवे आयाम देणारे निरनिराळे प्रसंग आपल्याला स्पर्शून जातात. झोया अख्तर रियली हॅज डन अ फँटॅस्टिक जॉब. स्पेनमधल्या निसर्गाचे चित्रपटात केलेले चित्रण अत्यंत मोहक, हिप्नॉटायझिंग. सर्वांच्या चांगल्या अभिनयाने सजलेली एकूण एक फ्रेम जिवंत वाटेल, याची पूर्ण काळजी घेतली आहे.
ऑफ बीट सिनेम्यांसाठी प्रसिद्ध असलेल्या अभयदेओलने या कमर्शियल सिनेम्यातही मस्त कमाल केली आहे. मी गेलो होतो फक्त त्याच्यासाठी (आणि सिनेमा संपल्यावर सर्वात जास्त लक्षात राहिलाही तोच), पण कंप्लीट पॅकेज वॉज अ स्वीट रिफ्रेशमेंट. ऋतिकच्या चाहत्यांनाही मेजवानी. मस्त दिसतो आणि वावरतो. कतरिनाचे दिसणे-वावरणे तिच्या आजवरच्या सार्या सिनेम्यांपेक्षा जास्त आवडले. फरहान अख्तरच्या आजवर इरिटेटिंग वाटण्यार्या आवाजातल्या कवितांमुळे कथानकाला एक वेगळेच सखोल परिमाण मिळते. 'वक्त के गहरे सन्नाटे, वक्त ने सभी को है बांटे..' सारख्या जावेदअख्तरसिग्नेचरस्टाईलमुळे ते सारे प्रसंग कमालीचे परिणामकारक वाटतात. अभिनय, ते सारे कथानकातल्या प्रसंगांचे तुकडे, संवाद, गाणी कुठेही उथळ होत नाहीत. दोन प्रसंगांत कुठेही सिनेमा रेंगाळल्याचे जाणवत नाही. अत्यंत ओघवत्या शैलीत चित्रित झालेले छोटेछोटे सस्पेन्सेसही रंगत आणतात. उगाच आपल्याला 'थ्रिल्ड' करून सोडण्यासाठी त्याचा वापर केला नाही, हे जाणवतं आणि आवडतंही. शंकरएहसानलॉयचं संगीत आधीच फेमस झालं आहे. 'सेनोरिटा..' गाणं आपल्याला ताल धरायला, रक्त सळसळायला लावणारं.
या सार्यापुढे क्वचित कुठेतरी वाटलेल्या अतर्क्य गोष्टींकडे आणि इतर तांत्रिक गोष्टींकडे फारसं लक्ष गेलं नाही.
पोहायला येत नसलेला, स्कुबा डायविंग मधल्या एन्लायटनिंग शांततेनंतरचा ऋतिक. आकाशात उडण्याचा, उंचीचा फोबिया असलेला, पण ते करून करून झाल्यानंतर जग जिंकल्याच्या आवेशातला फरहान. 'बुल-रन'साठी आयुष्य पणाला लावायला तयार झालेला, हेही करून बघायचेय- म्हणणारा अभय. नासिरुद्दीनला भेटल्यानंतर 'प्रश्न हा मुळी प्रश्न नव्हताच!' हा साक्षात्कार झालेला फरहान. टोमाटिना फेस्टिव्हल मध्ये 'आता ही शेवटचीच मस्ती, पुन्हा होणे नाही!' अशा थाटात सामील झालेले सारे.. किती साधे प्रसंग. पण पुन्हा पुन्हा आठवणारे. अस्वस्थ करणारे. आश्वस्तही करणारे.
***
आपल्याला आयुष्यात शेवटी हवं असतं तरी काय? तर याचं उत्तर नीट स्वतःलाच पटेल असं कुणी देऊ शकेल असं वाटत नाही. भुतकाळाची भुतं मानगुटीवर वागवत आणि भविष्याची चिंता करत आपला अख्खा जन्म जातो. जगणं हातातून कधी निसटून गेलं तेच शेवटपर्यंत कळत नसावं.
'शेवटी एकदा वाटून गेलं, जगणं हे जगणं नव्हतंच..
निकराने जगण्याच्या लायकीचं, हे आयुष्य नव्हतंच!'
असं सार्यांचं होत असेल का? आला क्षण साजरा करणं आयुष्यभर सार्यांचंच राहून जात असेल का?
आत्ता, आत्ताचा हाच एक क्षण आपला आहे. नंतरचं काही खरं नाही. गो फ्रेंड्स. इट्स अ बिग ट्रीट.
***
हृतिक आणि अभयच्या ऐवजी रणबीर
हृतिक आणि अभयच्या ऐवजी रणबीर आणि इम्रान हेच निवडले होते. पण दोघांनीही चित्रपट नाकारला.
उपकार केले माझ्यावर...
(ऐशुने मात्र आनंदाने पाहिला असता. ती रणवीरची बिग साईज एसी आहे )
रणबीर (रँचो)- इम्रान (फरहान
रणबीर (रँचो)- इम्रान (फरहान कुरेशी)- प्रतीक(राजु) हे त्रिकुट मला ३ इडियट्स मधे चालले असते ( आमिर ची फॅन असले तरी) :).
पाहिला आणि प्रचंड आवडला.
पाहिला आणि प्रचंड आवडला. कास्टींग जी आहे तीच अफलातुन आहे. ओह, प्लीज नो रणबीर अँड इम्रान हिअर
ऋतिक -दिसलाय, रडलाय, नाचलाय मस्तच. अभय देओल वेगळाच ठसा उमटवतो. फरहान च्याजागी फक्त फरहानच चालला असता. त्याचे पंचेस मस्तच. संपुर्ण सिनेमाभर उथळ वावरणारा, सलमान हबिबच्या एका प्रसंगात फक्त डोळ्यातुन सीन खाऊन टाकतो.
नासिर, दिप्ती नवल आपापल्या छोट्या प्रसंगातही अगदी लक्षात राहतात.
मला तो मोबाईल आणि टोमॅटिनो, वॉशरुम आणि रस्त्यावर एकदम दचकवण्याचे प्रसंग पाहुन शाळेची आठवण झाली.
बाकी बाइकवरुन ऋतिकला भेटायला येणार्या कतरिनाला पाहुन थ्री इडियटस मधली करिना आठवल्याशिवाय राहत नाही.
कॅट आणि कल्कीच्या जागी कुणीही चालली असती (हे मा वै म) कॅट & कल्की फॅन्स तो तु क प्लीज.
इम्रान आणि रणबीर अभय आणि
इम्रान आणि रणबीर अभय आणि हृतिक ऐवजी.. प्लीजच नाही... झालं ते उत्तम झालं.
कॅट अभिनय आणि नृत्यात महामंद असली तरी तिला या ठिकाणी तरी पर्याय नव्हता.
कल्की पण परफेक्ट साउथ मुंबई स्नॉब दिसते. पुट ऑन फॅन्सीगिरी वाटत नाही तिची. तेवढं आपसूक सॉफिस्टिकेटेड स्नॉबिश असणं सध्यातरी असलेल्या कुठल्या हिरविणींमधे नाही. त्यामुळे तिला पण पर्याय नाहीच.
यातल्या अनेक प्रसंगातले
यातल्या अनेक प्रसंगातले पुटपुटलेले संवाद पण चांगलेच लक्षात राहतात.
बी.पी.एल.
पप्पू फेल हो गया.
यू, मी अँड ..
शिवाय ह्रुतिक ने "गायलेली" दूरदर्शनची सिग्नेचर ट्यून !!
स्पेनच्या टुरिझम डिपार्टमेंटने स्पॉन्सर केलेला दिसतोय बहुतेक !
दिनेशदा, फ्रेंड्स मुझे मजनु
दिनेशदा,
फ्रेंड्स मुझे मजनु बुलाते है,
दि प्रेम दि पंछी
आय एक इन लव्ह गाण,
फरहानच भावनिक होऊन वडिलांबद्दल त्या स्पॅनिश मैत्रिणीला सांगण आणि तिचं ते त्यांच्या रंगारुपावर कमेंट करण.
पिंक मोबाईल
डायमंड बिस्कीट
सहियेत पंचेस
कॅट अभिनय आणि नृत्यात महामंद
कॅट अभिनय आणि नृत्यात महामंद असली तरी तिला या ठिकाणी तरी पर्याय नव्हता.
कल्की पण परफेक्ट साउथ मुंबई स्नॉब दिसते.
करेक्ट.. हेवी फोरिन टच ने हिंदी बोलणारे कॅरेक्टर करताना कॅट एकदम कंफर्टेबल....
कल्की पण आवडली. अगदी परफेक्ट स्नॉब.. अभय तिला म्हणतो, मेरे दोस्त मेरे साथ है.. तेव्हा लगेच् फिरभी.... you know what i mean..
कल्की ला शैतान मध्ये पाहिले, त्यात एकदम १७ वर्षांची मुलगी वाटली. दात खुपच पुढे असले तरी अॅक्टींग चांगली करते.
फरहानच भावनिक होऊन वडिलांबद्दल त्या स्पॅनिश मैत्रिणीला सांगण आणि तिचं ते त्यांच्या रंगारुपावर कमेंट करण.
त्यांचा संसार सुखाचा होणार यात संशयच नाही
काल ऐशूच्या हट्टाखातर परत एकदा पुन:प्रत्ययाचा आनंद घेतला. ऐशुने डायमंड बिस्किट मोबाईलवर कॉपी करुन घेतले
जावेद अख्तरचे संवाद आणि
जावेद अख्तरचे संवाद आणि कविता
संवाद फरहान अख्तरचे आहेत.
अर्रे १२००० युरोची बॅगवती
अर्रे १२००० युरोची बॅगवती कोणाच्याच लक्षात नाही राहीली ?
वेव्ह ! शेकहँड, बायबाय, वेग,
वेव्ह !
शेकहँड, बायबाय,
वेग, गाडीचा, वार्याचा. वेव्ह वार्यावर उडणार्या केसांची.
गाडीमधल्या हातांची, आडव्या उभ्या गाडीमधल्याच डोक्यांची.
बॅगवतीच्या हँडलची, आणि तिच्या गॉगलची.
रस्त्याच्याकडेच्या घोड्यांच्या केसांची, टापांची.
झाडांच्या ओळींमधल्या रिकाम्या जागांची.
गाडीच्या चाकांखालच्या रस्त्याची.
रस्त्यांवरच्या पांढर्या पट्ट्यांची.
उधाण दर्यावर हेलकावणार्या होडीची , होडीतल्या माणसांची.
पाण्यातली, बुडबुड्यांची.
पाण्यात बुडालेल्या माणसांची.
स्वतःशीच. एकमेकांभोवतीची.
आकाशातली, विमानातली,
विमानाभोवतीच्या हवेत तरंगणार्या हातांची.
आणि मग विमानातून जमिनीवर उतरलेल्या, धावणार्या माणसांची.
बैलांची, टोमॅटो फोडणार्या, रसात न्हायलेल्या लोकांची.
बैलांमागे धावणार्यांची, बैलांपुढे धावणार्यांची.
श्वासाची, हृदयाची , जीवनाची.
उंच सखल
प्लस मायनस.
सुख दु:ख
उडें खुलें आसमानोंमे ख्वाबोंके परिंदे
उडें दिल के जहांमे ख्वाबोंके परिंदे ....
'बॅगवती' म्हणून जे काही आहे,
'बॅगवती' म्हणून जे काही आहे, त्याबद्दल जाम कुतुहल आहे युनॅनिमसली आवडलेला सिनेमा बरेच दिवसांनी आला. मी बघून झाल्यावर मम करेनच. ह्रिथिक तर प्रश्नच नाही, पण मला फरहानही अतिशय आवडतो. त्याचा सेन्स ऑफ ह्युमर फार भारी आहे.
नंद्या.. मस्त.. अर्रे १२०००
नंद्या.. मस्त..
अर्रे १२००० युरोची बॅगवती कोणाच्याच लक्षात नाही राहीली
डायमंड बिस्किट पण मस्त एकदम
डायमंड बिस्किट डायमंड बिस्किट
जबभी मुड हो खा लो,
डायमंड बिस्किट डायमंड बिस्किट
हेल्दी स्वाद को पा लो
मम्मी पापा जबभी लाते
सारे बच्चे खुश हो जाते
टॉईंग ......टॉईंग
डायमंड बिस्किट डायमंड बिस्किट
हेल्दी स्वाद को पा लो S S S S S S S S S S
डायमंड बिस्किट!!
अब नये कोकोनट फ्लेवर मे भी...
अगदी अगदी...!!!
अगदी अगदी...!!!
एक नंबर चित्रपट... मला 'दिल
एक नंबर चित्रपट... मला 'दिल चाहता है' नंतर इतका आवडलेला पहिलाच..
साजिर्या.. मस्त परीक्षण..
रणबीर बद्दल.. तो यात कुठंही फिट बसत नाही...
नंद्याश्री. तुम्हाला
नंद्याश्री. तुम्हाला आमच्याकडून शँपेन!
बॅगवतीसकट अनेक साधे-सिंपल पण अचाटाचरटपणे आपल्याला कॉलेजचे दिवस आठवून देतात. जिंनामिदो हा खरा तरुणाईचा सिनेमा आहे.
मला आवडला नाही. फास्ट
मला आवडला नाही. फास्ट फॉर्वर्ड करावा वाटला, पण पुढेही काही नव्हते हे नंतर कळलेच. फिदीफिदी मी डुलक्या काढल्या. स्पेनवरची डॉक्युमेन्टरी, मध्येच डायव्हिन्ग, पॅरॅशूटमधून उडी कशी मारावी व्हिडिओ आणि प्रेडि़क्टेबल तुटपुंजी कथा, मधूनच बाळबोध जोक्स आणि शिकवण. इम्रानचे पात्र (तो नटही) अॅनॉयिन्ग आहे. कधीकधी त्या तिघांनाही एकेक थप्पड मारावी वाटते. ते 'जाणवणं' इ इ मला काय जाणवलं नाही, उथळ आहे सगळं कारण कथा, पात्रं न फुलवता बाकी 'दाखवण्याच्या' गोष्टींवर भर. गाणी फर्गेटेबल..
मला हे हँगओव्हर, 'व्हिकी क्रिस्तिना बार्सिलोना', आणि 'ईट प्रे लव्ह' चं मिश्रण वाटलं.
तीन तास फुकट, तिथेच 'देल्ही बेली' लागला होता तो बघायला हवा होता असं वाटलं. गेलाबाजार 'कॅप्टन अमेरिका'.
वेळीच पाहायला हवा आता. नाहीतर
वेळीच पाहायला हवा आता. नाहीतर अंदाज अपना अपना सारखे व्हायचे
का? उलटसुलट प्रतिक्रिया
का? उलटसुलट प्रतिक्रिया वाचुन शेवटी बघायचा राहिलाच का?? आणि नंतर १० वर्षांनी बघितल्यावर का मिस केले म्हणुन दु:ख झाले??
नाही, काही गाजलेले पिक्चर्स
नाही, काही गाजलेले पिक्चर्स वेळच्या वेळी पाहिले नाहीत आणि नंतर काही वर्षांनी पाहिले की तेवढे चांगले वाटत नाहीत. तसे झाले
ह्म्म.. माझेही ब-याच वेळा तसे
ह्म्म.. माझेही ब-याच वेळा तसे झालेय.. नंतर तो एफेक्ट राहात नाही.
मला डीसीएच -जिनामिदो दोन्ही
मला डीसीएच -जिनामिदो दोन्ही आवडतात :).
पण डीचीएच पुन्हा पहाताना आकाशच्या लव्ह स्टोरीला (अर्थात आमिर असल्यामुळे) उगीच जास्त फुटेज दिलय असं वाटतं, एडिटिंग ला स्कोप होता.
गाणी डीसीएच ची जास्तं चांगली होती.
अतिशय आवडला. अनेक ठिकाणी
अतिशय आवडला.
अनेक ठिकाणी नि:शब्द करून गेला.
शेवट अत्यंत योग्य वेळी केलेला. ह्यापेक्षा चांगला शेवट करता आला नसता.
सगळी कॅरॅक्टर्स सहजसुंदर. सलमानच्या सिनेमात त्याला शॉऑफ करण्यासाठी मुद्दाम जागा असतात, तसे डायलॉग असतात. ह्रिथिकसारखा पर्फेक्ट हीरो असूनही उगाचच त्याचे शरीरसौष्ठव दाखवणारे शॉट्स, किलर लुक्ससाठी क्लोजप्स वगैरे नाहीत- हे अतिशय आवडले. तोही तितकाच ग्रे आहे, जितके बाकीचे. खूप दिवसांनी असा एक हिंदी कमर्शियल सिनेमा बघितला, ज्यातली प्रत्येक फ्रेम, प्रत्येक सीन आवडला.
हम्म, फार नाही आवडला. फरहान,
हम्म, फार नाही आवडला.
फरहान, त्याची सो कॉल्ड (की कोल्ड) शायरी, अत्यंत पुचाट संगीत (शंएलॉ बर्न आउट झाले की काय?), वाया घालवलेले 'सिनॉरिटा'.....
मुळात ते तीघे जिगरी दोस्त आहेत हेच कुठे जाणवत नाही.
ह्रितिक उत्तम, अभय देओल सर्वोत्तम. इंग्रजाळलेल्या पोरींची पात्रे आहेत तोप्रेंत कटरिनाला कामे मिळत राहणार!
इंटर्वलपर्यंत मजा येते, नंतर कंटाळा
रच्याकने, तू परिक्षण मात्र छान लिहीले आहेस!!!
ठीक
ठीक आहे............चित्रपट.........
मुळात ते तीघे जिगरी दोस्त आहेत हेच कुठे जाणवत नाही.>> अनुमोदन... ज्याच्यात एका मुली वरुन ४-५ वर्षे विदुष्ट येते..ते जिगरी दोस्त कसे..???? आणि ते फोन फेकने सुध्दा पचले नाही...ज्याच्याशी ४-५ वर्षे निट बोलण झाले नाही अशाचा फोन फेकणार का..???
अभय चे कॅरेक्टर सोचा ना था. सारखेच...गोंधळलेला... त्यात तो फिट बसला आहे..
रितिक सुध्दा काही ठिकाणी त्याच्या आवाजा मुळे (फारच बारीक आहे) बरोबर नाही वाटला.
फरहान......ओवर वाटला....मस्कर्या स्वभावाचा जास्तच वाटला.. नसिरुध्दीन च्या प्रसंगातच त्याने काय ते कमाल केलेली आहे...........
मुळातच चित्रपटामधे संवाद सहज ओघळत्या स्वरुपाचे आहे...त्यामुळे छान वाटतात..बाकीच्यांना फक्त बोलायचेच काम आहे...रोजच्या व्यवहारा सारखे..
बाकी आवर्जुन बघावा.....असे काही वाटले नाही...........
मला आवडला. शेवटाबद्दल
मला आवडला. शेवटाबद्दल पौर्णिमाला अनुमोदन.
बंडल आहे. लालूला अनुमोदन.
बंडल आहे. लालूला अनुमोदन.
द फेमस 'सिनोरिटा' तीनही
द फेमस 'सिनोरिटा' तीनही हिरोजनी आपल्या स्वतःच्या आवाजात गायलं आहे.>> काय सांगतेस मनिमाऊ? मला फक्त फरहानचा आवाज कळाला होता... अतिसुंदर आणि टॅपिंग करायला भाग पाडणारं गीत आहे ते!!
सजिरा, छानच शब्दबध्द केलं आहेस
सेनोरीटा गाणं आवडलं. फरहान,
सेनोरीटा गाणं आवडलं. फरहान, अभयची अॅक्टींग जबरदस्त. कल्की सॉल्लिड चिकणी दिसली. ह्रितीकचा कॉर्पोरेट लुक बर्यापैकी चांगला दिसला. फरहानचे स्पेशल डायलॉग कातील आहेत एकदम.
एकंदरीत वन टाईम वॉच मुव्ही पण लाँग टाईम लक्षात राहणारे काही स्पेशल सीन्स.
दोस्तीसंदर्भात मलाही आधी आगाऊ
दोस्तीसंदर्भात मलाही आधी आगाऊ सारखेच वाटले होते. ये दोस्ती हम नही छोडेंगे - ते - दोस्त दोस्त ना रहा, हि आपली रेंज आहे.
पण मग वाटले कि आजकालची मूले एवढ्या थेटपणे दोस्ती कबूल करत नाहीत. मूळात ज्याच्यावर इतका राग त्याच्यासोबत हॉलिडे साठी एकत्र येणे हा प्रसंग आणि काही संवाद ( माफी दिलसे मांगनी चाहिये, मेरे दोस्त तो मेरे साथ आहे..) पुरेसे परिणामकारक वाटले होते.
नकळत माझ्या जून्या दोस्तांची आठवण आली. शेवटचा शेकहॅंड करताना रेंगाळणे, मग मान वळवून तरातरा निघून जाणे... याचा अनुभव नुकताच घेतला होता.
हम्म, फार नाही आवडला. मुळात
हम्म, फार नाही आवडला.
मुळात ते तीघे जिगरी दोस्त आहेत हेच कुठे जाणवत नाही.>> अनुमोदन.
Pages