आज.. उद्या... कधीतरी...

जुनीच. 'आतल्यासहित माणूस' मधे होती.
------------------------------------------------
आज.. उद्या... कधीतरी..
या तालातच आतलं काहीतरी फिरतंय.
खूप खूप ठासून भरल्यासारखं काहीतरी आहे.
स्फोट व्हावा किंवा गळू फुटावं,
तसं ते बाहेर येणार.
वाट बघणं चालू आहे.
स्फोटासाठी सुद्धा एक काडी लागते,
गळू फुटण्यासाठीही एक वार लागतो,
प्रचंड वेदनेच्या पोटी सगळा निचरा होऊन जातो.

मी त्या काडीची, त्या एका वाराची वाट बघतेय का?
एवढी मोठी वेदना सोसण्याचं बळ खरंच माझ्यात आहे?

हे असले प्रश्न येतात मनात आणि तिथेच..
माझ्या मिडीऑकर असण्याची खूण पटायला लागते

ती खूण टाळण्यासाठी मी उगाचच प्रश्नांचं जाळं विणत रहाते.
या जाळ्यातला प्रत्येक धागा
माझ्या कमकुवतपणाची साक्ष देत रहातो.
त्या साक्षीची वेदना वाढत रहाते.
आतलं काहीतरी फिरतच असतं.
मी वाटही बघत असते फुटण्याची.

कदाचित अजून पूर्ण ठासून भरली नसेल वेदना
............
बहुतेक तेव्हाच माझ्या मर्यादित असण्याचा अंत असेल
बहुतेक..

- नी