गानभुली - मोगरा फुलला

दाद अप्रतिम :), काश मुझे थोडीसी सुरोकी बुंद दि होती उपरवालेने असं नेहमीच वाटतं आणि असं काही वाचलं की अधिक तिव्रतेने वाटतं. कारण मी नुसतीच कानसेन (किंवा कानसेन कॅटेगरीत जर श्रेणी लावली तर मी बिगरीतली कानसेन) मला फक्त एखाद्या स्वराने अंगावर काटा येतो, भरुन येतं इतपत जाणवतं पण ते कशामुळे हे काय कळत नाही. आणि तुम्ही स्वरांचे पुजारी जसे दैवी देणगी घेऊन येता तसे बहुतेक स्वरांची जागा आमच्या सारख्यात रिकामी ठेवल्याची भरपाई म्हणून उपरवालेने शब्दांचे पुजारी बनवलं असावं कारण बर्‍याचदा मला गाण्यात पण आधी कविता भावते मग चाल

अप्रतिम लेख

अर्र एक लिहायचं राहिलच, अपवाद म्हणून मला नुसरत फतेह अलीच "सैया" आणि त्याची बरिचशी सुफी गाणी ही शब्दांकडे लक्षच न जाता हलवून गेल्याच आठवलं

दाद, अप्रतिम !

पहिली पायरी म्हणजे सूर >>>>> एक हजार टक्के सहमत !

असं सहमत होऊन शब्दांशी प्रतारणा वगैरे करत नाही आहे, पण मला हे फार जाणवतं की सूर शब्दांच्या , कवितेच्याही पलिकडचे आहेत.. किती नि कसे अर्थ लावाल ?

मनातल्या भावना तुला शब्दात कशा ग उतरवता येतात?

अप्रतीम!

समेबद्दलचं विश्लेषण अतिशय आवडलं.
कळियासी आला’ ह्यातली तानही इतकी अलगद घरंगळली आहे की, जणू मोगर्‍याचा नुस्ता दरवळ... हा दरवळ झुळुकीवर आरुढ होऊन नाही हं... त्याला झुळुकीच्या स्पर्शाचा शाप आहे.... >>>>>> वाह! वाह!

दाद... निव्वळ अप्रतिम गं !!
मी दोन तीन वेळा पाहिला हा लेख, पण कामाच्या नादात पुर्ण वाचला नव्हता. आज ठरवुन वाचला आणि सार्थक झालं, ऑफीसमध्ये १५ मिनीटे जास्त थांबल्याचं

’मोगरा फुलला’ ह्यात ’फुलला’ चा उच्चार इतका मृदू, हलके आहे की, जणू जगात कुणालाच कसलाच पत्ता नसताना अलवार उमलणारी मोगर्‍याची कळी.

काय सुरेख कल्पना! अप्रतिम लेख! असं वाटतं की एकेक सूर समोर उभे आहेत आपल्या आणि गाणं दिसतंय, परब्रम्ह दिसावं तसं!

’मोगरा फुलला’ ह्यात ’फुलला’ चा उच्चार इतका मृदू, हलके आहे की, जणू जगात कुणालाच कसलाच पत्ता नसताना अलवार उमलणारी मोगर्‍याची कळी.>>>>>> अगदी अगदी ! हा सर्व लेखच ईतका हळूवार झालाय जसे लहान मुलाबरोबर खेळताना आपणही अगदी लहान होउन जातो.
लेख वाचून कधी संपला कळलेच नाही. अजून पाहिजे होता असे वाटू लागले.

अतिशय अप्रतिम लेख,
तुमचा हेवा वाटतो दाद, कसं काय जमतं तुम्हाला?
तरल आणि अनुभव हाच ज्याचं प्रमाण अशा भावनांना इतकं छान कसं काय पकडता शब्दात?
तुम्ही शब्दात पकडता, आणि मग त्या भावनेचं आणखीनच भव्य रूप समोर तरळतं (अनुभवता येतं असं नाही म्हणणार).

अवांतरः
मूळ रचनेत - 'फुले वेचता अतिभारू कळियासि आला' असं आहे, चालीच्या सोयीसाठी 'बहरू' केलंय हृदयनाथांनी.
वारकरी सांप्रदायिक चालीत हे ऐकलंय का? (कार्तिकीने गायलेलं सोडून)
त्यात ते फुलला वर जोर देतात. आणि कुठे तरी असंही जाणवतं की 'आतून फुलणं' महत्वाचं.
(वारकरी लोक त्यांच्याकडे बघून कोण काय म्हणेल याचा विचार न करता नामाचा गजर करत असतात.
फूलसुद्धा कोण काय म्हणेल असा विचार करून फुलत नाही. आणि 'निर्लेप समाधीची अवस्था' ही तशीच सहज येणारी)

दाद,

गोरख-कल्याण हा माझ्याही अतिशय आवडत्या रागांपैकी एक. अर्थातच 'मोगरा....' अतिशय आवडतं. रेशमाला मोगर्‍याच्या सुवासानेच फुंकर घालावी असे लतादीदींनी नाजूकवार म्हटले आहे. ऐकल्यावर मन कसं तॄप्त होतं.
लीखाणात तू ते अतिशय सुंदर पकडलं आहेस. ऊत्तम.

दादूमिया

शब्दांच्या पलिकडचं लिखाण! असं अप्रतिम लिहील्याबद्दल तुला धन्क्यु!

नमस्कार

खूप छान लेख .खूप खूप आवडला .वाचूनच तृप्त झाले .धन्यवाद .

माझ्या मनावरसुद्धा सुरांचं गारूड आधी चढतं. शब्दांकडे मुद्दाम लक्ष द्यावं लागतं.
कसलं जबरदस्त लिहितेस गं तू. अप्रतीम. तुझ्या लेखनाची मी पंखा आहे.
रुणुझुणू, सूर्यकिरण, माधव यांना अनुमोदन.

दाद, हा भाग पण प्रचंड आवडला

तु मांडलेले भाव-विचार केव्वळ जबरदस्त!!

चवीचवीने गाणं ऐकण्याच्या टप्प्यांतली पहिली पायरी म्हणजे सूर... किंवा चाल! शब्द नव्हेत<<, अगदी अगदी

दाद खुप आवडला. पुरंदरे काकांनी सांगितलं मला या लेखांबद्दल! काय सुंदर लिहिलंय. मी अण मोगरा फुलला लतादीदींच्या आवाजातील गोरख कल्याण यासाठी ऐकत होतो. आता तर तुमच्या नजरेतुन पहायचा प्रयत्न करतो!

आणि ते समेबद्दल बोललात याबद्दल खुप खुप धन्यवाद! तालातलं कळत नाही त्यामुळे अशी माहिती जाणुन घ्यायला फार आवडतं!

काय प्रतिसाद देणार यावर ?
इतक्या उंचीचं लिखाण वाचायला मिळतं हेच खूप झालं.
तुमचं ओघवतं लिखाण, संगीताची जाण, त्या संगीतातून येणार्‍या शब्दकळा या सर्वांचाच सुरेख संगम असतो लेखात.
पुन्हा पुन्हा अनुभव घ्यावा असे ललित.
ललित कशाला म्हणायचं हे तुमचे लिखाण वाचताना कधी प्रश्न पडत नाहीत.

हा लेख वाचल्यावर मोगरा फुलला म्हणून पाहिलं होतं.
पण लताबाईंच्या आवाजाचा प्रभाव असेल किंवा हृदयनाथांची रचनाच अशी आहे कि तीत लताबाईंच्या जातकुळीचाच आवाज खुलत असावा असे वाटते. मूळ गाणेच ऐकत रहावे असे वाटते तसेच तुमच्या ललितलेखांचे आहे..

आज १३ वर्षांनीही तितकाच आनंद देणारा लेख! संपूर्ण गानभुलीच पुनःपुन्हा भुलवून घ्यावी अशी आहे. दाद तुम्ही मायबोलीवर अप्रतिम लिखाण करुन आम्हाला आनंदाचा ठेवा दिला आहे.

निकु +१११

ग्रेट लिहिलं आहे . पंचेंद्रियांना बाहेर अनुभूत होतं आहे... ते आपल्याच आत्मरूपाचा अविष्कार आहे .. सतत चिंतन करण्यासारखी ओळ आहे ..