लेखन

सोनाली खोलीत आली. बेडवर प्रिया गाढ झोपलेली होती. झोपेत ती अजूनच गोड, निरागस दिसत होती. तिच्या कडे पाहताना सोनालीच्या मनात वेदनेची बारीकशी कळ उठली. ' किती निरागस, निष्पाप मुलगी ! तिच्यासोबत असं का घडावं ? आधी वडील गेले. कशीबशी त्या दुःखातून सावरते न सावरते तोच असा अगम्य प्रकार समोर आला. बिचारीच्या नाजूक मनाला किती वेदना होत असतील." तिच्या मनात विचार आला ; पण मग तो खिन्न करणारा विचार बाजूला सारत ती तिच्या जवळ गेली. आता तिच्या चेहऱ्यावर नेहमीचं प्रसन्न हास्य झळकत होतं. हळूच बेडवर प्रिया जवळ बसून तिच्या खांद्याला हलकासा स्पर्श करत ती मृदू स्वरात म्हणाली -

बुजरेपणाची मूळं बहुतेक लहानपणातच रूजलेली असावीत. चेहरा भरून, ओसंडून हसायला तेव्हाही जमत नव्हतं, आणि आजही नाही..!
ह्या घरकोंबड्या पोराचं काय करावं, ह्या प्रश्नाचं उत्तर सापडत नसल्यामुळे हताशपणे माझ्याकडे बघत हळहळणाऱ्या आईचं, आणि त्या प्रश्नाचा नादच सोडून दिलेल्या वडिलांचं सांत्वन, मी तेव्हाही करू शकत नव्हतो, आजही नाही.

द्वेष : एक भय गूढकथा
भाग ३

प्रियाने राजाभाऊंचं तिथलं अस्तित्व विसरून जात, आवेगाने पुढे सरसावून श्रीला मिठी मारली. याक्षणी तिला भावनिक आधाराची गरज होती. तो हळूवारपणे तिच्या पाठीवर थोपटू लागला. राजाभाऊही शांतचित्ताने खाली मान करून उभे होते. श्रीच्या प्रेमळ, हळूवार स्पर्शाने प्रिया लगेच शांत झाली. तिची भीती, बावरलेपणा जरासा कमी झाला.

" आय अॅम सॉरी... मी..." जराशी मागे सरत, राजाभाऊंकडे पाहून प्रिया जरा संकोचाने म्हणाली. त्यावर श्री व भाऊ एकमेकांकडे पाहत किंचित हसले.

...माझे पपा. इथेच आहेत ! या घरात ! पण ; वरच्या मजल्यावरच्या अडगळीच्या खोलीत का ? ती खोली तर... नाही ; पण ते आता महत्त्वाचं नाहीये. ते माझे पपा असतील तर मला त्यांना भेटायला हवं. झटक्यात अंगावर पांघरलेली चादर फेकून देऊन ती ताडकन बेडवरून उठली. पळतच तिने बेडचा दरवाजा उघडला. आणि ती हॉलमध्ये आली. हॉल अंधारात होता. खिडकीच्या पडद्याच्या एका बारीकशा उघड्या फटीतून दूरवरच्या लाईटच्या उजेडाची तिरीप आत आलेली. त्याचाच परिवर्तित अतिमंद उजेड हॉलमध्ये पसरला होता. स्वतःभोवती फिरत प्रिया भिरभिरत्या नजरेने तिच्या पपांना शोधण्याचा प्रयत्न करत होती.

छुपके छुपके...

प्रिया घरासमोर उभी होती. आज जवळजवळ दोन महिन्यांनी ती पुन्हा आपल्या गावच्या घरी परतत होती. शेवटी किती काळ दूर राहणार होती ती. इथे तिच्या वडलांसोबतच्या कित्येक गोड आठवणी होत्या. त्या आठवणींनीच तिला इकडे खेचून आणलं होतं. तिने ठरवलं होतं की आता जेव्हा शक्य असेल तेव्हा थोड्या दिवसांची सुट्टी घ्यायची आणि गावी यायचं.

गेल्या काही वर्षांमध्ये बहुसंख्य जनता ही आरोग्याबद्दल जागरूक झाली आहे. योगासने, विविध खेळ, व्यायामशाळा आणि इतर माध्यमांद्वारे आरोग्य आणि स्वास्थ्य मिळवण्याचे प्रयत्न होत आहेत. योग्य पोषण, व्यायाम, शारीरिक हालचाल (NEAT exercise) आणि पुरेशी विश्रांती ह्या द्वारे तंदुरुस्ती मिळवण्याचे आणि रोगांना दूर ठेवण्याचे अनेकांचे ध्येय आहे. मात्र सर्वत्र मिळणारे आणि सहज उपलब्ध असणारे चविष्ट परंतु अस्वच्छ परिस्थितीत तयार केले जाणारे व निम्न पोषणमूल्ये असणारे स्ट्रीट / फास्टफूड, मिठाया, तळलेल्या आणि चीझ, बटरचा अतिरिक्त मारा असलेल्या खाद्यपदार्थांमुळे भारतीयांचे आरोग्य धोक्यात आहे.

मोबाईलच्या गावात
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

फाईव्ह जी मोबाईल खेळत होता. तो गेम खेळण्यात एक्सपर्ट होता. त्याची बोटं पटापट चालायची . पण ते खेळताना . लिहिताना नाही . तो पुढच्या-पुढच्या लेव्हलला चालला होता. त्या गेममध्ये राक्षस होता. अक्राळविक्राळ प्राणी होते. आणि मधूनच आग ओकणारे सर्पही !

चांदण्याला तेथे प्रवेश नाकारताना
जेथे शरीरसंपदा तुझी साकारताना
रेलावे की चूर व्हावे खेटून तुला ओणवे
रात्र"ही" थकून जावी अन् चंद्र मी व्हावे

गोपचांदण्या गोफ लोभसे पाहती बांधू मला
राधाअवनी प्रीत मोहक पाहती रांधू मला
तिला सतवाया जरासे कलेकलेने गुप्त व्हावे
भरती सागरास यावी अन् चंद्र मी व्हावे

उल्का लाखो, तारे चमचमणारे कोट्यावधी
निखळती नक्षत्रे सारी नजर तुझी पारधी
आकाशगंगा ही करी तुला पाचारण हळवे
नक्षत्र तू अठ्ठाविसावे अन् चंद्र मी व्हावे

परतीची वाट

तिरिमिरीत त्याने पायात चपला अडकवल्या अन् तो घराबाहेर पडला. बाहेर मे महिन्याचं ऊन रणरणत होतं. संतापाने त्याची लाही लाही होत होती. कडकडत्या उन्हाचं तर त्याला भानही नव्हतं.