काही माघार घ्यायाला तयार नव्हतो

मनोहर काही माझ्या नात्यातला नव्हता, की त्याची माझी जुनी ओळख होती, की त्यानं माझ्या ओळखीतली मुलगी पळवुन आणली होती. कंपनीतल्या आठ तासाच्या ड्युटीत असे रिकामे विचार डोक्यात चालुच असतात.

"साहेब, शंभर रुपये उसणे देता काय?" मागे वळुन पाहतो तर मनोहरच.
"काय पाहीजे?" मी तिरकसपणे विचारलं.
"उसने शंभर रुपये देता, माझा पगार झाला की परत करीन!"
"का? त्या पोरीला पळुन आणतांना घरुन वडीलांचे चोरुन नाही आणले"
"मला घर आहे पण आता आई वडील नाहीत."
म्हणजे आता तु त्यांनाही मारलं, तुझ्या लफड्यासाठी"
"मी खोटं नाही बोलत साहेब."
"मग खरं काय?"
"द्यानं शंभर रुपये, खोलीवर माझी बायको आजारी आहे."