फलश्रुती

मिठू मिठू पोपट, पेरु खातो कच्चा
आणि बाळाला म्हणतो... लुच्चा

आपल्या लहानपणीचे हे बडबडगीत. नुसते बडबडगीतच नव्हे तर आपल्या बालपणाच्या आठवणीत एक पेरुचे झाडही असतेच असते.

नारिंगाची रसाळ गोडी, हवी कशाला ती जोडी.
या ओठांचा शराबपेला, भरला काठोकाठ.. ( विद्याधर गोखले)

लिंबूवर्गातलेच पण सगळ्यात जास्त लोकप्रिय फळ म्हणजे संत्रे किंवा ऑरेंज, किंवा मराठीत नारिंगे. (मीना प्रभूंच्या पुस्तकात असे वाचले कि दक्षिण अमेरिकेत पण याला नारिख असाच शब्द आहे.)

पडू आजारी मौज हीच वाटे भारी..

अशा काही ओळी असलेली एक जूनी कविता होती. आजचे फळ, मोसंबी यासंबंधात अनेकजणांच्या आजारपणाच्याच आठवणी असतील.

साधारणपणे हॉस्पिटलच्या बाहेर विकायला असणारे फळ (बाकिची केळी आणि शहाळी) अशीच याची ख्याती आहे. एकमेकांना इतर प्रसंगी भेट देण्यासाठी, पण सहसा ही फळे खरीदली जात नाहीत.

मामाची बायको सुगरण,
रोज रोज पोळी शिकरण..

माझ्या वयातील बहुतेक मूलांचा लहानपणीचा आवडता प्रकार म्हणजे शिकरण. शाळेतून आल्यावर
किंवा शाळेत जाताना. संध्याकाळी मधेच भूक लागली कि, भाजी तिखट असली, नावडती असली
वा झालेली नसली, कि शिकरण चपाती पुढे ठेवली जायची.

कोयलीया बोले अंबवा डालपर...

खरंच चैत्र लागला कि नव्या पालवीबरोबरच आपल्याला, आपल्या लाडक्या आंब्याचे वेध लागतात.
यावर्षी मोहर किती आलाय. कोकणातले हवामान कसे आहे. ढग तर आलेले नाहीत ना, उन्हाळा
जास्त कडक तर नाही ना, असे प्रश्न मनात उठत असतात.
ज्यांचे गावाला नातेवाईक असतात, त्यांच्याकडे आडून आडून चौकशी केली जाते, कधी कधी तर