#thriller

₿₿₿

बांद्रा वेस्ट लास्ट

ती बँडस्टँडवर एकटीच बसली होती. तिची नजर अजुनही त्याच्या वाटेवर लागली होती. त्याची नेहमीच उशीरा येण्याच्या सवयीमुळे ती त्याच्यावर चिडायची. रागवायची, पण तिचं त्याच्यावर जिवापाड प्रेम होतं. त्याने कितीही उशीर केला तरी ती आधी रागवायची पण तो राग प्रयत्न करुनही जास्त टिकत नसे . उशीरा का होईना पण तो येईल ह्या आशेवर ती बराच वेळ बसुन होती. पण तिच्या एका मनाने तिला समजावले. तिच्या हातात आजचा पेपर होता. त्यातल्या पहील्याच पानावर ती बातमी होती.

बांद्रा फोर्ट येथे उशीरा रात्री गोळीबार … !!!

बांद्रा वेस्ट २४ Bandra West- 24

” रॉडी, बराच वेळ झाला रे …. दोघे येतील ना …? ”

” येतील तर काय ? येणारच ! दोघेही पैशाचे भुकेले आहेत. फक्त दोघांनी दिलेली वेळ पाळली पाहीजे… टाईम इज व्हेरी इम्पॉर्टंट… ” तो घड्याळात बघत म्हणाला.

” तु नीट सांगितलंय ना फोन करुन …? ”

” हो रे …. प्रत्येकाला दोनदोनदा सांगितलंय …. तसे अजुन दहा मिनीट बाकी आहेत ” रॉड्रीक मनगटावरच्या घड्याळाकडे बघत म्हणाला.

बांद्रा वेस्ट २३ Bandra west- 23

” व्हेअर आर यु ? आय हॅव बिन वेटिंग सिन्स फाईव ओ क्लॉक…. ” मोबाईलवरुन एलिनाचा चिडका स्वर आला. तसा रॉड्रीक जोरजोरात पळु लागला. आज संध्याकाळी माऊंट मेरीला भेटायचं ठरलं होतं. अनपेक्षित पणे सुरु झालेल्या नाटकाचा शेवट कसाही होऊ शकतो त्याआधी रॉड्रिकला एलीनाला भेटावसं वाटत होतं .

” सॉरी हनी. जस्ट रिचींग इन फाईव मिनीटस्… “

बांद्रा वेस्ट- २२

                               दोघे घरी आले तेव्हा कोणालाच काही सुचत नव्हतं  . एक ए पी आय जामसंडे पुरेसा  नव्हता तर त्यांच्या पुढे आता वैनीसाहेब  येउन उभी राहिली  रॉड्रिक आधीच इन्स्पेक्टर जामसंडेला दहा करोड देण्याचं काबुल करून बसला होता . दहा करोड तर सोडाच पण त्याच्याकडे खर्च करण्यासाठी दहा रुपयेही शिल्लक नव्हते . त्या गुंडांचा कोकेनचा  बॉक्स पोलिसांच्या ताब्यात होता .  हे  त्या वैनीसाहेबांच्या  टोळीला सांगून उपयोग नव्हता . तो बॉक्स  दोन दिवसात परत करू असा वायदा मॉन्ट्या देऊन बसला होता , आणि तेही अशक्यच होतं . 

बांद्रा वेस्ट - २०

बांद्रा वेस्ट १९ 

ती दहा  रुपयांची नोट रॉड्रिक आणि  मॉन्ट्याचा अंत पहात होती .  तिच्या मागे धावता धावता त्याला ब्रम्हांड आठवत होतं  .  त्या नोटेशी  त्याचा जणू पाठशिवणीचा खेळ चालू होता . आणि तो केव्हा संपेल हे कुणालाच सांगता येणार नव्हतं .  त्या  नोटेच्या शोधात ते  मुंबईच्या अशा चित्र विचित्र ठिकाणी फिरले ज्यांचा त्यांनी कधी स्वप्नातही विचार केला नव्हता . आत्ताही ते आणखी एका विचित्र ठिकाणी जाणार होते  - बारबालेच्या घरी  ! मॉन्ट्याने लगेच त्याची बाईक काढली. तो निघणार तेवढ्यात रॉड्रीकचा मोबाईल वाजला. 

" हॅलो. " 

‘ ट्रींsssग ...  ट्रींsssग....’ बराच वेळ मोबाईल वाजत राहीला.  दोघेही दमल्यामुळे  मेल्यासारखे झोपले होते. पुन्हा ‘ ट्रींsssग ...  ट्रींsssग....’  रॉड्रीक झोपेतुन उठुन डोळे बारीक करत इकडे तिकडे बघु लागला.  त्याला आधी समजलंच नाही की तो कुठे आहे.?  मग त्याच्या हळुहळु लक्षात आलं की त्याचा मोबाईल वाजतोय. पण तो कुठे आहे ते त्याला समजेना. त्याने कसाबसा तो शोधला.  एलीनाचा कॉल होता. 

" हॅलो जानु .... हाऊ आर यु?  " 

" रॉडी .... किती वेळ मी फोन ट्राय करतेय ? आणि तु अजुन झोपेतच आहेस?  " पलीकडुन तिचा चिडका स्वर आला.  

" सॉरी यार... काल झोपायला उशीर झाला.  तु बोल ना.  " 

बांद्रा वेस्ट- १७  

रॉड्रीक आणि मॉन्ट्या  घरी आले तेव्हा रात्रीचे साडे तीन वाजून गेले होते . 

“ रॉडी  हे काय आहे बाबा  ? कसा काय  झाला  हे ? काय बोललास त्याला ?   कसली जादूची कांडी  फिरवलीस  ? ”  मॉन्ट्या  अविश्वासाने त्याच्याकडे पाहतच राहिला . कारण एवढं  सगळं  झाल्यावरही  त्यांना घरी जायची परवानगी त्या क्रूर इन्स्पेक्टर जामसंडेने दिली होती .  आणि ह्याचंच कोडं मॉन्ट्याला पडलं  होतं . 

“ फक्त तीन दिवस , त्यानंतर जर सगळं  व्यवस्थित झालं  तर आपण सुटू शकू . ” रॉड्रीक  हताशपणे बोलत होता . 

“ तीन दिवस , म्हणजे ? मला नाय कल्ला . ”

बांद्रा वेस्ट- १६ Bandra West- 16

रॉड्रिक आणि मॉन्ट्या कसेबसे उभे  राहिले . अंगात  काहीच  त्राण  शिल्लक नव्हतं . खाली पडलेली गाडी उचलायचं  भानही त्यांना  राहिलं  नाही . दोघांचेही पाय लटपटत  होते. सगळं  अंग घामाने भिजून गेलं  होतं .   ए. पी. आय. जामसंडे त्यांच्या जवळ आले . ‘  खाड … खाड  … ‘ त्यांनी दोघांच्याही पहिल्या दोन मुस्कटात  मारल्या .  त्यांचा हात जबरदस्तच होता . पहिला रट्टा  पडताच दोघांच्याही डोळ्यासमोर काजवे चमकले . कानशिलं  गरम झाली . डोकं बधिर झालं . त्या तडाख्याने दोघेही  होलपडून बाजूला पडले .