तप

शांत स्वरांची सात्विक वृत्ती
कधी ऐकतो अंधारातील
कधी झोंबतो पहाटवारा
शाल तोकडी घेता वत्सल

मनी कुणाच्या बीज रुजवितो
बीजातुन कधी स्वये उगवतो
खडकाची मुळी तमा न धरता
मातीतुनी पालवी घडवितो

वनवासी सोयरे नसो, पण
रत विश्वाचे भान असे मज
थेंब टपोरे सरसर येता
होऊन कोळी जाळे विणतो

नदी वाहता निर्मळ झुळझुळ
मान-पाठ करुनिया धनुकली
पलाशपानी द्रोण घेऊनी
प्रवाहातले कृमी तारतो

वृक्षांच्या अंतरिचे रूदन
बनुनी पिंगळा स्तब्धसाक्षीने
अपुल्या हृदयी अर्कवून मग
भोवताली कर्कशा घुमवितो