कळी

फुलाला फुलतांना कळीने पाहिले
मोहरलि ती अंतरी काय बरे गवसले
आभाळाच्या आरश्यात प्रतिबिंब पाहतांना
आपल्याच नादात वाऱ्यासंगे डोलतांना

फुलाचे बहरणे, वाऱ्यावर डोलणे
पाखरांचे पाकळ्यांशी गुंजन करणे
आतुर कळीने फुलमस्त पाहिले
आपलेहि वाऱ्यासंगे डोलणे स्वप्निले

परंतु संध्यासमयी फुलाचि एक पाकळी
वाऱ्यासंगे जाऊन दूर उडाली
वाटली हळहळ कळीला त्या पाकळीसाठी
तरिहि मनी मोहरे नादात ती वेडी

हळुहळु फुलाची पाकळी पाकळी
दूरदेशी जाऊन शांततेत निमालि
कळीचे मोहरणे तेथेच थांबले
हादरली कळी पाहुन फुलाचे धिंडवडे

निष्पाप कळी तुटताना गहिवरली संध्याराणी
हलक्याच प्रकाशामध्ये डोळ्यांतुन झरले पाणी

पानांची सळसळ नाही थिजलेली अवघी सृष्टी
अन् उनाड वेडा वारा निमिषातच झाला कष्टी

थरथरल्या दुःखी फांद्या भ्रमरांची खंडीत गाणी
संध्येच्या ह्रदयामधली अगतिकता पानोपानी

अनिवार बुडाल्या शोके लतिकाही लेकुरवाळ्या
कोमेजुन झुकल्या खाली सुंदरशा उंच डहाळ्या

फुललेली हजार पुष्पे आक्रंदती मुक बिचारी
नटलेल्या वनराईच्या ही कशी अवकळा दारी

विणलेली अपार स्वप्ने संध्येने कळीच्याभवती
दुष्टांच्या पुरवित मोहा नियतीला पर्वा नव्हती