तटस्थ

किनार्‍यावरी एकटी बैसलेली नदी लाजली चिंब वस्त्रातली
खुले केस सोडून ओलावलेले तिने वल्कले शुभ्र फ़ैलावली
उन्हाने जरी चेहरा लाल झाला तरी गोड गालात ती हासते
समुद्राकडे धावता संभ्रमाने मनी मुग्ध झाली वधू वाटते...

अकस्मात आला नभातून वारा कधी स्पर्शण्याला खुली कुंतले
असे वाटते की जणू हात त्याचे तिच्या मुक्त केसामधे गुंतले
निघाले बटांचे उतावीळ पाणी कसे शांत होणार कायेवरी
दुधी अंग झाकावया घेतलेली निळीगार पाने मुकी बावरी....

तिचे चालणे बोलणे पाहण्याला उभे वृक्षवेली अधाशापरी
शिटी वाजवी कोण काही कळेना नदीकाठच्या उंच झाडावरी ....
कटीमेखला गुंफ़ली कांचनाची अहा गौरकांतीवरी शोभते