नीळकंठ

जिचे हास्य जणू चंद्राचे चांदणे,
पण पलटे कलाकलांनी,
तिला कसे कळावे,
किती होरपळून मेले,
दिवसा सूर्याच्या झळांनी !

जिचे आगमन जणू वळवाचा पाऊस,
पण बरसे आपल्याच लहरीत,
तिला कसे कळावे,
किती चातक आतुर,
पाण्याच्या पहिल्या थेंबास !

जिचे शब्द जणू अमृताचा प्याला,
पण सोबत असे विषकुंड,
तिला कसे कळावे,
किती नीळ्कंठ होऊन गेले,
प्राशाया अमृताचा एक थेंब !