अरुण चिंचकर

तुझी जिन्दगानी फुलांचीच होती , इथे गंध उधळून गेलास तू
अता पाय बागेमधे ठेववेना ... अकस्मात निखळून गेलास तू

अजूनी तुझा भास होतो मनाला , अजूनी तुझा स्पर्शही जाणवे
पिसाने मनाला जसे कुर्वळावे , असा खूप जवळून गेलास तू !

कशी थांबवू आर्त आंदोलने मी , कशी थोपवू अंतरी वादळे ?
सुनामी कशी ही जगावेगळी रे , उभा जन्म ढवळून गेलास तू

युगांचा असा जीर्ण अंधार कोठे , कुणी दूर केलाय का सांग ना ...
समाधान हे की दिव्याच्या प्रमाणे , सुनी रात्र उजळून गेलास तू !

मला वाटलेले तुझ्या संगतीने , फुलावे उन्हातूनही चांदणे ...
'अरूणोदयाने' विरावे जसे दव , तसा हाय, निथळून गेलास तू ...