"मी" माझ्यातली..

"मी" माझ्यातली..

सहजच फोन केला माझ्या सेमिनारला गेलेल्या मैत्रिणीला
म्हटलं बाई, कशी आहेस..
खाणं, पिणं, रहाण्याची व्यवस्था कशी आहे..बरी आहे..?

ती उत्तरली, झकास, अगदी उत्तम
हाॅटेल मस्तच आणि रुम मधे सोबतीला कोणी नाही, हे तर अति उत्तम...

नाहीतर बिन ओळखीच्या, जराशा ओळखीच्या कुणीतरी एकीने सोबतीला यावं..
आणि सोबत म्हणता म्हणता तिच्यासवे आणखीनंच एकटं व्हावं…

तशी काही वाईट नसते ती, चांगलीच असते..
पण आपली आपली नसल्याने तीही कानकोंडी होऊन बसते…

उगाचच वरवरचं बोलतो दोघी..
पण अंतरीच्या जिव्हाळ्याची दोघींमधेही कमी...

पण हा जिव्हाळा असणार तरी कसा..
आणि दोघीनाही हे समजतं, म्हणून जिव होतो कसानुसा...

पण आज आहे मी रूममध्ये एकटी, निवांत..
या एकटेपणाचं काय करु नी काय नको याची पडलीय भ्रांत...

मी म्हटलं, मग काय…?
आता हाॅटेलचा टाॅवेल हातात घेऊन भिरीभिरी गोफण चालवणार की काय..?

की करणार बल्ले बल्ले करत आरशासमोर भांगडा..
आणि आरशातल्या स्वतःच्याच प्रतिबिंबाला देणार सैराट नृत्याचा धडा…

ती म्हणाली कल्पना वाईट नाहीये असं मनमोकळं व्हायची..
पण ही निवांत वेळ मला वाया नाही दवडायची...

इतका मोकळा वेळ नाही मिळत मला सहसा..
तुही ठेव फोन खाली आणि दे मला "मी टाईम" माझा...

संसाराच्या धबडग्यात वेळेचं पार भरीत होउन जातं..
जुनी बिनी तर सोड कालची मी मला सापडणं अवघड होतं...

आज शहरात असूनही मला आठवतेय एकटी मी आणि
गावाकडची गच्ची..
वाटतंय या निवांतपणात ती जुनी मीच मला भेटेल जराशी...

थोडी जरी भेटली तरी एक खूप मोठा सांधा जुळेल..
ती मी च मला सापडले तर पुढचं सारं आयुष्य उजळेल...

मी काहीही न बोलता हळूच फोन ठेवून दिला माझा..
आणि ठेवल्यानंतर तीने न बोलताही ऐकू आलं थँक यू आणि एक अस्पष्ट उसासा..