रिपरिप

रिपरिप (मुक्तछंद)

तुझे बंद ढगाळ डोळे अन्
त्यांतून सरणारा पाऊस
आता ओळखीचा झालाय.
पण एक खरं सांगू का,
पावसाच्या अमाप सरींनंतर
तुझ्या ओठांवर पडणारं,
फिक्कट गुलाबी इंद्रधनु,
मला खरंतर जास्त आवडतं!

तुझ्या मनाच्या या आभाळाला
कुठला असा काठच नाहीये!
अपरिमित अथांग आहेस तू.
म्हणून कधीकधी अवघड जातं
तुझं मन पूर्ण समजून घेताना.
फेसाळत्या अथांग समुद्रालाही
कुठेतरी किनारा लागून असतो.
त्यामुळं तू सागराहून गूढ आहेस.

सुखमय दिखाव्यांच्या चौकटी
न आखल्यामुळेच कदाचित,
तुझे डोळे रिपरिपत असावेत.
कारण आयुष्याच्या सारीपाटात
तुला काही लपवणं जमत नाही.
तू स्वैर, मुक्त, स्वच्छंदी आहेस.
पण आज मात्र सांगावंच लागेल,
तुझ्या मनाचा हा उघडपणा कधी
मला असा आत भावलाच नाही ;
कारण मुक्तत्व ल्यालेल्या अभ्र्यात
खरंतर धुमसत आहेस कायमच!

तुला वाटतं तू अप्राप्य आहेस.
क्षितिजाशी जरा ओठंगून तुला
पहायला आवडतं शूद्र जग,
टपोऱ्या निळ्याशार डोळ्यांनी.
कोणीच तुला गाठू शकत नाही,
हा खोटा विश्वास जोजवत.
पण तुलाही जगाची गरज आहे
हे तुला लक्षातही नसतं कधी.
तुझे टपोरे अश्रू सामावून घ्यायला
लांबवरचं जगच समोर येतं ना!

कधीकाळी तुला या असण्याचा,
अहंकारही भरुन आला असेल.
पण मला तुझं पारदर्शी मन
स्फटिकासारखं वाचता येतं.
तुझ्या या एकाकी असण्याचा
खरंतर तुला फार वीट आलाय.
तुला तुझ्या मनाच्या पोकळीत
एखादं स्थिर अस्तित्व भरायचंय.
पण सगळे व्यग्र असतात स्वतःत
अन् याचाच त्रास होतो तुला, खूप!
आज ना खरं सांगून टाक मला,
याचसाठी तुला टपोऱ्या अश्रूंनी
जग भिजवून टाकावं वाटतं ना?

तू कधी कोणाशी बोलत नाहीस.
मूकपणे सोसत राहतं तुझं स्वपण.
तुझे उनाड दिशाहीन विचार मात्र
करतात कधीमधी मोठा गडगडाट.
पण त्यांवरही करवादतं मन तुझं.
खरंतर तुझा कंठ पाझरु लागला,
तर सारं जग चूप होईल कायमचं
आपापल्या माना खाली घालून.
पण तो तर तुझा स्वभावच नाही.

जगानं वेगळ्या पारड्यात तोललं,
तरी मला काही त्याची पर्वा नाही.
माझ्या नजरेत तू सामान्य आहेस.
आयुष्याच्या उजाडपणात जगताना
तुलाही झळा सोसाव्या लागतात.
तूही तुझ्या अश्रूंचा पाऊस पाडतेस
मनाचे साचले ढग ओथंबून गेले की.
अखेर कोणी आपलं नाही मानून
तूही थंड होत जातेस शेवटी.
याला असामान्यत्व का म्हणू?

- © द्वादशांगुला

(शीर्षक बदलले आहे (३ वेळा ) .. क्षमस्व )