नैरोबी हे माझे आवडते शहर. एक कारण वर्षभर असणारे सुखद हवामान आणि दुसरे म्हणजे तिथे भरभरुन फुलणारी फुले. दूधाची, फळे आणि भाज्यांची रेलचेल ही देखील कारणे आहेतच.
मध्यंतरी एकदा व्हाया नैरोबी आलोच होतो पण त्यावेळी मोजके तास ट्रांझिट मधे होतो, शहरात जाता आले नाही.
यावेळेस माझे लुआंडा नैरोबी विमान तासभर लेट झाले आणि मला नैरोबी मधे मुक्काम करावा लागला. हॉटेल
वगैरे व्यवस्था, केनया एअरवेज ने केली होती. माझ्या हाताशी अर्धा दिवस होता आणि त्याचा भरपूर फायदा मी
घेतला.
ज्या हॉटेल मधे मुक्काम होता, तिथूनच मी एक टुअर घेतली आणि काही ठिकाणांना भेट दिली, थोडा वेळ मी ज्या
भागात ( नैरोबी वेस्ट ) रहात होतो, तिथे भटकलो. त्याची हि चित्रमय झलक.
1) साधे बाभळीचे झाड केनयात असे ताडमाड वाढते
नैरोबी शहराला जवळ जवळ लागूनच त्यांचा नॅशनल पार्क आहे. तो खुपच मोठा आहे पण त्याला लागूनच
नैरोबी सफारी वॉक, प्राण्यांचे अनाथालय वगैरे आहे. त्या पार्क मधे सिंह, बिबळे, चित्ते, हरणं, जिराफ, झेब्रा,
शहामृग वगैरे प्राणी सहज दिसतात. त्याला लागून असलेल्या एका पार्कात काही प्राणी आहेत तिथे मी भेट दिली.
तिथले प्राणी आहेत रुबाबदार पण पिंजर्यात असल्यामूळे फोटो नीट काढता आले नाहीत.
2)
3)
4)
5)
a data-flickr-embed="true" href="https://www.flickr.com/photos/dineshda/29956445810/in/album-721576750902..." title="DSCN2301">
6)
केनयामधील प्राण्यांबद्दल माझे आणखी एक निरिक्षण म्हणजे ते प्राणी विमानांना आणि माणसांना अजिबात बूजत
नाहीत. अगदी नजरेला नजर देऊन बघतात.
7) हे रानडुक्कर रस्त्यावरच होते.
8) ही पण ( शांतपणे रस्ता मोकळा व्हायची वाट बघत होते )
नंतर नैरोबीतल्या काझुरी फॅक्टरीला भेट दिली. या फॅक्टरीत सिरॅमिक चे मणी तयार करतात. हे मणी हातांनीच
तयार करतात. मग त्यांचे रंगकाम करतात. हि सर्व प्रक्रिया तिथे बघता येते. तिथे अर्थातच विक्रीव्यवस्था आहे,
पण त्यातून काही मणी निवडणे म्हणजे महाकठीण काम आहे.
9)
हि फॅक्टरी नैरोबीतल्या करेन भागात आहे. या भागात नैरोबीतल्या अतिश्रीमंत लोकांची घरे आहेत पण ती घनदाट
झाडीत लपलेली आहेत. त्या भागातून गाडीने फिरतानाही खुप छान वाटते. तिथल्या रस्त्यांचे काही फोटो देतो आहे.
10)
11)
12)
नंतर मी जिराफ सेंटर ला भेट दिली. ( हा थोडा पैसे कमवायचा प्रकार वाटला मला पण ठिक आहे )
या भागाला लागून जे जंगल आहे तिथले काही जिराफ आपल्याला जवळून बघता येतात. त्यांना हाताने भरवता येते.
त्यांना खाण्यासाठी म्हणून काहि प्रकार आपल्या हातात देतात आणि ते बघून काही जिराफ तिथे बांधलेल्या एका
गॅलरी जवळ येतात. जीभ लांब करून ते आपल्या हातातले खाणे खातात. मी तिथे ऊभा होतो, तर एका जिराफाने
माझा गालच चाटला. ( अजून शिरशिरी येते तो स्पर्श आठवून ) तिथे सुवेनियर शॉप आहे. तिथल्या झाडांवर
मला दोन वेली आढळल्या आणि त्यांची फुले फारच सुगंधी होती.
13)
14)
15) जिराफाचे अगदी जवळून दर्शन
16) तिथल्या सुवेनियर शॉपचे कल्पक डिझाईन
17 ) हिच ती सुगंधी फुले
18 ) हि फुले पण सुगंधी होती
नंतर तिथल्या हत्तींच्या अनाथालयाला भेट दिली. ही जागा पर्यटकांसाठी फक्त दुपारी अकरा ते बारा, या वेळातच
उघडी असते. या वेळात तिथे हत्तींच्या पिल्लांना दूध पाजण्याचा कार्यक्रम असतो. जवळ्यच्या जंगलातून हि आईविना
असलेली पिल्ले हाकारत आणतात. ती आणताना बालगजाननांचा भास होत राहतो. आल्या आल्या बाटलीने
जवळजवळ ५/६ लिटर्स दूध, घटाघट पितात आणि मग खेळायला सुरवात करतात. चिखलात लोळणे, अंगाला माती
फासणे, एकमेकांना ढूश्या देणे असले चाळे सुरु करतात. त्यांना बघणे फार मौजेचे असते.
हि पिल्ले मोठी झाल्यावर त्यांना जंगलात सोडायचा प्लान आहे. माझ्या मनात मात्र वेगळे विचार आले. आफ्रिकन
हत्ती, आपल्या आशियाई हत्तींपेक्षा वेगळे असतात. ते आकाराने आणि ताकदीनेही मोठे असतात. पण ते
माणसाळत नाहीत ( म्हणजे आपल्याकडच्या प्रमाणे त्यांना देवालयांच्या सेवेला जुंपलेले नसते कि त्यांच्याकडून
ओझी व्हायली जात नाहीत. ) तरीही केनयातील हत्ती आणि तिथली माणसे यांच्यात एक भावबंध आहे. तिथल्या
वाळवंटात पाणी शोधायला हत्तींची मदत होते ( म्हणजे हत्ती जे पाणी शोधतात ते माणसे वापरतात ) आणि
कृतज्ञता म्हणून हत्तींसाठी ते लोक पाणी काढून ठेवतात. याचे चित्रीकरण बीबीसी ने ह्यूमन प्लॅनेट मधे केलेले आहे.
तर ही पिल्ले पुढे माणसांशिवाय राहू शकतील काय ? त्यांना बाकीचे हत्ती स्वीकारतील काय ?
19)
20)
21)
22 ) एका बाजूला हत्तींचा खेळ चालला होता, तर तिथल्याच एका टेबलावरून हा त्यांच्यावर लक्ष ट्।एवून होता.
त्यानंतर मी नैरोबी वेस्ट भागात भटकलो. तिथे फुललेला झकरांदा, दिल्ली सावर बघितली, जून्या सुपर्मार्केट
मधे थोडीफार खरेदी केली, तिथल्या झाडांवरची कोरी पक्ष्यांची घरटी बघितली... आणि अर्थातच फुले टिपली.
23 ) केनयामधला भरभरून फुललेला झकरांदा
24 ) झकरांदाचा क्लोज अप
25 ) हि माझ्या घरामागची गल्ली
26 ) या फुलांवर मी एक लेख लिहिला होता
27 ) हि कोरी पक्ष्यांची वसाहत
28 ) दिल्ली सावर
29 )
30 )
31 ) अगदी नखाएवढी होती हि फुले
32 ) जास्वंदीचा वेगळा प्रकार
33 )
34 )
35 )
36 )
37 ) आघाड्याचा तूरा
38 ) सुझन
39 )
40 ) अगदी खोटी वाटेल अशी, पण खरी वेल
41 )
परत कधी येऊ... असा विचार करतच विमानतळावर परत आलो.
मस्त मस्त सुंदर प्रची,
मस्त मस्त सुंदर प्रची,
छान फोटो. दॄष्य मेजवानी अनाथ
छान फोटो. दॄष्य मेजवानी
अनाथ हत्तींबद्दल वाचुन वाईट वाट्ले. त्यांना हात लावायची इच्छा झाली.
अमा, शाकाहारी लोकाना पण
अमा,
शाकाहारी लोकाना पण नैरोबी भरपुर पर्याय उपलब्ध आहेत. अनेक शाकाहारी हॉटेल्स आहेत. गुजराथी, पन्जाबी जेवण उपलब्ध आहे आणि ते अत्यंत चवदार असते.
अमि,
ती हत्तीची बाळे माणसांची अजिबात दखल घेत नाहीत. एकमेकांना ढुशी देताना कधी कधी एखादे पिल्लू प्रेक्षकांकडे ढकलले जाते, कधी कधी ते आपणहून माणसांजवळ येतात.
हत्तीच्याच काय सिंह वगैरे प्राण्यांच्या पिल्लाना हाताळायची पण सोय आहे नैरोबी मधे.
वॉव फोटोज.. नैरोबी दर्शन
वॉव फोटोज.. नैरोबी दर्शन बद्दल धन्यवाद दा..
मस्तच प्रचि दा... मन प्रसन्न
मस्तच प्रचि दा...
मन प्रसन्न झालं..
का तर मला लोकांनी प्राण्यांबरोबर राहिलेलं आवडत नाही... म्हणजे ते (लोकं) त्यांच्यामधे (प्राण्यांमधे) राहिलेले आवडतं मला पण प्राण्यांना स्वतःबरोबर ठेवलं कि जीवावर येत ..
चित्ता आणि सिंह... दोघेही
चित्ता आणि सिंह... दोघेही मस्तच.. मला बघायचे आहे..
एकदा गीर ची सफर करावी म्हणते..
आत्ता काही दिवसांपूर्वी कात्रज मधे गेली होती.. सर्वात जास्त ओढ तिथल्या सापांची आणि वाघाची..
पांढरा वाघ खुप थकलेला दिसला मला.. तोच नेहमीचा बेंगॉल टायगरने खुप पळवलं आम्हाला... खुप खुप खेळला.. इकडे तिकडे पळणं, गवतात लोळणं सगळी मज्जाच मज्जा..
मग आठवली जिम कॉर्बेट आणि अतुल यांची पुस्तके.. काय त्याचा रुबाब... त्याची टेरिटोरी प्र्त्यक्षात कसली मोठ्ठी असते आणि इथं त्या एवढुश्या खुराड्यात त्याला ठेवलं जातं हा विचार करुन एकदम कससं झालं..
खरं तर साध्या पोपटाला पन पिंजर्याआड बघवत नाही मला.. कुत्र्यांना साखळीने बांधुन ठेवलेल आवडत नाही (ऑफकोर्स त्याला ट्रेन करुन मग मोकळ ठेवायच्या मताची आहे मी) तर इथं तो एवढा राजबिंडा प्राणी त्या छटाकभर जागेत ठेवलेला बघुन उदास व्हायला झालं अन् मग लगेच काढता पाय घेतला..
प्राण्यांना पिंजर्यात
प्राण्यांना पिंजर्यात ठेवलेले मलाही आवडत नाही. नैरोबीच्या नॅशनल पार्क मधे ते मुक्तपणे फिरत असतात आणि ते सहज दिसतातही. पण होते काय कि, एखाद्या सिंहाने शिकार केली असेल तर सर्व प्रवासी गाड्या त्याच्या सभोवती जमा होतात. आणि तो पठ्ठ्या पण त्यांना न बिचकता शिकारीवर ताव मारतो.
अॅनिमल सफारी हे पुर्व आफ्रिकेतील देशांचे ( केनया, युगांडा, टांझानिया ) उत्पन्नाचे महत्वाचे साधन आहे. आणि तिथे वन्य जीवांची देखभालही चांगली केली जाते. भारतातील चित्ता कधीच नामशेष झाला पण केनयात तो अजून टिकून आहे.
वाघाच्या तुलनेत बिबट्या आणि त्याच्या तुलनेत चित्ता आकाराने खुपच लहान असतात, पण त्यांची दशहत जबरदस्त असते.
आयला दिनेशदांचा धागा अन कसा
आयला दिनेशदांचा धागा अन कसा मिस झाला बुआ??? एकच नंबर धागा आहे हा तर
मला कॉर्बेट ची पुस्तक वाचुन
मला कॉर्बेट ची पुस्तक वाचुन वाघ कमी पण बिबट्याचीच भिती जास्त वाटते.. असो..
भारतातील शेवटचा चित्ता १९५१ मधे मारल्या गेला..
मध्यंतरी भारतीय सरकारने भारतात काही चित्ते आयात करुन त्यांना जोपासण्याचं ठरवलं होत असं वाचण्यात आलं पण लोकांची या गोष्टीला तीव्र नाराजी आहे त्यामुळे हा मुद्दा अजुन ऐरणीवर आणला नाहीए अस ऐकलय मी...
वाघ, बिबट्याच्या मानाने सिंह खरच राजासारखा राहतो अस बर्याच वाचनाअंती दिसतयं..
माणसांना बिचकण दूर ते त्यांच्याकडे ढुंकुनही पाहत नाही अस सगळीकडे वाचलय अन आता इथही..
छान दर्शन घडवलं दिदा.. परत एकदा.. _/\_
Pages