कडाह प्रशाद

सोन्याबापु, डोळे पाणवले वाचताना.

दलीया चा करता येइल का हा कडा ?

नक्की करुन बघणार. गुरुद्वारातलं पवित्र, अगत्यशील वातावरण बद्द्ल अनुमोदन. आमच्या इथे गुरुद्वारामध्ये सुस्थितीतल्या लोकांना तिथली जमीन पुसताना, इतरांच्या चपलांची धूळ पुसताना बघितले आहे. आपला अहं पूर्ण विसरुन लोकं तिथे सेवा करतात.

मस्तय . हा प्रसाद मी खाल्लाय लहानपणी शेजारच्या पंजाबी कुटुंबाकृपेने. दरवर्षी त्यांच्याकडे कसलीशी पूजा असायची . बिल्डिंगामधल्या सर्व लहान मुलींना झाडून आमंत्रण असायचं . गोल गोल फिरून मुलींची पूजा करायची आणि प्रसादाच्या ताटात हा शिरा , उकडलेले चणे , आणि काहीसे पैसे मिळायचे . हा शिरा अत्यन्त गोड आणि यम्मी लागतो ! अहाहा !!
मोठे झालो आणि संपली ही मजा . असो

सोन्याबापू उत्तम पोस्ट . गुरुद्वारातल मोकळेपण अनुभवलंय .

छान आहे. जायला हवं गुरुद्वारात, प्रसाद घ्यायला आणि सेवाही करायला.

मी डोंबिवलीच्या मानपाडा रोडवरील जैन मंदिरात (देरासर) गेलेय, मी एकदाच गेले. बहिण गेलीय जास्त वेळा. कोणीही आम्हाला काहीही विचारलं नाही. जैन धर्मात पण वेगवेगळे पंथ आहेत, त्यामुळे वेगवेळ्या ठिकाणचे अनुभव वेगवेगळे असतील कदाचित. आमच्यापुढे पण एक आहे जैनमंदिर छोटंसं, तिथे मात्र ओळखीच्या जैन बाईबरोबर गेले होते, तीच म्हणाली चल आत माझ्याबरोबर. अर्थात दोन्ही ठिकाणी मी एकेकदाच गेलेय.

फ्रिमॉट गुरुद्वारा मधे या प्रसादा साठी आणि गरम फ्रेश लंगर जेवायला जायचे
खमंग असतो हा प्रसाद.. मन तृप्तं होतं...अमृततुल्य वगैरे शब्द याच्यासाठीच !

फ्रिमॉट गुरुद्वारा मधे या प्रसादा साठी आणि गरम फ्रेश लंगर जेवायला जायचे <<< हा प्लान खुप महीन्यांपासुन पेन्डिंग आहे, आता जायलाच पाहीजे.

काय इंटरेस्टींग रेसिपी आहे ..

वर विचारलेल्या प्रश्नांमध्ये माझीही भर ..

>> पाणी कणीकेच्या ३/४ घ्या

जाडसर कणिक असेल तर तिप्पट पाणी आणि माऊ, बारीक, फाईन असेल तर ३-४ पट की तीन चतुर्थांश पट?

आधी एकदा खाऊन बघायला हवा हा कडाह प्रशाद ..

बापू, सल्लाम या अंकलना.. जोकमधले सरदार प्रत्यक्षात कधी भेटतच नाहीत.. प्रत्यक्षात भेटतात ते असेच दिलदार.

अन्जू, सगळ्याच जैन मंदिरात असे होत नाही. ज्या जैन मंदिरात पहारेकरी ठेवले असतात तिथे हे होतेच होते. ही लोक कार्ड सुद्धा मागतात मंदिराचे कार्ड आहे का? असे विचारतात. अकोल्यात कन्ट्रोल रुम जवळ एक जैन मंदिर ते फार सुरेख आणि मोठे आहे. बहुतेक दगड संगमवरी आहेत. १९७९ मधे बनवले आहे. तेंव्हा रांगोळी घरी करण्यासाठी तिथे पडलेले संगमवरी दगड्/चुरा घरी नेऊन आम्ही खलबत्त्यात तो चुरा कांडून त्याची रांगोळी करायचो. पण मंदिर आतून दिसले नाही कधी. बाहेरुन फार सुरेख दिसते. आतमधे प्रवेश देतच नाही इतर धर्माच्या लोकांना.

भाजीबाजारात अजून एक जैन मंदिर आहे तिथे मात्र आतमधे गेलो तर कुणीच अडवत नाही. तिथे जैन खाकरा वगैरे उपहाराचे पदार्थ मिळतात.

"जोकमधले सरदार प्रत्यक्षात कधी भेटतच नाहीत.. प्रत्यक्षात भेटतात ते असेच दिलदार."

किती सुंदर वाक्य दिनेशदा!

मस्त पाकृ!
सोन्याबापुंचा अनुभवही मस्त.

टेस्ट फॉर लाईफचा एक पंजाबी आटा मिळतो, तो आणून त्याचा कडा प्रशाद केला पाहिजे.

टेस्ट फॉर लाईफ खूप छान आहे. मराठीमधली पीडीएफ मस्त वाटली वाचायला. पुण्यात कुठे त्यांची घरपोच सेवा आहे का?

या धाग्यावरचे प्रतीसाद खूप आवडले.
सर्व जैन मंदिरांत प्रवेश बॅन नसावा, द्वारका ट्रिप मध्ये एक दोन जैन मंदिरात गेल्याचे आठवते.

मस्त पाककृती आणि एकसे एक प्रतिसाद. सोन्याबापूंच्या पोस्टस नेहमीप्रमाणेच समर्पक.

हे जैन मंदिरांचं असं काही कधी अनुभवलेलं नाही. नुकतेच माऊंट अबूच्या दिलवाडा जैन मंदिरात सगळीकडे व्यवस्थित फिरून दर्शन घेऊन आलो. दादरच्या जैन मंदिरातही कित्येक वेळा गेलेलो आहोत. तिकडे केशर/ काजू कतली वगैरे प्रकार खूप चांगले मिळतात, ते घ्यायला कधी गेलो तर दर्शन घेऊन यायचो आम्ही. कधी कोणी अडवलेलं नाही.
गुरुद्वारात कधीच गेले नाहीये आत्तापर्यंत.

मस्त पाककृती आणि एकसे एक प्रतिसाद. सोन्याबापूंच्या पोस्टस नेहमीप्रमाणेच समर्पक.>> +१

मस्त पाकृ! मणिकरण, नांदेड, अमृतसरला २ हा प्रसाद खाल्लाय ... अजुनही जीभेवर चव रेंगाळतेय... हेमकुंडला मिळणारा चहा व खिचडी वा! क्या बात! माझ्या जवळ शब्द नाहीयेत... प्रेमाने, अगत्याने खाऊ घालतात... ब्लँकेटची, गरज पडल्यास प्राणवायुची सोय .... सलाम, प्रणाम!
सोन्याबापु डोळे पाणावले ...

आहाहा! गुरुद्वारामधला प्रशाद्दा.. त्याची चवच वेगळी येते. आणि लंगरवाली दाल पण घरी बनवता येत नाही.

याला कडा म्हणतात ते त्या लोखंडी परातींवरून. आमच्याकडे घरी मात्र कडा सुजीचाच करतात शक्यतो. पण तुपाचं प्रमाण मात्र असच. लग्नानंतर पहिल्यांदा नवी नवरी स्वैयंपाकघरात येते त्यावेळी तिच्या हातून कडा करून "गोतल" करतात. गोतल म्हणजे सगळ्या भावकीला जेवण द्यायचं.१००+ जणांसाठी हा कडा करायचा होता मला. अंगणात मोठ्या गॅसवर हे भलं मोठं कढई आणि परातीच्या मधलं भांडं ठेवलं होतं. आणि मग चुलत साबा म्हणाल्या इसमे सुजीका हलवा बनाना है. माझा तोपर्यंतचा मराठी अनुभव - वाटी-अर्धी वाटी रव्याला चमचा भर त्पावर भाजून शीरा करायचा. त्या भल्या मोठ्या भांड्यात डबाभर देसी घी घालून त्यात रवा घातला त्यांनी. तो रवा चक्क तुपात पोहत होता. मला असला हलवा येत नाही हे मी तिथेच डिक्लेअर करून टाकलं. मग त्यांनी माझा हात धरून १-२ वेळा कडची फिरवली त्यात आणि माझ्या हातानी त्या रव्यात साखर टाकली. बाकी सगळं त्यांनीच केलं. आणि हो आमच्या कडच्या कड्यात किसलेलं खोबरं आणि किसमीस पण घालतात.

आता इतक्या वर्षांनी सुद्धा मला तसला हलवा जमत नाही. नवरात्रात अष्टमीला साबा कडा बनवतात तो अप्रतिम असतो.

अल्पना, मस्तच आहे किस्सा ..

आता खरंच खूप उत्सुकता लागली आहे ऑथेन्टिक कडा प्रशाद खायची ..

मस्त रेसिपी!
साखर वितळवताना नुसती साखर ठेवली तर साखरेचं कॅरेमल होईल. तर ते तसं अपेक्शीत आहे का?

गुरुद्वारात कधीच गेले नाहीये आत्तापर्यंत

मीही. जवळच आहे खरेतर. आता एकदा नक्की जाईन. पण लंगर कधी असतो हे विचारायची लाज वाटेल साधारण १२ १ च्या सुमारास जावे आणि सुमडीमध्ये लंगर खाऊन यावे..

मस्त रेसिपी! सोन्याबापू आणि अल्पनाच्या पोस्ट्सनी आणखी बहार आणली आहे. आता लवकरच हा प्रकार थोडया प्रमाणात करुन बघणे आले!

सोन्याबापू आणि अल्पनाच्या पोस्ट्सनी आणखी बहार आणली आहे >> +१

आता मलाही खावासा वाटतोय .
एक सरदार मित्र होता माझा , पण त्याच्याघरी नेहमी ऑथेन्टिक छोले-पूरी , आलू परोठे असे प्रकार खाल्ले आहेत.
आता कधी त्याच्या घरी जाणं झाल तर नक्की विचारेन .

मस्त पाकृ..
गुरुद्वारा मधे एकदाच गेली आहे.. नांदेडच्या..
छान वाटतं आणि प्रसाद सुद्धा आहाहा..
बापू पोस्ट छानच..

जोकमधले सरदार प्रत्यक्षात कधी भेटतच नाहीत.. >> +१

रेसिपी म्हणुन वाचणार नव्हते, पण बरं झालं पाहिली. छानसे प्रतिसाद आणि यम्मी रेसिपी मिस झाली असती.

बर्याच गुरुद्वारामधे कडाह प्रशाद खाण्याची संधी मिळाली. पण अमृतसरमधली टेस्ट अप्रतिम आणि हेवनली ! पुर्ण परिसर त्या खमंग वासाने दरवळत असतो. जेवुन गेलं असेल तरी खावासा वाटेल असला वास असतो, गुरु द्वारामधे ( फक्त अमृतसर नाही तर सगळ्याच. अगदी माझ्या घराच्या बाजुला असलेल्या छोटुश्या गुरुद्वारामधे पण) अतिशय स्वच्छता असते. सतत गुरुबाणीचा नाद, खमंग वास आणि पांढर्‍या शुभ्र कपड्यांमधले सरदारांची जा-ये, हे कोणत्याही गुरुद्वारामधं वातावरण. खरंच प्रसन्न आणि पवित्र वाटतं.

सरदारांची दिलदारी किती तरी अनुभवली, पण माझ्यासाठी चंदीगढ ते हिमाचल बाय रोड केलेला प्रवास हा अ‍ॅमेझिंग अनुभव होता. निसर्ग, पंजाब कंट्रीसाइड, हॅन्ड्सम सरदार्स ....... पण माझ्यासाठी वेगळाच खास अनुभव म्हणजे रस्तोरस्ती लावलेले लंगर ( अनेकवचन लंगर्स होतं का? ).

आनंदपुर साहिबला काही उत्सव चालु होता. हजारो गाड्या भरभरुन लोक आनंदपुरला येत होते. त्या उत्सवासाठी असेल किंवा रुटीन असेल माहित नाही, पण दर २-३ किमी वर लंगर होते. लाउड स्पीकरवर मेन्यु अनाउन्स होत होता ( अगदी जहिरातीच्या टोनमधे ) एवढंच नाही तर रस्त्यावर उभे राहुन, कार्स अडवुन ते आग्रह करत होते जेवायला येण्याचा. काही ठिकाणी चना, जिलेबी, इतर स्वीट्स द्रोणात भरुन कारच्या खिडकीतुन आत घुसवत होते, म्हणजे थांबायचं नसेल तरी घ्याच असा आग्रह. अगदी टोकाचा आग्रह आणि हे सगळं विना मोबदला. सतत १००-१५० किमीवर सतत खाण्याचा मारा होता. आपल्याकडे रस्तोरस्ती आणि खेड्यात पाहिलेल्या गरीब आणि उपाशी लोकांच्या आठवणीमुळे हा आग्रह अगदी निराळा आणि शॉकिंग वाटला मला. आय विश, अशी सुबत्ता देशात सगळीकडे असावी...... बाकी लक्सरीज नाहीत तरी खाण्यापिण्याच्या बाबतीत समानता यावी.