गझल -

गेलो सांभाळत माझा म्हणुनी मी ज्याला त्याला
सोबत माझ्या अन्य कुणी कुत्रा सोडुन ना आला

काळ भिण्यातच वैऱ्याला का आयुष्याचा गेला
वार कसा मम मित्राचा सहजच पाठीवर झाला

असते माया अपुल्याजवळी तोवर सच्ची नाती
दिसती पक्षी सोडुन जाता वठलेल्या वृक्षाला

परगावाहुन परताया करता थोडा आळस मी
अश्रू पाझर तव नयनी अवकाळी वर्षावाला

पाहुन दु:खा पाझरती ढग माझ्या डोळ्यामधले
दुष्काळाला बघुन दया वाटावी आकाशाला ..
.