सिंगापुरातील खाद्यसंस्कृती (भाग-पहिला)

मला इथे सिंगापुरमधे येऊन तब्बल २० वर्ष पुर्ण झालीत. ३० वर्षाचा पुर्ण होता होता इथे आलो तो इथे इतके वर्ष होतील असे तेंव्हा जराही वाटले नव्हते. अगदी माझ्या पहिल्याच दिवशी मी भुकेजल्या पोटी अन्न शोधायला बाहेर पडलो आणि समोर दोन मोठी कावसे उलटी टांगलेली होती आणि त्यांच्या तोंडातून काळेकुट्ट लाल लाल भडक रक्त वाहत होते.

मी ते दृश्य बघून खंतावलो. त्यापुढे दोन पाऊले टाकली तर .. इथे माकडाच्या मेंदुचे सुप मिळेल अशी पाटी होती. त्याही पुढे गेलो तर सी-फुड ह्या नावाने परिचित असलेले अनेक जलचर प्राणी मला तिथे भेटले. मी जिथे उभा होता.. अर्थात गोल गोल फिरत होतो त्याला फुडकोर्ट असे नाव होते. सिगांपुरमधे आपल्या भारतातल्यासारखे हॉटेल्स, रेस्टॉरंट ह्यांच्यापेक्षा फुडकोर्ट च जास्त आहेत. आणि, सॅड टु से पण बहुतेक ठिकाणी खायला प्यायला सीफुडच जास्त प्रमाणात मिळते. अशा ह्या देशात तब्बल २० वर्ष राहूनही माझा शाकाहार भ्रष्ट झाला नाही ह्याला कारण म्हणजे मास चाखायची माझी कधीच च च हिम्मत झालेली नाही. माझं आणि मासाहारचं प्रचंड मोठ्ठ द्वंद्व आहे. जे कधीच मिटणार नाही! आमच्यात एक फार मोठी दरी होती, असेल आणि राहील.

माझ्या बालपणी मी आणि माझी बहिण आम्ही एकमेकांचे कान दोन्ही हाताचा डायगोनल करुन धरत .. च्याऊ म्याऊ घुगर्‍या खाऊ. पाळण्या खालच्या घुगर्‍या खाऊ असे काहीतरी म्हणत नंतर खूप जोरात हसायचो. तो खेळच तसा फार फनी होता. माझ्या वाट्याला घुगर्‍या (अख्ख्या तुरीच्या दाण्याची उसळ म्हणजे घुगर्‍या) आल्या नाहीत पण च्याऊ म्याऊ जेवण रोज बघायला मिळतं आणि रोज मला प्रश्न (उत्तर अपेक्षित नसलेला प्रश्न) पडतो की ही लोक हे अन्न कसे खातात!!! म्हणजे मला कुणाच्याही संस्कृतीचा अवमान करायचा नाहीये पण तरीही जे काही चालत फिरत सरपटत ते सगळ चिनी लोकांच्या पोटात जातचं जातं! शाकाहारी अन्नाचा जराही गंध नसलेली रेस म्हणजे चिनी लोक. इथे जे मॉक मीट मिळते ते शाकाहारी असते पण ते बघून असे वाटते की हे मॉक मीट नसून खरेखुरे मास आहे. ह्या लोकांच्या पोटात मॉकमीट मधून भाज्या वगैरे जात असतील पण केवढी ही मानसिकता! (आणि त्यांना दोष देता देता मग मलाही माझे हसायला येते की ते अन्न शाकाहारी दिसत नाही म्हणून मी मॉक मीट ग्रहण करत नाही. शेवटी मग मी आणि ते सारखेच की!)

माझे अनेक मित्र आपण शाकाहारी आहोत म्हणून स्वतःला कमी लेखत लेखत शेवटी मासाहारी बनली. एक मुलगी मेघना तिचे नाव. एके दिवशी मला भेटली. चांगली शाकाहारी होती. आणि म्हणाली आज मी परागला मास खाऊनच दाखवते. खरच तिने डक राईस मागवला आणि तो पुर्ण खाऊन दाखवला. आपण मास खाल्ले म्हणून तिच्या चेहर्‍यावर एक विजयी भाव उमटला होता. आणि मी ह्या कोडयात सापडलो होतो की नक्की काय बाजी मारली हिने ही हिला मास खाल्ले म्हणून इतका आनंद होतो आहे.

सिंगापुरमधे चिनी, मलय, ईंडोनेशियन, जॅपनिज, भारतीय-मुस्लिम, भारतीय-मलय, भारतीय, कोरियन, फिलिपीन अशा वेगवेगळ्या पद्धतीचे जेवण एकाच ठिकाणी मिळते. ह्यामधे एक भारतीय जेवण बाजूला काढले तर बाकी पद्धतीचे जेवण जवळपास सारखेच दिसते. निदान मला तरी ह्या सगळ्यात सी-फुड असते म्हणून ते सारखेच वाटते. खूप वर्षांपासून मी इथे ईंडोनेशियाचा एक पदार्थ ऐकतो आहे - "मी-गोरे" पण हा मीगोरे नक्की कसा दिसतो हे काही मला अजून कळलेले नाही. मी कित्येकदा फुडकोर्टात गेल्यानंतर कुठे अभारतीय शाकाहारी अन्न कुठे मिळते का म्हणून प्रयास केलेले आहेत पण ह्या लोकांना चिकन पावडर, कुठल्या तरी मासाचा अर्क कमीतकमी हे घातल्याशिवाय त्यांचे अन्न शिजत नाही. वर आपल्याला सांगतात की ह्यात मास नाही पण एक जरी घास तोंडात टाकला की लगेच कळते ह्यात काहीनाकाही घातलेले आहे. माझा भ्रमनिरास चिक्कार वेळी झालेला आहे. आता तर मी वाट्यालाच जाणे सोडले.

हो.. पण इथल्या खीरी माझ्या प्रचंड आवडीच्या आहेत. इथले चायनीज डीझर्ट मला फार प्रिय आहे. मुगाची खीर, रेडबीन्सची खीर, रताळ्याची खीर, नाना प्रकारचे नट्स घालून केलेली खीर. कमळाच्या बिया घालून केलेली खीर. ह्या खीरींमधे नारळाचे दुध घातलेले असते आणि ह्या फार गोड नसतात. शिवाय पौष्टिक असतात.

ह्या पहिल्या भागाचा शेवट गोड केला आहे .. आता बघुया दुसरा भाग लिहायला मुहुर्त कधी उगवतो

बी