पसार्‍याची गोष्टं !

मातोश्री वारंवार हिंट द्यायला लागल्या तेव्हा म्हटलं, आता ते जुनं कपाट आवरुनच टाकावं. ( हिमालयाच्या थंड कुशीतला निद्रिस्त ज्वालामुखी जागा होवून ऊसळण्याआधी आवश्यक कारवाई केलेली बरी असा सुज्ञ विचार त्यापाठी होताच.)

तशी 'मी फार हुशार आणि गुणी मुलगी आहे' हे माझं स्वतचं असं मत आहे.आणि ही पोस्ट वाचणारे वाचक माझ्या मित्रयादीच्या कक्षेत येत असल्याने त्यांनाही हे मत पटलेलं असल्याची शक्यता अगदी दोनशे टक्के आहेच.
( )

तर ते असो !

हातात एक ओला रुमाल , टाइम्स ऑफ़ इंडियाचे गुळगुळीत, ग्लॉसी असे दोनचार कागद सोबत घेऊन मी मिशन रद्दी या मोहिमेवर सज्ज झाले. कपाट ऊघडलं तस ते भस्सकन अंगावरच आलं. thanks to my maintaining activity...

सर्वात आधी त्या कपाटातील पुस्तके , स्टिकर्स , कागदपत्रे जे जे काय हाताला लागलं ते पहिलं काढून जमिनीवर ठेवलं. तसं करताच गाठ सोडवलेल्या दोराप्रमाणे कपाट सुट्लंच. जमिनीवर नजर टाकली तर, पसार्‍याने एकूण क्षेत्रफ़ळाच्या पाव टक्के भागावर आपला हक्क सांगितला आहे हे ही लक्षात आलं. ते पाहून 'पाहीलंस ना मी काय सांगत होते ते ! ' असा घरचा आहेर मिळाला. पण त्यासाठी मी (उस्फुर्त आणि सोशिकपणे) ' नळी फूंकली सोनारे, इकडून तिकडे गेले वारे' चा यशस्वी प्रयोग केला.

तर... असोच्च !

आता पाळी होती ती पसार्‍याच्या वर्गीकरणाची. वर्गीकरण करत असतानाच आपण काय कार्टूनगीरी करून ठेवली आहे याचा अंदाज येत होताच. काय नव्हतं त्या पसार्‍यात ! मैत्रीणीनी दिलेल्या ग्रीटिंग्ज कार्डापासून ते वर्गातल्या कंटाळवाण्या तासाला काढलेल्या शिक्षकांच्या व्यंग्यचित्रांपर्यत सर्व काही त्या कपाटाने सामावून घेतल होतं. कंटाळवाण्या तासाला आमची चित्रकला विशेष बहरत असे .पण आमच्या शिक्षकांना त्याच काहीsssएक कौतुक नव्हतं. नाहीतर आपल्या भारतातही पिकासोचा एक अवतार तयार झाला असता. दुर्देव भारताचं ! दुसरं काय.....

पसार्‍याच्या वर्गीकरणाला इयत्तेचं बंधन नव्हत बर का ! त्या बाबतीत आमची दृष्टी पहिल्यापासूनच उदार..
इयत्ता पाचवी ते शैक्षणिक पदवीच्या आवाक्यातलं सारं काही त्यात सुखनैव नांदलेलं . त्यात " कुछ कुछ होता है" चा फ्रेंडशिप बँड सापडला. त्याचा रंग विशेष आवडला होता म्हणून तो दुसर्‍या मैत्रिणीकडून बदलून घेतलेला. दहावीच्या वर्गात असतानाचा पूर्ण वर्गासोबतचा ग्रुप फोटो , कॉलेजमध्ये असताना केलेल्या भटकंतीचे फोटो , कॉलेजच्या बोरिंग लेक्चरला केलेल्या कविता ( शाळेतल्या पिकासोची जागा आता वर्डस्वर्थने घेतली होती ) , वेगवेगळ्या फॅशन मॅगझीन मधले सौदर्यविषयक लेख , ट्रेक विषयक लेख , स्टीकर्स , गॅदरिंग मध्ये संयोजक मोडात असताना काढलेल्या नोट्स ,त्या फीती ,कॉलेजचं मासिक , आयकार्डस असं आणि बरंच काही सापडलं.

चित्रपटांची, दुपारच्या शोजची जीर्ण झालेली तिकिटेही सापडली. पण तो त्या काळातल्या निरनिराळ्या कलांचा आस्वाद घेण्याचा अभ्यासाचा एक भाग होता हे वाचकांनी लक्षात घ्यावे . व्यक्तीमत्व अष्टपैलू असलं पाहिजे यावर आमचा पहिल्यापासूनच भर.....तर ते ही .......

वरील परिच्छेद वाचून शाळा कॉलेज मध्ये आम्ही फक्त उनाड्क्या केल्या असा वाचक वर्गाचा समज झाला असेल तर तो साफ़ चुकीचा आहे हे ' अर्णब गोस्वामी ' शैलीत निदर्शनास आणून देऊ इच्छिते . पसार्‍याचा काही भाग विज्ञान विषयाचा प्रयोगवह्या , इंग्लिशची अवांतर पुस्तके , काही पेपर्स वगैरेनी व्यापलेला होता. आवडता विषय असलेल्या गणित विषयाच्या पुस्तकांचा त्यात अधिक भरणा होता ( ही आपली उगाच माहिती ) . पुढे त्यात मॅनेजमेंट , अकाउंटिंग , लॉ वगैरे पुस्तकांची भर पड़त गेली.

ओह येस ! करियर विषयक पुस्तकांची यादी ध्यानात घ्यावी लागेलच. तिरिमिरित येऊन ग्रंथालयात काढलेल्या नोट्स, क्लासेसच्या नोट्स , परीक्षेसाठीच्या ख़ास झेरॉक्स, केलेल्या नोट्स , बंक केलेल्या पिरियड्सच्या नोट्स असं वैविध्य त्यात होतचं. काही ख़ास कापून ठेवलेली कात्रणही सापडली. ( हां गुण पिताश्रीकडून उधार ) Kindly look to versatility point..

आता वर्गीकरण झाल तर पाळी आली रद्दीत वस्तू द्यायची . मग आमची घालमेल सुरु झाली . हे देऊ की ते देऊ ? ते राहु देत ना .पुस्तक ! पुस्तक अजूनही उपयोगी पडू शकतेच ना वगैरे वगैरे .. मग पसारा संग्रामात फसलेल्या या अभिमन्युला बाहेर काढण्यासाठी मातृदेवता पदर खोचून मदतीला आली . त्या आधी ' हिचा सोस काही संपणार नाही , नेहमीच आहे ते ' असे उदगार कानी आले.

त्यात एक दोन वेळा आमच्या लुडबूडीमुळे एक टिपिकल मातोश्री लुक मिळाला. पण आम्ही ही काही कमी नव्हतो .वर्षाआरंभी एचआरला पटवून सुट्टी पदरात पाडून घ्यायची कला अवगत झाली असल्याने रद्दी एक चतुर्थांशने कमी झाली. शेवटी अखेर भैया नामक प्राण्याला बोलावून उरलेला पसारा त्याच्या स्वाधीन करण्यात आला .. त्यातून आलेल्या पैशाच नेहमीप्रमाणेच भेळ, वडापाव केलं ( पैशाच चीज करतात तसं )

ह्म्म्म !

आता ते कपाट व्यवस्थित दिसतं. नीट लावलं गेलयं ना ! सुट्सुटीत वगैरे वगैरे . पसारा काढतानाच एकेक वस्तूचा जीवंतपणा जाणवलेला. त्या आठवणी ती मजा जणू एकमेकांना घट्ट बिलगलेली . अरे ते पेन माटुंग्यावरुन घेतलेल . ते मॅस्कॉट असंच काढलेल . फुटकळ कविता, जुने पुराणे तेव्हा महत्वाचे वाटलेले पेपर्स . बरंच काही .. त्या दोनेक तासात अश्या बर्यावच आठवणी जाग्या झालेल्या. परत एकदा त्या जगात जगून घेतल. शेवटी हर पसारा कुछ कहता है ....

आता ते कपाट थोड शिष्ट वाटतं मला . नाही.., नाही... स्वच्छ झालंय म्हणून नाही. तसे ते स्वच्छ तेव्हाही होतेच . पण तेव्हा ते खच्चून भरलेल. उघडता क्षणीच अंगावर आलेलं .

..

..
आता त्याचा रिकामेपणा जाणवेल इतपत अंगावर येतोय...

...

बट डोंट वरी, ते कपाट कसं भरायच हे ही माहीत आहेच. सुरुवातही केलीये . त्याची गोष्ट नंतर कधीतरी !

... कपाट पुन्हा भरल्यावर !