ती जाते तेंव्हा...

नसतेस घरी तू जेंव्हा ची आठवण आली.

शब्दच नाही आहेत.... काय लिहू .... अगदी खोलवर शिरलं न हलवून गेलं

खरचं...शब्द संपले... हळवी झाले मी पण

काय लिहावं कळत नाही.. नुकतीच आलेली एका अभिनेत्रीच्या आत्महत्येची बातमी आणि आज हे वाचलं.
असा निर्णय घेताना बाळ कसं डोळ्यासमोर आलं नसेल? हाच १ अंतिम पर्याय आहे असं का वाटलं असेल? असे बरेच प्रष्न पडले.
मुग्धमानसी तुम्ही खूप आतून लिहिलं आहे आणि ते जाणवतं.

निशब्द …

मुग्धमानसी वाचून हळवं व्हायला झालं.
'शब्द बापुडे केवळ वारा ' हे खरं वाटतं अशा वेळी.

सुन्न झालेय्...एखादी च्या मरणाने सुद्धा जे घर पाणावत नाही ....तिथे तिचे मरण पण दुर्लक्शित की काय ?? मग तिचे जगणे किती वेळा समजुन घेतले असेल असे वाटले मला ...

झालेली दुर्घटना वाचून फार वाईट वाटले. कोणत्याही संवेदनशील मनाला हे अनुभवल्यानंतर व्यक्त होणे, इतरांना सहभागी करून घेणे या भावनिक गरजा भेडसावतातच. मात्र ललितातील वर्णन तितकेसे चपखल किंवा समर्पक वाटले नाही. खालचा पॅरा लिहिलाच नसता तर दु:खाची तीच तीव्रता वाचकांना जाणवली असती का असे मनात आले. यात निव्वळ लेखनाबाबत वैयक्तीक मत मांडलेले आहे. आपल्या दु:खात व परिचितांच्या दु:खात तितक्याच माणूसकीने सहभागी आहे.

खरे उत्तर (रागवू नयेत) फक्त तोच ठेवावात असे मनात आले. (गंमत करत नाही आहे). (किंवा तुमच्या लेखनाचा अपमानही करण्याचा हेतू / अधिकार / कुवत नाही).

मला इतकेच म्हणायचे होते की ते दु:ख तितक्याच तीव्रतेने लेखनात परावर्तित करण्याची सहजी हातोटी असणार्‍यांनी असे वरवर वाटेल असे का लिहावे?

चु भु द्या घ्या

मानसी, नक्कीच नाही
नको काढुस तो पॅरा... मी पॅरा वाचायच्या आधी ललित वाचलं... हं अपेक्षा होती की "आई" गेल्यावर जे वाटतं ते लिहिलय की काय? तेंव्हाही ते आवडलंच होतं,ते ही तितकंच भावत होतं....माझं मत

मुग्धमानसी , नका काढू शेवटचा पॅरा.
त्याक्षणी तुम्हाला जे वाटलं तेच तुम्ही लिहिलं आहे.
खालचा पॅरा न वाचताही दु:खाची तीच तीव्रता मला जाणवली.
रिया. यांना अनुमोदन .

होय, मान्य आहे.

नका काढू शेवटचा पॅरा.

घटनेच्या दुसर्‍याच दिवशी तुम्ही जे पाहिलंत ते वरवरचं असू शकतं. बसलेला धक्का, अनिश्चित भवितव्य, आत्महत्येबद्दल त्याच्या मनात असलेले प्रश्न, आपण तर जबाबदार ठरलो नाही ना या विचाराने आलेलं लाजिरवाणेपण अशा कितीतरी भावना माणूस म्हणून मनात आल्या असणारच पण नैसर्गिक मृत्यू नसल्याने हे कुणापुढेही व्यक्त न करण्याच्या धडपडीतलं वागणं वेगळं, असह्य वाटलं असावं असं वाटतं.

मु.मा शब्द नही आहेत हो कही बोलायला...

मनाला भिडले...

तुमचं लेखन वाचून अगदी अंतर्मुख व्हायला होतं..
आता काही वेळ तरी अस्वस्थ व्हायला होणार..
वेदना -संवेदना शब्दात अशा टिपता आल्या पाहिजेत

ग्रेट !!

मोहनाला अनुमोदन! कधी कधी अशा गंभीर प्रसंगी कसे वागायच, काय रिअ‍ॅक्शन द्यायची, प्रश्नांना कसं समोरे जायचं हे कळतच नाही.

जे डोळ्यांना दिसतं ते सारंच खरं नसतं!

असो जे लिहिलेंय ते पुर्णपणे पोहोचतंय.

मुग्धमानसी... त्या पॅराशिवायही लेखन तीव्रतेनं भेटतय. मला खात्री आहे, मी तो शेवटला पॅरा विसरणारय... पण हा लेख नाही.
तू कोणत्या मानसिकतेनं हे लिहिलयस ते माझ्यासाठी अनावश्यक अस्ल्यानंच पुसलं जाणारय.

>>>> अंगणातली माती म्हणते... चला... चिमुटभर मला तरी पावलांना चिकटवून घेऊन गेली ती सोबत...
आता चिमुटभर माझ्यासोबत ती माझ्याकडेच येणार आहे परत...
मी पेरेन तिला तिनंच लावलेल्या या प्राजक्ताच्या मुळाशी... आणि ती उगवेल पुन्हा...
पण या वेळेस.... बहरेल सुद्धा! >>

खरच शहारले हे वाचून. खूप काळोख दाटून आला मनात. अशीही अभागी असेल कुणी... खरी किंवा कल्पनेतही.. तिच्यासाठी कळवळले.
हे अन इतकच.
(ह्यापुढे आज अजून काहीही वाचायचं नाही)

दाद... +११११११११११११
पण या वेळेस.... बहरेल सुद्धा! खरंच शहारा आला या वाक्यासरशी... मुग्धमानसी तुझं लेखन नेहमीच अंतर्मुख करणारं असतं... काही काळ तरी त्याच कोशात राहावं असं वाटायला लावणारं...

अतिशय हृदयस्पर्शी गं.. खूप हादरले आतून. आपणही आयुष्यात किती जीव लावतो माणसांना, वस्तूंना, घराला
आपणही निघून गेल्यावर कितपत उरणार आहोत आपण यासर्वात ?? कि सगळंच संपुष्टात येईल आपल्या सोबतच .. विचार करायला लावणारं लिहिलंय