श्रीरंगा

जीयो समीर... अलग मूड बना दिया.
सहीच.

सुंदर कविता.
(रात पा-याची.. निसटून जाणारी या अर्थाने मी घेतलं.)

सुंदरच..
रात पार्‍याची - निसटून जाणारी
रात पार्‍याची - रुपेरी, चंदेरी

छान कविता..!

छान कविता.
"शाममय हे तनही व्हावे
शाम-चांदणे एकदा प्यावे" >>> हे विशेष.

---------------------------------------------------
"कुठे उरली आता माझी मी"
या ओळीत उरले असे असावयास हवे असे वाटले.
चुभूद्याघ्या.

छान कविता आहे

नीज लोचनी दाटली छद्मी
आत मोहन-भेटीची उर्मी
कुठे उरली आता माझी मी
वाट पाहते ये ना श्रीरंगा

>> अहाहा समीर, एक अद्भुत वातावरण निर्मिती केलीस...!

अगदी दिवसा ही कविता वाचली आहे जरी, तरी आपले अर्धोन्मिलीत नैन गवा़क्षाकडे लावून वाट पाहणारं राधा मन डोळ्यांसमोर आलंच!!

वाट पाहण्यातली हवीहवीशी हूरहूर आणि जीवलगाच्या दर्शनाची अधीरता ह्या संगमातून होणारी सूक्ष्म यातना... "वाट पाहते ये ना श्रीरंगा" वाक्यातून जाणवली ...सारं पोहोचतंय!"सुंदर" इतकाच शब्द ह्या गीताला..

शाममय हे तनही व्हावे>> व्वा!

सुंदर...

वा सुंदर जमलीय

कविता आवडलीच

पहिली दोन कडवी... मस्तच...

व्वा !

आतूरता शब्दा शब्दातून व्यक्त होतेय.

प्रणयाकुल कविता !

खूप आवडली

अत्यंत सुंदर कविता वाचल्याचा अनुभव, तो तेवढा 'छद्मी' शब्द खटकला..

माझे नाव (तखल्लूस) दोन्दा आल्याने दोन्दा आवडलेली आहे.

छान !

वाहवा, गीत आवडले...

भारती, आणि मला छद्मीच आवडला..
म्हणजे त्या शब्दामुळेच गीत जास्त आवडलं असं म्हणतेय...
आपली मतं वैयक्तीक आहेत अर्थातच, पण मत मांडावसं वाटलं!

प्राण डोळ्यांशी येऊन श्रीरंगाची वाट पहाणार्‍या राधेला नेमक्या तेव्हाच, अगदी कट केल्यासारखं नीजेने गाठणं, हा छद्मीपणाच ना.. अधीरतेमुळे, प्रत्येक भासाला सखाच असावा ह्या आशेने चौफेर धुंडाळणार्‍या राधेला जणू आशेवर तग धरण्याचे श्रम पडलेत, त्या श्रमाने आलेली ग्लानी, सखा दिसायचाय, डोळा नकोय आत्ताच लागायला असे आतून वाटत असताही, नीजेने चालवलेली छद्मी कुरघोडी

मस्त कविता .
नादमय आणि शाममय !