कातडी

कातडीचाच चाललाय खेळ सारा,
अदिपासून अंतापर्यंत.
देवापासून दानवापर्यंत
आणि क्षुद्र मानवापर्यंत.

काळी, गोरी,
सावळी, गव्हाळी,
देखणी, लुसलुशीत
गुबगुबीत, रसरशीत,
बिलबिलीत, फिदफिदित
तलम, मऊसूत
तजेलदार,
सुरकुतलेली, जर्जरलेली,
जाळीदार.
विविधरंगी, विविधढंगी..

कातडीच्या मायाजाळातच गुरफटायचा
भोगाचा कपट इशारा.
विश्वामित्रालाही मेनकेच्या
कातडीचा नजारा.

ह्या कातडीचा माजच लई न्यारा,
म्हणून

वेश्यानो -
कातडीवर लिपापोती करा,
फाये लावा,
साज चढवा, नखशिखांत नटवा,
तिच्यावर तोकडे कपडे लटकवा,
जे झाकायचं तेच दाखवा
उरलेलं मात्र झाकून ठेवा.
बळीचा बकरा बनवा.
मग तिलाच बाजारात विका,
तिच्या जोरावर सर्वांना नाचवा,
खेळवा.
दमले की सापासारखी कात बदला,
पुन्हा नवा खेळ उभारा.

भडव्यांनो -
बघताय काय नुसती?
उठा, कुस्करा,
मुरगळा तिला.
गरम करा, लुटा,
जाळा, फटके द्या.
लक्तरे लोंबवा,
चिरफाड करा, फाडून टाका,
रक्तबंबाळ करा,
आपली वाचवा, दुसऱ्याची मारा.
नाहीतर स्वत:चीच सोलून वेशीला टांगा.
मनाविरुद्ध झालं तर डोळ्यावर ओढा,
आणि कमी पडली तर गेंड्याची चढवा.
सोलून काढून पायताण बनवा.
आणि फारच गळ्याशी आलं की,
सरड्यासारखी बदलत राहा.

खरंच ह्या कातडीचा माज लई न्यारा,
म्हणूनच -

तिलाच एकदाची नागवी करा,
सगळी सोलवटून काढा.
आत पाहिलं तर,
रक्तामासाचा चिखल नुसता.
तिचा आणि त्याचा,
सगळ्यांचाच सारखा..

थू साला..
एवढं कळत असलं तरी,
हवाहवासा वाटणारा,
हा विषाचा प्याला
कधीही न संपणारा.

शेवटी आयुष्य म्हणजे काय सालं?
कातडीचाच भोग सगळा..