ते दोन तास

प्रयत्न केलाय. बघा जमलंय का?????

रोजच्या प्रमाणेच रश्मी स्टेशनवर उतरली आणि ticket window पाशी राहूलची वाट बघत उभी राहिली. "शी बाबा, हा माणूस वेळेवर येईल तर शप्पथ!" ती मनाशी चरफडत म्हणाली. तशी लग्नाला ३ वर्षे होऊन गेलेली. लव्हमॅरेज म्ह्टल्यावर लग्नाअगोदरही भेटीगाठी होतच होत्या. पण ही उशीरा येण्याची सवय काही सुटली नव्हती त्याची. ह्याची खरंतर तिला सवय व्हायला हवी होती पण म्हणतात ना मन वेडं असतं, उगाच आशा लावून असतं की एकदा तरी तो मी यायच्या अगोदर माझी वाट पहात उभा असेल, एक ना दोन. अशा विचारांनी मनात फेर धरला असतानाच तो आला. मग नेहेमीप्रमाणे तिचं रागावणं, त्याचं explanation देणं वगैरे प्रकार झाले. थोडंफार सामान खरेदी करुन त्याने तिला घरी सोडलं आणि म्हणाला, " तू जा वर मला बाहेर थोडं काम आहे, आम्ही सगळे मित्र भेटणारोत आत्ता. थोड्यावेळाने येतो मग."

दार उघडून रश्मी आत आली. घर पसरलेलं होतंच. वैतागून तिने हातातल्या पिशव्या आदळल्या खाली. "एक दिवस जरी पसारा घातला नाही तर ह्याला जेवण गोड लागत नाही." स्वतःशीच पुटपुटत तिने आवराआवरी सुरु केली. सगळं आवरुन झाल्यावर मस्तपैकी वॉश घेतला. गरमागरम चहाचा घोट घेत थोडा पेपर चाळला. त्याच त्याच बातम्या वाचून तसाही कंटाळाच आलेला तिला. मग टि.व्ही. ऑन केला. प्रशांत दामले कुठची तरी रेसिपी दाखवत होता ती बघत रश्मी वेळ काढत होती. नाहीतरी ती आज थालीपिठंच करणार होती त्यामुळे स्वयंपाकाची तशी काही घाई नव्हती.

दिवेलागणीच्या वेळेस रश्मी उठली. टि.व्ही.कडे बघत बघत दिवा उचलला आणि काय झाले कळलेच नाही, पण दिवा हातातून खाली पडला. रश्मीच्या काळजात धस्स झाले. अगदी नव्या युगात जन्माला आली असली तरी कुठेतरी ह्या गोष्टींनी ती विचलीत व्हायचीच. दुसर्‍याच क्षणी तिने मनातला विचार झटकून टाकला आणि दिवा लावून ती आपल्या कामाला लागली.

आठ वाजून गेलेले. रश्मी राहूलला फोन लावत होती. बेल वाजून वाजून बंद व्हायची पण राहूल काही फोन उचलत नव्हता. परत रश्मीची चिडचिड सुरु. "खिशात मोबाईल असतो तरी उचलायचे कष्ट घेणार नाही." ८.३० झाले ९.०० वाजून गेले, रश्मी फोन करतच होती. आतातर फोन ही लागेना. आता मात्र रश्मीच्या काळजाचा ठोका चुकला. वैतागाची जागा भितीने घेतली. "का बरं हा फोन उचलत नाहीये. नेहमी निदान दोन शब्द बोलतो किंवा कट तरी करतो. आज ते ही नाहीये. कुठे असेल हा? त्याला काही झालं तर नसेल ना? देवा काय करु????" नुसतेच प्रश्न ज्यांची उत्तरं नाहीत असे. अचानक रश्मीला तो मगाचा दिवा पडल्याचा प्रसंग आठवला. मटकन खालीच बसली ती. डोळे भरुन आले. "देवा, माझ्या राहूलला काही झालेलं नसू दे. तो सुखरुप असू दे." सतत देवाचा धावा करत राहिली ती. तिला आठवलं की ज्यांना तो भेटणार होता त्यांचे फोन नं तिला ताईकडे मिळतील कारण ताईसुध्दा त्यांच्याच ग्रुपमधली होती. लगोलग तिला फोन लावून तिने एकदोघांचे नंबर घेतले. पण जो जो भेटायचा तो म्हणायचा,"हा काय मी आत्ताच घरी येतोय. इतका वेळ आम्ही बरोबरच होतो." रश्मी सतत गॅलरीतच उभी होती. प्रत्येक येणार्‍या जाणार्‍या बाईककडे बघत. राहूल असेल ह्या आशेने. डोळ्यातलं पाणी खळत नव्हतं. थालीपिठाची भाजणी तशीच पडून होती. स्वयंपाकघरात पायही टाकला नव्हता तिने. हातात फोन घेऊन नुसत्या येरझार्‍या चालू होत्या तिच्या. इतक्यात त्याच्या मित्राचा फोन आला की तू काळजी करु नकोस, मी बघतो बाहेर जाउन त्याला कुठे आहे तो, हे तो म्हणतोय न म्हणतोय तोच तिला राहूल दिसला गेटमधून आत येताना. नेहेमीसारखाच शांत, सावकाशपणे बाईक पार्क करत होता. जिवात जीव आला तिच्या. पटकन आत जाऊन देवाला नमस्कार केला. अश्रूंनी भिजलेल्या चेहेर्‍यावर आता एक छानसं हसू फुललं होतं. रडवेलं हसू तिच्या चेहेर्‍याला अगदीच खुलून दिसत होतं.

समाप्त.