आमचा बॉस आणि आम्ही

आमचा बॉस आणि आम्ही, एकत्र राबतो. बॉस राबवतो. आम्ही 'राब'तो. आम्हाला कधीतरी ऑफीसला जायला उशीर होतो. नेमका तेंव्हाच, आमचा बॉस लवकर आलेला असतो. आम्हाला पाहून आमचा बॉस एकवार आमच्याकडे बघतो आणि एक वेळ घड्याळाकडे. आमच्या मनात विचार येतो ' घड्याळाच्या जागी आमच्या बॉसलाच लटकवावा' , पण... चेहेर्‍यावर 'आपल्याच घड्याळाचे काटे मोडल्याचा' भाव आणावा लागतो.

आमचा बॉस विचारतो, "उशीर का झाला?"
आम्ही सांगतो, " ट्रेन लेट"
"मग तूमच्या बरोबरचे देशपांडे वेळेवर कसे?"
" ट्रेन पकडायला लेट. " आम्ही उत्तरात थोडासा बदल करतो.

आमचा बॉस आमच्या हजेरी बूकात एक फूली मारतो. आम्ही बॉसला मनातल्या मनात ३ ते ४ 'फूल्या' वहातो. आमचा बॉस म्हणतो आता आसन ग्रहण करा आणि कामाचा अभिषेक सोडा. आम्ही नम्रतेचा भाव आणून 'तस' करतो.

आमचा बॉस कधी म्हणतो, "आपल्याला मिळून टार्गेट पूर्ण करायचय. हेड ऑफीस कडून रीमाइंडर आलय." आम्हाला कळून चूकत आम्हाला आता मान मोडेपर्यंत काम करायचय आणि आमचा बॉस बायकोसाठी (स्वतःच्या) साड्या आणि गजरे आणणारै.

आम्ही कधीतरी फोनवर मित्रांशी (व अगदी चूकून मैत्रीणींशी) बोलत असतो. अगदी त्याचवेळी आमचा बॉस समोर प्रकट होतो आणि आमच्याकडे (खूळ्यासारखा) बघत रहातो. आम्हाला वाटत फोनच्या वायरीचा हार बॉसच्या गळ्यात घालावा. पण पेलत नाही. आम्ही मनातल्या मनात बॉसला आणि प्रत्यक्षात फोनला आदळतो आणि भक्ती भावाने बॉस कडे बघतो. बॉस म्हणतो "आज डोक दूखतय म्हणून लवकर घरी जाणारै. आमच्या दोन मीटींगा तूम्हालाच करायच्यात. हे त्याचे तपशील." आमच न दूखणार डोक दूखायच थांबत. आणि मित्राबरोबर नूकताच ठरवलेला पिक्चर चा प्रोग्राम आम्ही 'क्रोसिन' च्या गोळीबरोबर गिळून टाकतो.

आमचा बॉस कधीतरी काम केल्यासारख करतो. पण सवय नसली की थोड्याफार चूका ह्या व्हायच्याच. आम्ही समोर बसलेले असतो. बॉस अचानक समोरचा फोन उचलतो, १२-१५ बटण दाबतो आणि आमच्याकडे बघून विचारतो ह्यात '+' च बटण का नाहीये. आमच्या चेहेर्‍यावर आलेली गडगडाटी हास्याची गाडी आम्ही अगदी दोन्ही हात जोर लावून मागे ढकलून देतो आणि नेहेमीचीच 'बंद पडलेली' साळसूदपणाची गाडी आणून चेहेर्‍यावर उभी करतो. एवढ्या वेळात बॉसला आपली चूक (की धांदरट पणा) कळतो आणि तो आमच्याकडे बघून हसतो आम्हीही घाबरत घाबरत हसल्यासारख करतो. आज आम्हाला चहा बरोबर तोंडी लावायला बिस्कीटांची गरज नसते.

आमचा बॉस जेंव्हा कधी तरी काम करतो, तेंव्हा तो फारच विनोदी दिसतो. बॉसचा बॉस हेड ऑफीस वरून आलेला असतो. तो आमच्या बॉसला उभा आडवा झाडत असतो. तेंव्हा आम्ही हळूच आमचे मेल चेकून घेतो. समस्त मित्रांना फोन उरकून घेतो. दूपारी हॉटेल मध्ये जावून 'पेश्शल' थाळी मागवतो. वर २ रुपये टीप देतो. जमलच तर बाहेर पानाच्या गादीवर जावून ' मसाला पान' खातो आणि बॉसच्या नावाने 'पिंक' मारतो. आम्ही परत येतो तेंव्हा बॉसचा बॉस गेलेला असतो. आमचा बॉस प्राणिसंग्रहालयातल्या (का सर्कशीतल्या) वाघा सारखा केबीन भर फिरत असतो. आम्ही अलगद त्याच्या समोर जावून उभे रहातो. अगदी 'शेळी आणि वाघ' गोष्टीतल्या 'शेळी' सारखे. आमचा बॉस शिव्या देत असतो. मध्ये मध्ये त्याच त्याच शिव्या परत देतो. आम्हाला खूदकन हसूच येत पण आम्ही ते आवरतो.बॉस म्हणतो- ' कोण समजतो कोण स्वतःला?. कधी तरी इथे येऊन काम करून बघा म्हणाव म्हणजे कळेल' (आम्ही आठवायचा प्रयत्न करतो आमच्या बॉस ने शेवटच काम कधी केलय बर?) सकाळी १० ते संध्याकाळी ७ पर्यंत रोज मरत असतो (आम्हाला बॉस ५ च्या पूढे कधी थांबल्याच आठवत नसत). 'आता ह्यापूढे टाईम टू टाईम काम करायच. सन्ध्याकाळी ५ च्या पूढे कोणी थांबायच नाही.' अस म्हणतो. आम्ही लगेच पडत्या फळाची आज्ञा झेलतो. आज घरी जाताना आमच मन अगदी प्रफूल्लीत असत. 'घरच्या बॉस' बरोबर फिरायला जायला मिळणार म्हणून नव्हे, तर 'आमच्या बॉसला' आज कोणीतरी त्याच्या 'आम्ही' पणाची जाणीव करून दिली म्हणून.

****************************************** समाप्त.