कोहोज गडाची सफर........

पोहोचलो एकदाचे बुवा....थोडे बिस्किट आणि पाणी पिऊन पोटाला शांत केले.

पण डोळ्याची भुक वाढली होती.त्यामुळे जवळजवळ तीन तासाच्या चढणीनंतर आलेला थकवा इथल्या निसर्गाला पाहुन कुठल्याकुठे पळुन गेला.

गडाला ढगांनी घेरलेले होते.आम्ही त्याला आव्हान देण्यासाठी पुढे सरसावलो.आमचा जोश पाहुन शेवटी ढगांनी शरणागती पत्कारली आणि आमच्यावर खुप बरसला.

येथे मोठे-मोठे दगड एकमेकावर रचलेले होते आम्ही त्याच्यावर चढाई करुन एकच जल्लोश केला.

बाजुला दरीमध्ये ढगांचा गालीचा पसरलेला होता.

स्वर्ग म्हणतात तो हाच का असे क्षणाक्षणाला वाटत होते.

एक कॉलेजचा ग्रुपसुद्धा आला होता.(अप्सरा......)

तर असो ...येथे या अरूंद पायवाटेच्या प्रत्येक वळणावर कॅमेरा क्लिक करण्याचा मोह आवरत नव्हता.

पुढे गडाच्या माथ्यावर आम्ही कुच केले.

गडाचे अस्तित्व जाणावणारे इतिहासाचे मुक साक्षिदार म्हणजे हे ढासलेले बुरुज..

पाण्याची टाके...

माणसाचे आकार भासवणारे हे सुळके म्हणजे गडाचे खास आकर्षण...

आता तर चांगलेच दाटुन आले.पुन्हा एकदा पावसाचा वर्षाव झाला.दुपारचे दिड वाजले होते.पण वातावरण एकदम झकास होते.सडकुन भुक लागली होती.येथेच या सुळक्याखाली आडोशाला बसुन आणलेली शिदोरी उघडली आणि पोटातल्या आगीला शमविले.

उन्हाळ्यात बोडके दिसणार्‍या या टेकड्यांनी हिरवा शालु पांघरला होता.

गडाच्या माथ्यावर हे एक छोट मंदिर दिसले.पण त्यातील मुर्ती तुटलेल्या अवस्थेत होती.देवाला नमस्कार करुन आम्ही परतीची वाट धरली.

गडाच्या खाली आम्ही या पठारावर आलो.येथे अजुन एक छोटे मंदिर दिसले.येथे आल्यानंतर पावसाने तुफान बॅटिंग चालु केली.जवळ-जवळ पंधरा मिनिट धो-धो बरसला.गडावर येण्याचे ध्येय सार्थक झाल्याचे वाटले.ट्रेकिंगला जे आले नाही ते या आनंदाला मुकले होते.

खरच या पावसात अनोखी झिंग असते नाही.आता गड उतरायला सुरुवात केली.पण पावसामुळे थोडे घसरायला होत होते.

उतरताना पाऊसाची सर मध्ये-मध्ये येत होतीच.त्यामुळे थकवा अजिबात जाणवत नव्हता.दोन तासानंतर आम्ही गडाच्या पायथ्याशी आलो.तेव्हा हे महाशय वाटेत भेटले.फोटो काढताना तो थोडा नाराज दिसला.

गडाच्या पायथ्याशी असलेल्या तळ्याकाठी वेगवेगळ्या कोनात फोटो काढले.

भाताचे भारे लावणीसाठी घेऊन चाललेली हि बाई...

येताना तेथे एक ट्रॅक्टर दिसला.मग काय....त्याच्यावर आरुढ होऊन तीही होस भागवुन घेतली.

गावातील हि छोटी चिमुरडी पाणी घेऊन जाताना रोहनने कॅमेरामध्ये छान टिपली.

आता संध्याकाळचे साडे-पाच वाजले होते.पाचची एस.टी निघुन गेली होती.बराच वेळ गाडीसाठी थांबावे लागले.शेवटी सुदेवाने एक टेम्पो थांबला.टेम्पोत मागे बसलो आणि गाणी गुणगुणत वाड्याला पोहोचलो.मग तेथुन एस.टी ने ठाणे गाठले.

असा हा रोमांचकारी अनुभव....
पावसाळ्यात गड सर केल्याचा आनंद कायम स्मरणात राहील.

तस पावसाळ्यात भटकंती करायला सगळ्यांनाच आवडते.

भेटु या पुन्हा अशाच एका सफरीवर तोपर्यंत.......

.......No Destination......