डिसी स्नेहसंमेलन - शिट्टीच्या चष्म्यातून

बाराकरांकडुन किती वेळा तोच तोच वृतांत ऐकायचा तर हा नवा वृतांत शिट्टीच्या चष्म्यातून.

ठरल्याप्रमाणे आम्ही शुक्रवारी रात्री ८ वाजता सिंडरेला कडे पोहोचलो. पन्नाच आगमन झालच होत त्यामुळे तेव्हा सुरु झालेली अखंड बडबड आणि हसणं रविवारी रात्री पन्नाला घरी सोडल तेव्हा म्हणजे ११:३० वाजता संपल. आल्यावर मोठी बस आणायला चमन, किरण नी नितेश (मि.सिण्डी उर्फ् ‘ते गृहस्थ’) गेले. नितेश सांगत होता की 'इधर दस मिनीट मे ही है'. ते गेल्यावर अर्ध्या तासाने त्याचा सिण्डीला फोन आला की ते अजून पोचले नाहेत आणि रस्ता सापडत नाहीए! मग अर्ध्या तासाच काम दिड तासात करुन मंडळी घरी आली.
सिंडीने सुरेख पैकी पाणीपुरी, सायो फेम दिपसे समोसे आणि पिझ्झ्याची व्यवस्था केली होती. पाणीपुरीच्या पुर्‍या भाईंच्या सल्यानुसार तांदळाच पोत ठेउन आणल्या गेल्या नव्हत्या पण मग त्या उडाल्या का नाहीत? हे विचारायचच राहिल. अखंड बडबड आणि हास्यात खाण्याचा फडशा पडला.. मधे पग्या आणि आरजेला फोन करुन झाले.
गप्पा काही संपत नव्हत्या. त्यात पन्नाला चमनच्या बातमीचा सुगावा लागल्या कारणाने तिने त्याचा पिच्छा पुरवला होता आणि तो पण अगदी नव्या नवरीसारखा लाजत बिजत होता. गप्पांमधे रात्रीचे २ वाजले. पन्नाचं बर्‍याचदा सगळ्यांना 'चला आंघोळीला लाईन लावा' सांगुन सुद्धा कुणी ऐकत नव्हत. फचिन आणि चमन 'किती गॉसिप करता' अस म्हणत म्हणत अगदी सगळं ऐकत बसलेले. शेवटी झोपायच ठरल.
आम्ही तिघी आतल्या खोलीत आलो तरी गप्पा संपत नव्हत्या. मधेच 'हेच, हेच मला पटत नाही' अस काहीस बडबडत पन्ना पुन्हा उठुन बसली. ती काहीतरी बोलत होती आणि सिंडीकडे नीट पाहिल तेव्हा ती झोपुन गेल्याच कळल तेव्हा कुठे पन्ना शांत झाली.
शेवटी एकदाचे पहाटे ३ वाजता झोपलो. पहाटे ५ ला उठुन पटापटा आंघोळी करुन आम्ही बायका तयार. पण ही पोरं आवरायला किती वेळ घेतात हे त्या दिवशी कळल. शेवटी इशान, जुई, चमन, फचिन अश्या ४ लहान पोरांना तयार करुन आम्ही निघालो.

पन्नाने चिवडा आणि नारळीपाकाचे लाडू आणलेले. बाकी चरबट खाणं होतच. मधे मधे बाराकरांना फोन झाले. ते उगिच आपलं 'हे पोचलोच आम्ही लालूकडे असं सकाळी ८ लाच बोलत होते. जाताना नितेश आणि किरण ह्यांनी आलटुन पालटुन डायवर आणि किन्नरच काम पार पाडल. गाडी आधीच रंपा घेतल्यासारखी इथुन तिथे वाहात होती. गाणि म्हणत, गेम्स खेळत आम्ही लालूकडे पोचलो.
दारातच शोनू आणि लालूने स्वागत केल.

लालू आणि धनंजय ह्यांच खरच कौतुक. अतिशय सुरेख व्यवस्था होती.
मधला लालूकडचा वृतांत इथे , इथे आणि इथे वाचा.

शेवटी एकदा(चे) बाराकर गेले. मग जेवायला कुठे जायचे ह्यावर विचारमंथन चालू झाले. काहीतरी जागा ठरली. मि. मिनी म्हणे २ जणांना पत्ता देउन गेले. त्यातले १ म्हणजे अटलांटाकर, ते कधी गुल झाले कळलच नाही आणि दुसरे म्हणजे स्वाती, तीने पण हातात हात( तोच तो पपेट शो) घालुन कधी कल्टी मारली कळल नाही. शेवटी आरजेला फोन करुन पत्ता घेतला आणि इच्छीत स्थळी पोचलो.
मेडीटरेनियन रेस्टॉरंटमधे पुन्हा गप्पांत खाण झाल. (लालूकडे माझे एवढे गोड पदार्थ हुकलेत हे माहित असत तर मी तेच नसते का खाल्ले?)
हॉटेलात चेकइन करुन पुन्हा गप्पांचा फड जमला.. जोग काकांनी मुलांना आधीच झोपवुन घेतल्याने तो एक आयटम बघायचा राहुनच गेला.
मग अ‍ॅडमिन नी वेबमास्तर जॉइन झाले नी दरबार भरला. जनता आपापली गर्‍हाणी सांगू लागली. आमच्याकडे अर्धा र दिसत नाही(मग बर्‍याच जणांनी त्याची री ओढली), आमच्याकडे मायबोलीवर वायरस वाल्या अ‍ॅड्स येतात इथपासुन मायबोली हाच वायरस आहे इथपर्यंत लोकं बोलली. ..मधेच कोणीतरी वास्तुशास्त्राचा विषय काढला. त्यात म्हणे प्रवेशद्वारासमोर संडासाचे दार असणे अशुभ असते (साहजिक आहे! रोजचाच डायेरिया झालेला माणूसच घराची अशी रचना करुन घेइल ना?) मग त्रिकोणी दरवाजे शुभ असतात पण ते उघडायचे कसे ह्यावर विवेचन सुरु झाले. नितीनने तेव्हा बरीच फटकेबाजी केली. हॉबीट्स काय, रम पोटाला लावणे काय?? चायनिज बुद्धाचा किस्सा पण छान होता.
मधेच प्रचंड झोप येत असल्याने थुत्तरफोड ऐवजी मी रॉबीनफोड म्हणुन गेले आणि माझी झोप मी स्वतःच उडवली.

अधिक माहिती साठी वाचा लाफींग बेडुक आणि ब्रँडी

लोकांचा उत्साह काही संपत नव्हता. शेवटी जेव्हा बेवमास्तर निघाले तेव्हा मग हळुहळू सभा बरखास्त होउ लागली. सगळे झोपायला पांगले.
रविवारी सकाळी पुन्हा अगदी लालूसकट सभा भरली नी ब्रेकफास्ट झाला. मग मात्र सगळे आपापल्या दिशेला पांगले. दुरच्या किनार्‍यावरचे रॉनी कडे गेले. ती गाईडची भुमिका करणार होती. अटलांटाकर डिसी डाउन्टाउनात गेले आणि आम्ही शिट्टीकर ट्युलिप फेस्टीवर पहायला लाँगवुड बागेत गेलो. काय सुरेख बाग आहे ती. तिथे ट्युलिप्स, डॅफोडिल्स आणि असंख्य फुललेली फुलझाड पाहुन मन तृप्त झाल. तिथल्या कंझरवेटरीत अगदी आपला अनंत, जाई, जुई पण होते. बागेत छान छान आकार दिलेली झाडं होती. त्यातच सिंडीच मांजर होत पण ते मला कोल्ह्या सारख दिसल. उशिरा पोहोचल्यामुळे जास्त वेळ तिथे थांबता आल नाही..

पुढच बाराच गटग त्या बागेत करायच आम्ही शिट्टीकरांनी ठरवल.

गप्पा नॉनस्टॉप होत्याच. येताना नितेश आणि चमनने गाडीचा कार्यभार उचलला. मजलदरमजल करीत आणि घासघासभर लालूने सायोसाठी दिलेला चिवडा खात शिट्टीत पोहोचलो. (सायो, चिवडा तुझ्यापर्यंत पोचला नाही, तर कुठे गहाळ झाला ते समजुन जा. आम्ही घासभरच खाल्लाय ;)) आम्ही घरी पोचलो तेव्हा ह्या ३ दिवसाच्या ट्रिपची सांगता झाली.

एका मस्त, जोशभर्‍या, शाळेची आठवण करुन देणार्‍या विकांतासाठी लालू, सिंडी आणि सगळ्याच मायबोलीकरांचे खूप खूप आभार.

वाढीव नंबराचा चष्मा...