नि:शब्द

अंधाराला सरावली नजर
खिडकीतले तारे मोजत्येय..
नेमके किती?
ह्या मनाने काहीही उत्तर दिलं तरी
ते मन खोडू शकणार नाही याची खात्री!

दिवा लावायची भिती वाटत्येय..
प्रकाशात कदाचित आरश्यानेही ओळख दिली नाही तर?
सख्या झालेल्या या भिंती, घाबरून मागे सरल्या तर?

खिडकीवर झुकलेले माड..
त्यांच्या नजरेतलं कुतूहल कधीच ओसरलयं..
आताश्या ते फक्त आधार देतात-
आठवणींची मोळी वाहत; उन्हं उतरत कुठेतरी जाणार्‍या दिवसाला आणि
ओळखदेख असून नसल्यासारखे दाखवत, नि:शब्दपणे वावरणार्‍या रात्रीला...