दुनिया मेरी मुठ्ठी मे ! -माझ्या ड्रायविंग ची कथा

दुनिया मेरी मुठ्ठी मे !
माझ्या ड्रायविंग ची कथा

“एवढा कम्प्युटर वापरता येतो तुला तर मग गाडी चालवणं काय एवढं अवघड आहे?”
“कमाल आहे तुमची तरी! कॉम्प्युटर आणी गाडी.. काही तरी.. काही तरी.. तुलना होऊ शकते का? कम्प्युटर चालवतांना मी काही लोकांना ठोकरा देत सुटत नाही.”
“आणी गाडी चालवणारे सगळे लोकं पण काही इतर लोकांना ठोकरा देत सुटत नाहीत. उलट ज्यांना काहीच जमत नाही ते ड्रायवर होतात.”
हं! ह्यात पॉइंट आहे. पण माझ्या मुद्द्यावर हरेन ती मी कसली?
“पण मला जमतयं नं सगळं? (म्हणजे तेवढं गाडी सोडून!- हे अर्थातच मनात.) काही कामं अडताहेत का तुमची घरातली? बाहेरची?”
“पण तू चालवून तर बघ गाडी. तू फक्त मनावर घेतलं नं, तर काहीही जमतं तुला. आणी स्कूटर पेक्षा जास्त सुरक्षित असते गाडी.”
“आणि हात पाय मोडले म्हणजे? उगाच आपलं भलतं सलतं काहीतरी व्हायच..”
“गाडीत हात पाय नाही मोडत. ते टू व्हीलर वर मोडतात.”
“माझे नाही म्हणत मी. मी दुसऱ्यांना ठोकलं तर त्यांचे मोडतील.” वादात नेहमी मीच जिंकणार.

गाडी म्हणजे, आता चार चाकी. हो, उगाच गैरसमज नको. एकेकाळी तर मी लुनाला पण गाडीच म्हणायचे. सायकलींचा जमाना होता तो. चाळीस घरांच्या कॉलनीत एखाद दुसरी लुना असायची. त्यामुळे ती असणारा पण गाडीवाला किंवा गाडीवाली (खूपच कमी त्या काळात).

तर, मला सायकल चांगलीच चालवता यायची लहानपणापासून. पुढे लुना, स्कूटर अशी प्रगती झाली. आता तर मुलाचे क्लाससेस, घरची, बाहेरची सगळी कामं, माझी शाळा.. सगळं सगळं मी माझी स्कूटर वापरूनच करायचे. पण हे चार चाकीचं लफडं काही मला जमत नव्हतं.

नाही म्हणायला तब्बल पंधरा वर्षांपूर्वी आम्ही नवीन मारुती घेतली, तेव्हा ड्रायविंग क्लासला गेले होते मी. पण ड्रायविंग लायसन्स घेतलं तो शेवटचा दिवस, माझा गाडी चालवण्याचा. होतं काय, की ह्या क्लास मध्ये आपण त्यांच्या गाडीवर ड्रायविंग करतो. त्या गाड्यांचे ब्रेंकस त्यांच्या हातात, आपलं त्यांच्या पायात असतात. आपल्याला आपलं वाटत असतं की, आपणच गाडी कंट्रोल करतोय. पण मग स्वत:ची गाडी चालवतांना कळतं, आता गाडी चालू आपण करायची आहे, आणि ती थांबवायचीही आपणच आहे. शिवाय आपल्या शेजारी सीटवर, आपला (आणि रस्त्यावरच्या लोकांचा) रक्षणकर्ता तो ड्रायवर टीचर नाहीये, अखंड सूचना देणारा.. “डावीकडे.. डावीकडे.. जरा हळू घ्या.. हा, आता मारा ब्रेक.. टाका गियर मध्ये.. अहो, समोर एवढे स्पीड ब्रेंकर्स दिस्तयात ना? घ्या मं हळू..”

त्यामुळे मी काही आता गाडी चालवायला तयार नव्हते. शिवाय ती नं चालवण्याचे फायदेच मला दिसत होते. जसे की, पाहुण्यांना आणा.. सोडा... करायला लागत नाही. ट्रॅफिक मध्ये स्कूटर कशी पटकन कुठूनही काढता येते... ओके. फायदे ह्यापुढे जात नव्हते. पण मग मी तेच फायदे गिरवून गिरवून सांगत होते घरात. पण गाडी चालवण्याचा कोणताही विचार माझ्या डोक्याच्या जवळपास पण फिरकत नव्हता.

मैत्रिणींना गाडी चालवतांना बघितलं, की थोडीशी, म्हणजे अगदीच किंचितशी असूया वाटायची. हो, उगाच खोटं कशाला बोला! पण ती असूया म्हणजे, लहानपणी शाळेत पहिल्या पाचात येणाऱ्या मुलींबद्दल वाटते तेवढीच. म्हणजे असूया बिसूया काहीही वाटलं, तरी तो प्रांत आपला नाही, हे पक्क ठाऊक असतं आपल्याला. हे असं पहिल्या पाचात (खरं तर दहात. पण मी अगदीच ढब्बू वाटायला नको म्हणून एक आकडी संख्या घेतलीय.) येणं दुसऱ्यांच काम. आपला काही संबंधच नाही त्याच्याशी.

शिवाय कुठेही एकत्र जायला मैत्रिणी लिफ्ट द्यायच्याच. त्यामुळे चारचाकी शिवाय कुठे काही अडत नव्हतच माझं.
अशी गाडी शिवाय काहीही नं अडता माझी बरीच वर्षे गेलीत. पुलाखालून बरंच पाणी गेलं, आणी पुलावरूनही बरंच डांबर गेलं. माझ्या शाळेत जाण्या येण्याच्या वाटेवरचे खड्डे बरेच मोठे झाले (त्यांच्या) वयाबरोबर. शाळेत टू-व्हीलर ने जाणं आता जोखमीचं वाटू लागलं होतं. एक हेल्मेट डोक्यावर असायचं हो, पण शरीरावर कुठे कुठे कवच घालणारं? मग शाळेकरता नाइलाजाने स्कूलबसचा पर्याय स्वीकारावा लागला. त्या करता रोज सकाळी पंधरा मिनिटे आधी घरातून निघणं आलं. येतांना, ‘पटकन मारली स्कूटरला किक, आणि आले चटकन घरी’ असं होईनासं झालं. बस करता रोज थांबायला लागायचं. रोज घरी यायला उशीर व्हायला लागला. मग मला रोजचं दुपारचं जागरण घडायला लागलं. घरी आल्यावर पार्किंग मध्ये गुमान उभी असलेली मारुती माझ्याकडे बघून वेडावून बघते, असं वाटायला लागलं होतं. शिवाय शाळेतून निघतांना केसांवर गॉगल लावलेल्या (हे असे केसांवर अगदी फिट बसणारे गॉगल ह्यांना कुठे मिळतात?) पोरी-सोरी, बायकांबद्दलचा हेवा वाढायला लागला होता ते वेगळंच. त्या बोटांवर अशी गरगर किल्ली फिरवत पार्किंग मध्ये यायच्या, गाडीच्या मागच्या सीटवर झोकात बॅग टाकायच्या आणी सुरकन रिव्हर्स मारून, फुरकन पुढे निघून जायच्या. मी असायची बस मध्ये, ‘एक चिमणी आली बाई, दुसरी चिमणी आली’ करत बस भरण्याची वाट बघत.

एकदा अशीच सकाळी बसने शाळेत पोहोचले, आणी पार्किंग कडे लक्ष गेलं. गेल्याच महिन्यात नव्यानं जॉइन झालेल्या तनवीरच्या कारने एक हलकसं डौलदार वळण घेतलं आणी कार पार्क केली. अहाहा! काय मोहक वाटत होती ती (गाडी नव्हे, तनवीर!), गाडीतून उतरतांना. सावळ्या आणी जराश्या स्थूल असणाऱ्या हसऱ्या तनवीर कडे, एक वेगळाच स्मार्टनेस आणि कॉन्फिडंस होता. ‘बॉस!! इतकं ग्रेसफूल असावं माणसानं!’ मागच्या सीट वरून तिने तिचा लॅपटॉप घेतला, गाडी लॉक केली, आणी ती माझ्या दिशेने यायला लागली.

“गुड मॉर्निंग ..”
“गुड मॉर्निंग ..किती छान दिसतेस तू. आणि किती सफाईदारपणे गाडी चालवते..”
“छान तर तू पण दिसतेस. आणी गाडी चालवायला लागलीस की, तू पण सफाईदारच चालवशील. तुझं तर प्रत्येक कामच छान असतं.”

येस! हाच तो क्षण. ‘मला गाडी चालवता आलीच पाहिजे.’ असं वाटण्याचा. ठरवलं मी, ‘शुभस्य शीघ्र्म!’ आत्ता डोक्यात आलंय ना, तर आता ताबडतोब सुरवात करू. माझ्या जागेवर जाऊन मी ताबडतोब माझ्या एका मैत्रिणीला फोन केला. तिने काही दिवसांपूर्वी तिच्या करता, तिच्या घरी येऊन, तिच्या कारवर तिला ड्रायविंग शिकवणारा ड्रायवर शोधला होता. तिच्याशी इतर काही नं बोलता मी त्या ड्रायवरचा नंबर मागितला. इतर काही नं बोलणं एवढ्या करता, की एक तर मला पटापट त्या ड्रायवरला शोधायचं होतं. शिवाय तिच्याकडून तिच्या ड्रायविंग बद्दल आत्ता अज्जीबात काही ऐकायचं नव्हतं. कारण थोड्याच दिवसांपूर्वी ‘आपल्याला तींन पाय का नसतात?’ हा प्रश्न विचारून तिने मला पण विचारात पाडलं होतं. तींन पाय कशाला काय? तर क्लच, एक्सीलेटर आणी ब्रेक करता!

त्या दिवशीच दुपारपासून अस्मादिकांनी सुरवात केली ड्रायवर बरोबर माझी मारुती चालवायला. पंधरा वर्षांपूर्वी ड्रायविंगच बेसिक ज्ञान मिळालच होतं. ते आता आठवायला लागलं. आता गाडीचे कंट्रोल माझ्या हाता, पायात होते, त्यामुळे हा ड्रायवर टीचर खूपच काळजीपूर्वक सूचना देत होता. त्याच्या जवळ कंट्रोल नसल्यामुळे ओरडतही भरपूर होता माझ्यावर. शेवटी त्यालाही त्याचा जीव प्यारा होताच! त्याचं माझ्यावर ओरडणं हेच माझ्याकरता मोठ्ठं मोटिवेशन ठरत होतं. इतकं की, चार दिवसांनंतर मलाच वाटलं, ‘हा नकोच बरोबर. एकटच चालवू या आपण आपली कार.’
आणि पुढच्या आठवड्यातच पहिला दूसरा गियर करत मी शाळेत कार न्यायला लागले. इथे माझ्या दुसऱ्या एका मैत्रिणीचा सल्ला उपयोगी पडला. तिने सांगीतलं होतं, ‘कार रस्त्यात मध्येच बंद पडली ना, आणी ती पडणारच आहे चारदा तरी, तर कार बंद पडेल तेव्हा आपण ठार बहिरे आहोत असं समजायचं. कुठल्याच हॉर्न कडे, लोकांच्या आरडा-ओरडी कडे वैगेरे लक्ष अजिबात द्यायचं नाही. आणी रस्त्यात काही प्रॉब्लेम आला तरी घाबरायचं नाही. हा ‘इंडिया’ आहे. चार लोकं येतात धावत मदतीला.’

तर अशा रीतीने, माझ्या ड्रायविंग पर्वा मुळे, आयुष्यात एक नवीन सुरवात झाली. आणी खरं सांगते, पूर्वी वेडावून दाखवणारी माझी कार आता माझी जवळची मैत्रीण झाली होती. मला सतत सोबत करणारी... थंडी, ऊन, वारा, पाऊस ह्या पासून वाचवणारी, माझं भलं मोठ्ठं सामान सांभाळणारी मैत्रीण.

स्वत: ड्रायव्हिंग सीटवर बसल्यावर मला जो आनंद मिळाला ना, तो आत्ता पर्यंत इतर कश्या कशातच मिळाला नव्हता. ड्रायविंग एवढा आत्मविश्वास दुसऱ्या कुठल्याच गोष्टींनी दिला नव्हता आजपर्यंत. पाहुण्यांना आणण.. सोडणं.. हे जिकिरीचं नाही, तर अभिमानाचं काम झालं होतं. कुणालाही फोन करून मी आता सहज म्हणू शकत होते, ‘कुठे उतरलाय? सांगा, मी येते घ्यायला.’, ‘मी सोडते ना तुम्हाला’. त्यात प्रचंड आनंद वाटत होता. आत्ता पर्यंत मैत्रिणंकडून मी फक्त लिफ्ट घेत होते. पण ‘देणाऱ्याने देत जावे, घेणाऱ्याने घेत जावे, घेता घेता एक दिवस देणाऱ्याचे हात घ्यावे.’ ह्या ओळींनुसार, मी आता सगळ्यांना लिफ्ट देऊ शकत होते. गाडीचं स्टीअरिंग व्हील हातात आल्यावर वाटलं, ‘एस्स!!! दुनिया मेरी मुठ्ठी मे!’

*******************