मैत्र

सगळी कामं आटोपून नेहा निवांत सोफ्यावर बसली. मनात विचार येत होते की आता आपले इथले मोजकेच दिवस राहिले. तब्बल सहा वर्ष राहिलो आपण इथे. स्वतःच्या स्वभावाच्या आणि प्रकृतीच्या अगदी विरुद्ध अशा गृहिणीच्या भूमिकेत. पण तस छानच निभावलं नाही आपण.

नाही म्हणलं तरी पहिलं वर्ष जरा जडच गेलं. काय करायचं घरी बसून. घरातली कामं करून करून करणार तरी किती? स्वभाव तर असायला हवा ना तसा. आजूबाजूच्या जवळजवळ सर्वच बायका गृहिणी. काय करत असतील या दिवसभर नेहाला प्रश्न् च पडे.

पण एक वर्ष सरल आणि याचसाठी केला होता अट्टाहास करत घरात पिल्लूच आगमन झालं. तिचं बाळ हो. गोड परी. आणि मग काय दिवसाचे चोवीस तास पण अपुरे पडू लागले. तिच्या खाण्यापिण्याची काळजी, तिच्या तब्बेतीची काळजी, तीच्यतले बदल, तिच्या बाललीला अनुभवताना एक वेगळीच अनुभूती नेहाला येत होती.

दोन अडीच वर्ष नेहाला स्वतःकडे बघायलाही फुरसत मिळाली नाही. आणि मग तिची परी निघाली शाळेला. तिचं नवीन विश्व निर्माण करायला. जशी तिची परी घराबाहेर पडली तस एक नवीन विश्व नेहाची पण आतुरतेने वाट बघत होत.

आजपर्यंतच्या आयुष्यात नेहाला मैत्रिणी अश्या नव्हत्याच. किंवा ज्या काही असतील नसतील त्या शाळा कॉलेज मधल्या. नंतर तर जॉब आणि प्रोफेशनल लाईफ मध्ये जे कोणी भेटले त्यांच्यासोबत प्रोफेशनल रिलेशन तयार झाले फक्त. त्यातून नेहाचा स्वभाव म्हणजे गजबच. त्यामुळे फार कोणी तिच्याशी मैत्री करण्याच्या भानगडीत पडलच नाही .

आणि म्हणतात ना प्रत्येक गोष्टीची वेळ यावी लागते. या उक्ती प्रमाणे इथे आल्यापासून नेहाच्या खूप मैत्रिणी झाल्या. यात सिंहाचा वाटा होता तिच्या लेकीचा. लेकीच्या अतिशय खेळकर स्वभावामुळे सोसायटीत येता जाता अनेकांशी ओळखी झाल्या, वाढल्या आणि त्याचं मैत्रीत रूपांतर कधी झाल नेहाला समजलच नाही.

तिची परीराणी शाळेत जावून तिचं विश्व निर्माण करू लागली तशी नेहापण तिचं मैत्र फुलवू लागली, त्या विश्वात रमू लागली. मैत्रिणींसोबत गप्पा, मज्जा मस्ती, फिरण, खरेदी, खेळ, भिशी कट्टा काय आणि काय......... पूर्णपणे अनभिज्ञ असलेल्या विश्वाचा आज ती परिपूर्ण आनंद घेत होती. या तिच्या मैत्रिणींनी तिच्या आयुष्यातला आनंद द्विगुणित केला, तिला बोलायला शिकवलं, व्यक्त व्हायला शिकवलं. नाच करणं, खेळ खेळणं यात काय करण्यासारखं असं वाटणाऱ्या नेहाला या मैत्रिणींनी त्यातला निखळ आनंद घ्यायला शिकवलं.
आणि आता ती वेळ आली. इथून परत जाण्याची. मनाची दोलायमान अवस्था. परत जाण्याची ओढ पण इथे निर्माण झालेली नाती सोडून जावी लागणार. खरच याचा त्रास तर नक्कीच होणार. पण हरकत नाही. दूर गेल्यामुळे मैत्री संपत नाही. या माझ्या सगळ्या मैत्रिणी मी दूर गेल्यामुळे माझ्यापासून मनाने दूर कधीच जाणार नाहीत. नक्कीच.

हा माझा लेख माझ्या सर्व मैत्रिणींना समर्पित. तुमची नावं मी कधीच लिहिणार नाही. कारण तुम्हा सर्वांना माहीतच आहे की मी तुमची खास मैत्रीण आहे ते.