दारावरची थाप

दारावरची ती थाप...

शहराच्या गोंगाटा पासून दूर, आम्ही शहराबाहेरील एका नवीन अपार्टमेंटमध्ये फ्लॅट घेतला. नुकतेच लग्न झालेले असल्यामुळे पैशांची चणचण होती, त्यामुळे शहराबाहेर येणे भाग होते, पण त्याच वेळी या जागे ने आमच्या जीवनाला एक शांतता दिली होती. नव्या घरात शिफ्ट होऊन सहा महिने झाले होते. घराच्या समोरच मोठा कॉलनी रोड होता, आणि त्यावर स्ट्रीट लाइट चा खांब होता, त्यामुळे रात्री रस्त्यावर त्याचा छान उजेड असायचा. आमची बाल्कनी त्याच बाजूला असल्यामुळे रात्री बाल्कनी मध्ये बसून रस्त्यावरची तुरळक रहदारी बघत गप्पा मारण्यात बराच आमचा वेळ छान जायचा.

आमचे आयुष्य नव्या घरात छान चालले होते. सकाळचे ऊन, आजूबाजूला बऱ्या पैकी झाडी,संध्याकाळची हवा आणि रात्रीची शांतता हे सगळे आम्हाला शहराच्या धावपळी पासून वेगळे करून एक नवे जीवन देत होते. एक दिवस अनुला (माझी बायको) माहेरी जाण्याची इच्छा झाली.

"अहो ऐका ना, तीन महिने झालेत, घरातून बाहेरच गेले नाहीये. मला दोन-तीन दिवसांपासून आईची खूप आठवण येते आहे. मला भेटायचंय आईला," अनुने आपल्या शांत आवाजात सांगितले

"अग मग जाऊन भेटून येना, त्यात काय एवढे? पण तू एकटी कशी जाशील? अस कर, तू आवरून ठेव, मीच तुला सोडायला येतो,तसेही कुठे जास्त दूर आहे" मी प्रेमाने तिला बोललो.

ती आनंदात मला बिलगली आणि "Thanks, तुझ्यासारखा प्रेमळ नवरा भेटण्यासाठी नशीब लागते," असे बोलत बॅग भरण्यासाठी बेडरूमकडे धावली.

मी पण तिचा आनंद बघून खुश झालो आणि खुर्चीत बसून पेपर वाचू लागलो.

त्याच दिवशी दुपारी मी अनुला माहेरी सोडायला गेलो.
"जरा आराम कर, आईकडे आली आहेस तर. नाही तरी आपल्या घरी नोकरी, घर खूप दगदग होते तुझी, आणि काही लागलं तर मला कॉल कर," मी तिला बाईकवर बसताना सांगितलं.

"हो हो, इतकी काही काळजी करू नका. मी काही लहान मुलगी नाहीये," ती मिश्कीलपणे म्हणाली.

संध्याकाळी परतताना मी बाहेरच जेवण घेतलं. घरी पोहोचेपर्यंत चांगलाच अंधार पडला होता. मनात एक विचित्र बेचैनी होती.अनु च्या असण्याची खूप सवय झाली होती. पहिल्यांदाच मी आज घरात एकटा राहणार होतो. पार्किंगमध्ये गाडी लावत, "आज एकटे घरात कसे होईल?" मी स्वतःशीच बोलत घराकडे निघालो.

दरवाजा उघडताच सगळीकडे पसरलेली नीरव शांतता मनाला बोचली. अनुचा हसरा चेहरा गायब होता, तिला मी खूप मिस करत होतो. तिचे घरात नसणे ही माझ्यासाठी खूप जड भावना होती. मी ठरवले आज बाल्कनीत बसून 'किरदुर्ग' या कथेला पुढे नेईन.मस्त कडक कॉफी बनवून घेतली आणि टॅबलेट घेऊन बाल्कनीत येऊन बसलो.

रात्रीचे नऊ वाजले असतील, सगळीकडे मिट्ट काळोख पसरलेला, मस्त गार वारा वाहत होता. आकाशात तुरळक ढग जमले होते. "कदाचित आज अमावास्या असेल." मी स्वतःशीच बोलत कथेच्या विचारात हरवून गेलो.

किती वेळ गेला माहीत नाही, आजूबाजूच्या वातावरणामुळे लेखनाचा चांगलाच सुर सापडला होता. अचानक कसल्या तरी आवाजाने माझं लक्ष लेखनातून विचलित झाले. समोर बघितले तर समोरची स्ट्रीट लाइट चालू बंद होताना दिसली. मी उठून बाल्कनी च्या भिंतीजवळ गेलो आणि खाली पाहिले.ती तिथे होती. स्ट्रीट लाइट च्या पिवळसर उजेडात एक भेसूर आकृती. तिच्या अंगावर एक जुनी, रक्ताने मळलेली पांढरी साडी होती, जी हलक्याशा वाऱ्यात हलत होती. केस काळेभोर, मोकळे सोडलेले, त्या विखुरलेल्या केसांमध्ये काही भागांवर कोरडे झालेले रक्त चिकटले होते. पण जेव्हा तिच्या चेहऱ्यावर माझी नजर गेली, तेव्हा अंगावर काटा आला. तिचा चेहरा अत्यंत विकृत, रक्ताने माखलेला होता, जणू कोणीतरी तिचे मांस फाडून काढले होते. तिच्या कपाळा वरून रक्ताची धार अजूनही खाली ओघळत होती, आणि तिचे ओठ रक्ताळलेले, काळेकुट्ट होते, जणू काही तिने आताच कोणाला तरी फाडून खाल्ले असावे. तिच्या डोळ्यांचे पांढरे भाग पूर्णपणे रक्ताळलेले, आणि डोळ्यांच्या मधोमध लालबुंद झगमगता ठिपका होता, जो माझ्या दिशेनेच रोखला होता.

"अरे देवा!" मी एकदम मागे सरकलो आणि खुर्चीवर कोसळलो. मला काहीच कळत नव्हते, मी जे पाहिले ते खरे होते का, की माझ्या डोळ्यांचा भ्रम होता? मी हिम्मत गोळा करून परत थोडा उठून शहानिशा करण्याचा प्रयत्न केला, पण ती जागा आता रिकामी होती.

मी एक खोल श्वास घेतला आणि परत खुर्चीवर बसलो. डोळे बंद करून विचार करू लागलो, तेव्हाच अचानक सगळीकडे शांतता पसरली. किचनमधून येणारा फ्रिज चा आवाज बंद झाला होता.

"काय चाललय हे?" मी स्वतःशीच बोललो.

मी डोळे उघडून मागे पाहिले. लाईट गेली होती. परत समोर पाहिले तर स्ट्रीट लाइट चालू दिसली. विचारात पडलो, तेव्हाच दारावर जोरजोरात थापा पडायला सुरुवात झाली. थापांचा तो आवाज शांततेला छेदत थेट माझ्या हृदयावर घाव घालत होता. थंडी असतानाही मला दरदरून घाम फुटला. मी दरवाज्याकडे जाण्यासाठी उठलो आणि समोरची स्ट्रीट लाइट पुन्हा चालू बंद होऊ लागली. दारावर थापांचा आवाज अजूनही सुरू होता. माझ्या शरीरात भीतीने कंप निर्माण झाला होता.

"अनु, तूच आहेस का?" अनु माहेरी गेली आहे हे माहीत असूनही, मी दरवाज्याकडे बघत आशेने विचारले, पण उत्तर आले नाही.

माझ्या मनात एकच दहशत पसरली. मी घाबरून माझ्या हातांनी माझा चेहरा झाकला. मला वाटलं की हा एकटेपणा आज माझा घात करणार आहे. मी स्वतःशी विचार केला.

अचानक लाईट आली. मी धावत जाऊन दरवाजा उघडला. दारासमोर आमचे शेजारी उभे होते, जे त्यांच्या घरातून बाहेर पडत होते.

"काय झाले भाऊ, इतक्या वेळेपासून तुमची लाईट गेली होती," त्यांनी विचारलं.

"हो, अचानक गेली होती," मी थोडा घाबरून म्हणालो.

"काही हरकत नाही, असे होत असते इकडे. आज एकटेच आहात ना?" शेजारच्या काकांनी रहस्यमय नजरेने बघत विचारले.

"अं... अ... हो, हो, बायको आजच माहेरी गेली आहे," मी चाचरत बोललो.

"ठीक आहे, ठीक आहे, काळजी घ्या," असे म्हणत ते काका त्यांच्या फ्लॅटच्या दिशेने निघून गेले.

मी ते घरात जाऊन दरवाजा बंद करेपर्यंत त्यांच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे बघत तिथेच उभा राहिलो. मन भयाण विचारांनी भरलेले होते. एक मन म्हणत होते त्यांना सांगावे का आपण काय बघितले ते. पण ते आपल्यावर हसतील. आपल्याला भित्रा ठरवतील असे वाटून मी तो विचार झटकून टाकला. दरवाजा बंद केला आणि पुन्हा बाल्कनीत जाऊन बसलो. मनात विचारांची गर्दी चालू होती, काहीतरी विचित्र चाललय हे नक्की होत.
अजून एक कप कडक कॉफी पिल्याशिवाय मेंदू चालणार नाही. असा विचार करत मी किचन मध्ये जाऊन परत एक कप कॉफी बनऊन घेतली. कॉफीचा कप उचलणार, तेवढ्यात माझा फोन वाजला. स्क्रीनवर अनु नाव झळकले.
"हॅलो, अनु?" मी घाबरलेल्या आवाजात बोललो.

"काय झाले? असे घाबरल्या सारखे का बोलता आहात?" तिने विचारले.

"काही नाही, फक्त... तुझी आठवण येतेय," मी आवाजा मध्ये शक्य तेव्हढा सामान्य स्वर आणत तिला सांगितले.

"आय मिस यू टू. एव्हढे मोठे असून ही एकटे राहायला जमत नाही ना तुम्हाला?" ती हसत म्हणाली.

"हो, तसच काहीस आहे," मी तिच्या आवाजात शांतता शोधत होतो.

"ठीक आहे, काळजी घ्या. मी उद्याच परत निघून येईल, बस ना? आणि परत आठवण आली तर लगेच कॉल करा." ती म्हणाली.
मी होकार दिला,आणि तिला बाय करत कॉल कट केला.
कॉफी चे घोट घेत घेत बेड वर बसलो. काहीतरी वेगळेच घडते आहे हे मनात कुठेतरी जाणवत होते. कॉफी संपली पण त्या भेसूर चेहऱ्याचे चित्र डोक्यातून जात नव्हते.
कथेला आज च्या दिवस बाजूला ठेवून मी झोपायचे ठरवले. बेड वर बराच वेळ फक्त लोळत होतो पण झोप काही येत नव्हती. विचारांनी मनाला घेरले होते. "ती कोण होती? मी जे पाहिले ते खरे होते का?" हे प्रश्न मला सतावत होते. कधी तरी झोप लागली.
रात्री अचानक डोळे उघडले. परत तोच आवाज ऐकू येत होता. दारावर जोरजोरात थापा. मी घड्याळात बघितले, 3 वाजले होते. शरीर गोठले, अंगावर काटा आला. इतक्या रात्री कोण असेल ? मनात प्रश्नावर प्रश्न ... मी घाबरत बेडरूम च्या दरवाजात येऊन मुख्य दरवाजा कडे बघितले. पडणाऱ्या थापांनी दरवाजा थरथरत होता. दरवाजाच्या फटीतून एक मंद, पिवळट प्रकाश आत येण्याचा प्रयत्न करत होता. मी पुढे सरकलो , थापांचा आवाज अजून वाढला जसे काही बाहेर जे होते त्याला आत यायची खूप घाई झाली होती..

दार उघडायचे धाडस माझ्या अंगात शिल्लक नव्हते, पण तरीही मी कसल्या तरी ओढीने हळूहळू दरवाजा जवळ गेलो, दरवाजाच्या खटक्याला हात लावला. आणि धाडकन कोणतरी प्रचंड ताकदीने बाहेरून धक्का द्यावा तसा दरवाजा चौकटीमधून निखळून माझ्या अंगावर आला. मी कसा तरी घाई घाई ने बाजूला सरकलो. हेलपाटत मागे येऊन पडलो. काही क्षणात डोळे उघडले आणि दरवाज्याकडे बघितले.
समोर तीच होती... रक्ताळलेला चेहरा, लाल डोळे, तोंडातून रक्ताची धार अजूनही ओघळत होती. तिचे भयाण हास्य मला नजरेला भिडले, जणू काही ती माझी दरवाजा जवळ येण्याची च वाट बघत होती.

"कोण आहेस तू?" मी घाबरत विचारले.

ती काहीच बोलली नाही, पण तिचा चेहरा हसत होता, भेसूर पद्धतीने. माझे शरीर थरथरत होते. मी कसाबसा उभा राहून एक पाऊल मागे घेतले, तेवढ्यात ति एक पाऊल पुढे आली.
आणि अचानक सगळीकडे अंधार पसरला... माझ्या ही डोळ्यामध्ये काजवे चमकत अंधारी आली.
सकाळ झाली, आणि माझी झोप उघडली तेव्हा मी बेडवर होतो. डोके दुखत होते, मी जिवंत होतो. कालचे घडलेले एक भयानक स्वप्न होते का? पण मग तो भेसूर चेहरा, तो प्रकाश, ते सगळे खरे होते का? मी सांशक तेने उठलो आणि बेडरूम च्या दरवाजा जवळ जाऊन बाहेर बघितले. मुख्य दरवाजा अजूनही मोडून पडलेला होता. माझ्या पाया खालची जमीन सरकते की काय असे मला वाटून गेले. मी ठरवले, आज रात्री इथे थांबायचे नाही. मी अनुला घेऊन या घरातून कायमचे निघून जाण्याचा विचार केला. आणि त्याच दिवशी मी तिच्या माहेरी गेलो. तिथे तिला घडलेला सर्व वृत्तांत सांगितला. माझ्या बोलण्यातील भीती तिला जाणवली. तशी ती खूपच समंजस होती. दोन दिवसात तिकडून च आम्ही नवीन भाड्याचे घर शोधले. मला परत त्या जुन्या घरात जायची हिम्मत नव्हती. पण सर्व सामान नीट आणण्यासाठी जावेच लागणार होते. खरे तर त्या दिवशी मोडलेला दरवाजा तसाच ठेऊन मी घर सोडलेले होते सामानाची काय परिस्थिती असेल हे नक्की मला ही सांगता येत नव्हते. तरीही जेव्हढे असेल तेव्हढे सामान आणण्यासाठी अनु च्या भावाला आणि माणसांना घेऊन तिथे जाण्यासाठी मी निघालो,
अनुला मात्र मी तिकडे येऊ दिले नाही. दरवाजा परत बसविण्या साठी सुतार पण बरोबर घेतला. तिथे पोहोचल्यावर मला मी वेडा होतो आहे की काय आशी शंका आली. दरवाजा अगदी व्यवस्थित होता. मला स्वतःवरच शंका यायला लागली. पण मला परत विषाची परीक्षा घ्यायची नव्हती. मी माझ्या निर्णयावर ठाम होतो. तिथे नक्कीच काही तरी होते. सुतारा ला विना काम पैसे देऊन पाठवून दिले. सर्व सामान भरताना अंधार पडत आला होता. साधारण तिथून निघताना 9 वाजले. टेम्पो निघून गेल्यावर अनूच्या भावाने बाईक वळवली. मी मागे बसलो. अजून माझे लक्ष त्या स्ट्रीट लाईट कडे होते. पण तिथे सगळे काही सामान्य होते. थोडे पुढे गेल्यावर ज्या घरासाठी आयुष्याची जमापुंजी खर्ची घातली , ज्या घरात पुढील आयुष्याची सुरेख स्वप्ने पाहिली होती. ज्या घरात संसाराचे सुरुवातीचे सर्वात सुखी सहा महिने काढले होते. त्या घरा कडे शेवटचे बघण्याची एक अतूट इच्छा मनात निर्माण झाली. मी मागे वळून अस्वस्थ मनाने,आम्ही नवरा बायको ने ज्या बाल्कनी मध्ये कित्येक तास सुख दुःखाच्या गप्पा मारल्या त्या बाल्कनी कडे बघितले..
तिथे ती उभी होती,
रक्ताळलेला चेहरा, मोकळे सोडलेले केस,लाल डोळे, ओठांवर येणारी रक्ताची धार जिभेने चाटत. भयाण हास्य रक्तळलेल्या ओठावर आणून, तिच्या त्या त्वचा नसलेल्या हाताने मला परत येण्याची खूण करत ती माझ्याकडेच बघत होती.

त्या घटनेला कित्येक वर्ष लोटली. आम्ही पुन्हा त्या भागात कधीच गेलो नाही. एका एजंट च्या मदतीने ते घर परस्पर अगदी पडलेल्या किमतीत विकून टाकले.
पण आजही ती दारावरची थाप, तिचा रक्ताळलेला चेहरा आणि त्या रक्ताळलेल्या डोळ्यांमध्ये दडलेली भयानकता माझ्या मनात कोरली गेली आहे.

समाप्त..

लेखक: रुद्रदमण