दिठी

बेस्ट. तुला हवं तर तिकडचे सगळे प्रतिसाद कॉपी करून त्याचा एक प्रतिसाद कर इथे. सोपं जाईल वाचणार्‍यांना.

उत्तम केलंत.
मी नवा प्रतिसाद देतो.
चित्रपटाचं नाव दिठी का आहे?

हं. बरोबर!
माझा डेस्कटॉप आजारी आहे. फोनवरून नेमक्या पानाची लिंक द्यायला जमेल का बघतो.
https://www.maayboli.com/node/81478?page=28
जमलं.

अतिशय तरल व सुंदर रसग्रहण. चित्रपट पाहिलेला नाही पण परीक्षण वाचून पाहिल्यासारखेच वाटत आहे. श्रद्धेशी निगडीत गोष्टी ह्रदयाच्या कानाने ऐकाव्यात मगच भिडतात. बुद्धीच्या कानाने ऐकल्यास निरर्थक वाटतील. रामजीने निवडलेला मार्ग, त्याच्या (आणि इतरांच्या) धारणा, मग त्या मार्गाद्वारे आयुष्यात घडलेल्या घटनांमागचा कार्यकारणभाव शोधण्याचा केलेला निश्फळ प्रयत्न, त्यातून आलेली अगतिकता, आणि मग त्याच मार्गातून मिळालेलं उत्तर हा सारा प्रवास पडद्यावर पाहणे... नक्कीच मनात साठून राहणारा चित्रपट. अद्वैतवाद इतक्या सुलभ रीतीने मांडून श्रद्धाळूना त्यांच्या मार्गात 'दिठी' देणारी कथा, त्यावरचा चित्रपट आणि त्याचे तुम्ही लिहिलेले परीक्षण हे सारेच सुंदर आहे. हे परीक्षण मा. मोहन आगाशे यांच्यापर्यंत पोहोचले यासाठी एकदा जोरदार टाळ्या झाल्याच पाहिजेत.

छान परिचय. आवडला

हे छान केलंस.

अतिशय हृदयस्पर्शी लिहिलं आहेस.

खुप छान चित्रपट रसग्रहण, आवडलं

रसग्रहण छान लिहिलं आहे.
चित्रपट बघितलाय. सगळ्यांचे अभिनय आवडले होते, पण चित्रपट मला इतका उत्कट नव्हता वाटला खरं म्हणजे. अर्थात 'सुमित्रा भावे' हे स्टँडर्ड डोक्यात असल्यामुळे माझ्या अपेक्षा कदाचित जास्त होत्या.

खुप छान लिहिलं आहेस.
वावे, बरं झालं इथे लिहिलंस , आता बघणार नाही. हे चित्र च राहू दे मनात.

हृदय, तरल आणि मनाला खोल कुठेतरी भिडणारं लिहिलं आहेस अस्मिता.
छान हा शब्द फिका आहे खरंच

एकदम तरल , उत्कट आणि सुंदर लिहिले आहे.
चित्रपट नक्की बघणार.
आमोद सुनासी आले चर्चा आठवली.

हृदयाला स्पर्श करून गेलेलं काही अतिशय उत्तमप्रकारे शब्दात मांडता येण्याची कला भरभरुन आहे.
लिहीत रहा.

सुंदर लिहिलयं! मला बघायचा आहे हा चित्रपट.
मूळ दि. बा. मोकाशींच्या कथेत रामजीचा तरुण मुलगा जातो पण सून, नात होणे वगैरे उल्लेख नाहीयेत, बरोबर ना? की माझा गोंधळ होतोय. कारण बरीच वर्षे (१५+ ?) उलटलीत मी ही कथा वाचल्याला.

मलाही खूप दिवसांपासून हा बघायचा होता. तू आयपीटीव्हीवर आलाय लिहिलंस आणि लगेच काल सुरू केला पण मला सुरूवातीचे बरेचसे डायलॉग्स नीटसे ऐकू आले नाहीत. माहित नाही ऑडीओ प्रॉब्लेम आहे की आणखी काही. पण हा निवांत बघायला हवा सिनेमा. सतत काहीतरी प्रश्न विचारणारे, काहीतरी कमेंट्स करणारे लोकं नको मला आजूबाजूला. जेव्हा शक्यतो मी एकटी असेन तेव्हा बघते.

तूच म्हटल्याप्रमाणे तुझ्या पॅशनच्या विषयाशी निगडीत विषय आहे, त्यामुळे एका पॉईंट्ला तू लेखक दिग्दर्शकापेक्शाही वेगळी होऊन तुला जे वाटतंय ते जे लिहीलं आहेस ते तरल आहे. सिनेमा आवडणं ,इतका भिडणं, होईल; न होईल.. तुझं चिंतन आवडलं..

किती सुंदर लिहीलयस. दि बा मोकाशींची कथा देखील काय ताकदीची असेल.

सुंदर रसग्रहण आहे.
विषय अध्यात्माकडे झुकणारा असल्याने भरभरून लिहीले गेलेले आहे. प्रकाशयोजना, पाऊस वगैरे छान टिपलंय.
आनंद देणारं लिखाण.
सिनेमा असाच असावा अशी अपेक्षा.

छान लिहीले आहेस अस्मिता!

माधव यांची (इथली) पोस्ट समजली पण मला असे वाटते की रामजी सध्याच्या लिबरल व्याख्येनुसार सगळे चेकमार्क्स चेक करणारा असायची गरज नाही. नातू/नात बद्दल त्याला जे वाटते ते चुकीचे असले तरी बर्‍यापैकी प्रातिनिधिक आहे. वास्तविक अशा व्यक्तीचे मत नंतर बदललेले दाखवण्याचा जास्त सकारात्मक परिणाम होईल.

* इथे "लिबरल" म्हणजे राजकीय बाफवर लिहीतात त्या लोकांबद्दल नाही. एकूण विचारस्वातंत्र्य/व्यक्तीस्वातंत्र्य/आधुनिक विचार वाले. चांगल्या अर्थाने.

रामजी सध्याच्या लिबरल व्याख्येनुसार सगळे चेकमार्क्स चेक करणारा असायची गरज नाही >>> लिबरल असायची जराही गरज नाहीये. पण तो सुजाण आहे - त्याच्या सुजाण असण्यावरच कथेचा डोलारा उभा आहे. तो जी ज्ञानेश्वरी वाचतो ती त्याच्यात थोडी झिरपली आहे. पण आता एक अतिशय कठीण धडा शिकायची वेळ त्याच्यावर आली आहे. 'वासांसि जीर्णानि' हे त्याने वाचलय ते आता आत्मसात करायची वेळ आली आहे. आजपर्यंत त्याचे अंडरग्रॅड चालू होते (त्या कोर्समध्ये ओल्या बाळंतिणीला घराबाहेर काढणे अतिशय चूक आहे हे शिकलवले जाते) आता पोस्ट ग्रॅज्युएशनची वेळ झाली आहे.

नातू/नात बद्दल त्याला जे वाटते ते चुकीचे असले तरी बर्‍यापैकी प्रातिनिधिक आहे. वास्तविक अशा व्यक्तीचे मत नंतर बदललेले दाखवण्याचा जास्त सकारात्मक परिणाम होईल. >>> नक्कीच होइल. पण हा सिनेमा सामाजिक नाहीये आणि प्रत्येक सिनेमा सकारात्मक असायची गरजही नाहीये. एका पाषाणहृदयी, रुढ्यांध सासर्‍याचे झालेले मतपरीवर्तन असा काही चित्रपट नाहीये हा.

रामजीला मुलाच्या मृत्युचा स्विकार करता येत नाहीये. परिस्थितीने त्याला आगतिक केलं आहे. मी रोज ज्ञानेश्वरी वाचत होतो, पापभिरु होतो पण तरी माझा मुलगा गेला म्हणून त्याचा ज्ञानेश्वरीवरही राग आहे. तो पारायणाला पण जात नाहीये. काहीही करून त्याला मुलगा परत यायला हवाय - पण तो येत नाहीये. त्यामुळे तो स्वतःवर, परिस्थितीवर चिडलाय, हतबल झालय. असा रामजी ज्ञानेश्वरीतली पुढची पायरी कशी गाठतो, मुलाच्या मृत्युचा स्विकार कसा करतो ते चित्रपट सांगतो.

वंश खुंटला म्हणून सुनेला घराबाहेर काढण्याइतक्या क्षुद्र विचारसरणीचा रामजी असता तर चित्रपटाची सगळी परिमाणेच बदलली असती. मग 'दिठी' जितका आवडला तितका आवडला नसता, त्याचं शिर्षकही दृष्टी चाललं असतं.

रसग्रहण आणि सर्व प्रतिसाद, दोन्ही सुंदर,।

माधव काय छान प्रतिसाद दिलायत.

माधव, प्रतिसाद आवडला.

सुंदर. कितीतरी पैलू लक्षात येतात. प्रतिसादही लेखासारखेच उच्च, विचारप्रवर्तक.

जय हो !

माधव, धन्यवाद. समजले. मला आधी वाटले होते की तो स्वतःही तसेच समजतो - इन जनरल किंवा रागाच्या भरात.

मी आधी या चित्रपटाविषयी लिहिले होते. अनेक वर्षांपूर्वी दूरदर्शनवर या कथेवर एक भाग सादर झाला होता. नाव, कलाकार आठवत नाहीत पण अप्रतीम होता. त्यामुळे मी ही कथा मिळवून वाचली.
चित्रपटात काहीतरी सारखं राहून गेलं आहे असं वाटत होतं. सुनेला घराबाहेर काढण्याचा उल्लेख कथेत नाही तो पूर्णपणे अनावश्यक वाटला. मूळ कथा चित्रपटात बसवण्यासाठी पाणी घालून वाढवली आहे असं वाटत राहिलं. किशोर कदम भूमिका जगला आहे पण बाकीचे सर्व कलाकार हे ते कलाकारच वाटतात. कोणी नवीन, अनोळखी चेहरे घेतले असते तर जास्त परिणाम साधला असता.