निरंजन

अप्रतिम लिहिलंय.. आवडलं!

वाचताना समाधी लागली! एकदम प्रसन्न वाटतंय. अवर्णनीय लिहीलंय. शब्दच नाहीयेत माझ्याकडे . अजून वाचायला आवडेल.

हे कसं काय सुटलं होतं कोण जाणे ?

पण अप्रतिम लिहीलय . कुठलाही अभिनिवेश नसणार, मनाला भिडणार, शांत प्रसन्न लेखन !

प्रतिसाद ही सगळेच लेखाला चार चांद लावणारे.

मायबोलीवरच्या भारंभार धाग्यामुळे हा धागा खाली गेला आणि आज दिसला . किती सुंदर लिहिले आहे .
प्रतिसाद पण किती छान आहेत .

सुंदर लेख अस्मिता.. तुझं बालपण अगदी डोळ्यांसमोर उभं केलसं. सर्वांचे प्रतिसाद पण सुंदर..

अस्मिता तुम्ही खूप छान लिहिता..

खूप सुन्दर !"आम्हीच कृष्ण होऊन जायचो कदाचित मग कोण कोणाला नमस्कार करणार ".. वा.. वा.. खूप सुंदर.. सर्वांच्या प्रतिक्रियाही खूप माहितीपूर्ण आणि अभ्यासू आहेत, धन्यवाद !

सुरेख लेख. प्रतिसादामुळे आणखीनच सुंदर.

अप्रतिम लेखन अपरिचित असुन ही वाचन केल्यानंतर असं जाणवत की मनातील भावना व्यक्त कराव्या का कुणास ठाऊक परिचय नसतांना देखील एकमेकांना दिलेल्या सदिच्छा कामी आल्या.
अनेक संकटांचा सामना संघर्ष करत आज जिवनात आनंद आहे कदाचित अबोल मैत्री आणि त्यांच्या सदिच्छा तसेच कुलदैवत चा आशीर्वाद जणू पाठीशी आहेत असाच भास होत आहे .

हां हा लेख प्रचंड सुंदर आहे. मी माझ्या प्रायव्हेट कले क्शनमध्ये सेव्ह केलेला आहे. आणि कृष्णडोह पूर्ण मालाच सुंदर आहे.

आज अचानक समोर आला हा लेख..अगदी छान लिहीला आहेस..ह्या निरंजन शब्दात काही जादू आहे खास! कमालीचा आश्वासक्,आणि प्रेमळ ह्याच भावना दाटून येतात तो शब्द उच्चारला की..

हो. लेख वर आला म्हणून मी पुन्हा वाचला. अर्चा विग्रह शब्द मनात ठसला. मूर्तीसाठी विग्रह हा शब्द सध्या मराठीत फारसा वापरला जात नाही. पण जुन्या साहित्यात दिसतो आणि दक्षिण भारतात तो बऱ्यापैकी प्रचारात आहे. पूजाअर्चेसाठी केलेली मूर्ती. छानच.
मन न - मन झाले हे आणखी एक माणिक रत्न. इतकी शांतता मिळाली, मन आतून इतके शांत झाले की कुठलेही विकार विचार उरलेच नाहीत. मनच मुळी उरले नाही. पुरता मनोलय झाला. एका शब्दात खूप मोठी भावावस्था वर्णन केली आहे तुम्ही.
आता प्रत्येक वेळी लेख वर आला की नवीन काही सापडेलच.

मीही आज देवळात जाताना, कारमध्ये, शांतपणे हा लेख वाचला. प्रतिसादांसकट. प्रचंड सुंदर भावावस्था अनुभवली. अगदी शांत. अजुन एक म्हणजे मला ज्या दिवशी देवळात जाते त्या दिवशी सुंदर स्वप्न पडतेच हा अनुभव आजही आला. म्हणजे मला वाटतं १०-११ वेळा हे अनुभवलेले आहे. 'गुरुद्वारा' च्या माझ्या लेखात हे नमूद केलेले आहे. नेपच्यून हा स्वप्नांचा कारक आहे.
अवांतराबद्दल क्षमस्व.

आज स्तोत्रे वाचताना, या लेखाची आठवण झाली. रामस्तवराज मध्ये 'अकल्मषम' या शब्दामुळे निरंजन शब्द आठवला आणि तो शब्द आठवला की हा आणि हाच आरस्पानी लेख आठवतो. _/\_

किती छान लेख आणि प्रतिक्रिया!
कसा काय राहिला होता वाचायचा कोण जाणे!
अप्रतिम
होळी आहे का गं तो भाग? तुझ्या लहानपणीचा अस्मिता?

लेख बुकमार्क करून ठेवला आहे.

'अकल्मषम' >>> याचा अर्थ सांगा अस्मिता किंवा सामो.

https://stotrasamhita.net/wiki/Rama_Stavaraja_Stotram

कौसल्येयं कलामूर्तिं काकुत्स्थं कमलाप्रियम्।
सिंहासने समासीनं नित्यव्रतमकल्मषम्॥४१॥

होय देवकी कल्मष म्हणजे मळ/मलीनता मला वाटतं. मायेमुळे आलेली मलीनता, जी की षडविकारांमुळे आपल्या मनावर पुटन पुटं चढत असतात जी की नामस्मरणाने निघून जाते.

भरीऐ हथु पैरु तनु देह ॥
When the hands and the feet and the body are dirty,

पाणी धोतै उतरसु खेह ॥
water can wash away the dirt.

मूत पलीती कपड़ु होइ ॥
When the clothes are soiled and stained by urine,

दे साबूणु लईऐ ओहु धोइ ॥
soap can wash them clean.

भरीऐ मति पापा कै संगि ॥
But when the intellect is stained and polluted by sin,

ओहु धोपै नावै कै रंगि ॥
it can only be cleansed by the Love of the Name.

सुंदर विवेचन सामो _/\_

मूत पलीती कपड़ु होइ ॥
दे साबूणु लईऐ ओहु धोइ ॥
भरीऐ मति पापा कै संगि ॥
ओहु धोपै नावै कै रंगि ॥ >> तुकोबा पण साबणाचा उल्लेख करतात.
नाहीं निर्मळ जीवन । काय करील साबण
तैसे चित्तशुद्धी नाहीं । तेथें बोध करील काई ॥

त्या काळात साबण म्हणजे काय असेल बरं? मला तुकोबा साबणाची वडी फासून अंघोळ करत आहेत हे इमॅजिन होत नाही. साबणाचे गुणधर्म असलेला चुरा वगैरे काही वापरत असतील का ते?

सर्व प्रतिक्रिया उत्तम आहेत, संग्राह्य धागा.
माझ्या निवडक १० मध्ये

हळवं करणारं काही असेल या भीतीने वाचायचे तीन चारदा राहून गेले.
नितांतसुंदर असे पण म्हणवत नाही कारण शेवटचा पॅरा हळवं करून गेला. आपल्या आयुष्यातल्या त्या कालखंडातल्या प्रतिमा, त्यांच्याशी निगडीत स्मृती आणि त्यात बांधलेली प्रियजनांची आठवण ! प्रतिमा प्रत्येकाच्या बदलतील. त्यांच्याशी असले ऋणानुबंध हे खास असतात. ते इतक्या सुंदर शब्दबद्ध करण्याचे सामर्थ्य प्रत्येकाकडे नसेल. पण भावना याच ! त्यामुळे जवळजवळ प्रत्येकाला आपले वाटेल असे काही सापडले.

दक्षिणेपासून ते हिमालयापर्यंत सर्वत्र मंदिरं पाहिली. जिथे बजबज आहे, अस्वच्छता, गलका आहे ती कधीच आवडली नाहीत. दक्षिणेच्या मंदीरातली कमालीची शिस्त,गदीचे व्यवस्थापन आणि मंदीरांची स्वच्छता हे पाहिल्याक्षणीच भावले. नास्तिक असूनही मंदीरं आवडली. बद्रीनाथाच्या पुढे असलेली बजबज, अलकनंदेत टाकलेले निर्माल्य आणि आजूबाजूच्या हॉस्टेल्समधून सोडलेली घाण हे काहीच आवडले नाही. त्या ऐवजी पुढे चीन सीमेवरचे एक निवांत मंदीर आवडले. सोबतचा एक जण पहाटे पाच वाजता अलकनंदेत स्नानासाठी उतरला. थंडी उणे सेल्सिअसम्मधे मी म्हणत असताना. त्या वेळी त्याला थांबवावेसे वाटले नाही. त्याला बरं वाटतंय तर करू देत असे वाटले.

अगदी एखाद्या नास्तिकाने नाजूक क्षणात देवाला नमस्कार केला म्हणून त्याने बुद्धी गहाण टाकली असे कधीच वाटले नाही. कदाचित ही कृती त्याला मानसिक बळ देईल जे एखादा मानसोपचार तज्ञ सुद्धा देऊ शकला नसता असे वाटते...
परिस्थिती माणसाला खूप शिकवते.
जुन्या आठवणीही शिकवतात. परीक्षा घेतात....
आपण घडत जातो. घट्ट होत जातो. तटस्थपणे पहायला शिकतो.

आवडला लेख.

खूपच सुंदर लिखाण. अगदी मनाला स्पर्षून जाणारे.
आणि वर म्हटलंय तसं.. जवळजवळ प्रत्येकाला आपले वाटेल असे काही सापडले.
अस्मिता.... फार सुंदर आहेस तू!

रघू आचार्य खूप फिरलायत की तुम्ही. छान लिहीले आहे.
हपा धन्यवाद.