मला दाट संशय आहे!

मला दाट संशय आहे,
की या पदरी भसाभस पडलेल्या आयुष्याचं मी काहीही करणार नाही!
जगण्याची सगळी माती सुपिक असेलही कदाचित...
पण मी इथं काहीही पेरणार नाही!
अन् मग अर्थातच... काहीही उगवणारही नाही!
मला दाट संशय आहे!

मला दाट संशय आहे की या हातांचा जन्म...
स्वत:चीच पत्रं आणि चित्रं टराटरा फाडण्यासाठी झाला असावा!
यांचे ठसे उमटलेलं एकही काव्य ह्यात राहू देत नाहीत हेच.
आणि कितीही करूणेनं पकडलं तरी निखळून, निखळून, निसटून जातं यांतून सारं
जे खरंतर मला कधीच जायला नको असतं!
हे हात मला फितूर असावेत...
मला दाट संशय आहे!

मला दाट संशय आहे की या पावलांना कुठेही जायचंच नाहीये!
नुसती पायपीट व्हायची आहे! त्याच त्या प्रश्नांच्या भवतालच्या आडवाटांत.
हमरस्ता टाळून या पायवाटांत शिरतात त्याला हरकत नाही...
पण किती वाटा अखंड तुडवूनही पत्ता काही सापडत नाही.
आणि जिथून चालले त्याही मातीत यांचे ठसे गवसत नाहीत.
कुठून आले ते लपवतात अन् कुठे चालले तेही सांगत नाहीत!
हे पाय बहूदा माझे नसावेत....
मला दाट संशय आहे!

मला दाट संशय आहे की या नजरेला... कसलातरी विचित्र थांग असावा!
समोर उभारलेल्या सगळ्या चित्रात तिचा असा कुठलाच रंग नसतो.
आणि ती जे रंगवत जाते... तिन्ही त्रिकाळ... ते कधीही उभारले जात नाही!
एकतर तिला काही दिसतच नसावं....
किंवा तिला खरं काही बोलवत नसावं....
समोरच्याला तिच्यापार निव्वळ शुन्यच का म्हणून दिसावं?
ही नजर कदाचित नशेत असावी....
मला दाट संशय आहे!

मला दाट संशय आहेत की हे सारे सामिल असावेत...
मीच रचलेल्या माझ्याच विरुद्धच्या मलाच गाफिल ठेवण्याच्या एका महान कटात!
आणि मी निमुट उत्सुकतेनं यांना एक दिवस शरण जाणार आहे!
या भसाभस आयुष्याचं काहीही न करता...
त्याला सपशेल गुंगारा देऊन...
जगण्याच्या सगळ्या मातीला बेमालूम मातीत मिसळून...
मी माझ्यातून पळून जाणार आहे!
मला दाट संशय आहे!