कथाशंभरी - अतर्क्य - अतुल.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय? समीर? हा इथे कसा?

बघता बघता समीरने भेसूरपणे हसत प्रीतीचा गळा पकडला व तिला पुलावरून खाली ढकलून देऊ लागला.

“समीर, स्टॉप इट. प्लीज. संपलंय सगळं”, प्रिया ओरडली, “पाच वर्षे होऊन गेलीत. ती जिवंत नाही आता. आणि मी सुद्धा”

“तू मूर्ख आहेस. ती जिवंत आहे”

“आम्हा दोघींनाही तूच मारले आहेस”

“मेलो तर मी आहे. तुम्ही दोघींनी मारलेय मला. नाटक करू नकोस”

आणि ते सगळे ऐकून पुलाखालच्या पोलीस स्टेशनमध्ये गणपत हवालदाराची दातखीळ बसली होती.